ფარანი, ქუჩა და აფთიაქი,
ყვითელი შუქი გულგამბზარავი;
ბევრიც გატეხე ღამე ცრიატი,
ასე იქნება, ხსნა აღარ არი.

ნ. გუნს

სამწირველოში თუმც დროებით ვარ მიმალული,
მაგრამ მეზრდება ფრთები თანდათან,
დრო მოვა, სხეულს დაივიწყებს ფიქრი ფარული,
მოულოდნელად გამოჩნდება სივრცე ქარქათა.

ხშირად ოცნება მიმაფრენს ცაში,
და მე არ ვიცი რას ვფიქრობ მაშინ.
სამშობლოს თავზე დაფრინავს ფიქრი,
სამყაროს თავზე ჩიტივით მივქრი.

თარგმნა გრიგოლ აბაშიძემ

აი, ჩემი სამშობლო, ეს ალფელდის ტრამალი,
სადაც ჩემი ოცნება აფრენილა ფრთამალი.
სადაც მიწას ატყვია ჩემი ნატერფალები
ბავშვობის მოგონებას აქ ვერ დავემალები.

თარგმნა გრიგოლ აბაშიძემ

როცა მოვკვდები ჩემს საფლავს ალბათ,
ვერც კი შენიშნავს უცხო მნახველი.
ძვლივს დაინახავს პატარა დაფას,
ზედ წაწერილი ჩემი სახელით.

თარგმნა გრიგოლ აბაშიძემ

უძველეს დროში ორი გზის გასაყარზე ცხოვრობდაღარიბი მჭედელი. იგი გამვლელების ცხენებს, ჯორებს და ვირებს ჭედავდა, ამით რამდენიმე სუს შოულობდა და დღიურ ლუკმაზე ძლივს გამოდიოდა.

ვარლუასა და კონტეს შუა, მონ-ფაიის ახლოს ცხოვრობდა ერთი გლეხი თავისი ოჯა-
ხით. გლეხს ტოლომე ერქვა. თავდაპირველად ტოლომეს საქმე გამართული ჰქონდა
ფერმაში, მაგრამ მალე მამა მოუკვდა და ამ დღიდან საბრალო გლეხს ჭირზე ჭირი გა-
მოება. მოუსავლიანობას მოუსავლიანობა მოსდევდა, საქონელს ერთურთზე უარესი
მოარული ჭირი დაერია, ბატონის წუწურაქობას ზღვარი არჰქონდა, ცოლ-შვილი სულ
ზერა-ქვერად ჰყავდა და ბოლოს ტოლომე მთლად გამათხოვრდა. რა ქვისთვის ეხლია
თავი? დილიდან საღამომდე წელებზეფეხს იდგამდა, ტყავში ძვრებოდა, მაგრამ ცხოვ-
რებას უკეთესობა არემჩნეოდა.

ძველად დედამიწაზე ცეცხლი არიყო და არიცოდნენ, როგორეშოვათ. გადაწყვი-
ტეს, თვით ღმერთთან მისულიყვნენ და ცეცხლი ეთხოვათ. მაგრამღმერთის სამკვიდ-
რებელი ხომ ძალიან შორსაა. აბა, ვინ მისწვდებოდა მის საუფლოს? უხმეს დიდ ფრინ-
ველებს. ფრინველებმა უარი თქვეს, პატარა ჩიტუნებმაც თავი გააქნიეს, ტოროლამაც კი
შორს დაიჭირა. ჩიტბატონა მათ საუბარს ყურს უგდებდა და თქვა:

იყო ერთი ბერიკაცი. ისეთიღარიბი იყო, ისეთი, ერთი ცერცვის მეტი არაფერი ება-
და. ბერიკაცმა ცერცვი ბოსტანში დათესა და ყოველდღე ნახულობდა, თუ იზრდებაო.
— ჩქარა გაიზარდე, რომ სამოთხეში მივიდე და პური ვიშოვოო.
— ამღამით ოციფუტით გავიზრდებიო, — მიუგო ცერცვმა.
ირიჟრაჟა თუ არა, ბერიკაცი ადგა და ბოსტანში გაიქცა, რომ ცერცვი ენახა.
— ოჰ, როგორგაზრდილხარო! — შესძახა მან.

იყო ერთი კაცი. კაცს ვადუაიე ერქვა. ჰქონდა ხორბლის ერთი მარცვალი. ვადუაიე
მივიდა ერთ დედაკაცთან და უთხრა:
— გამარჯობა, დედი.
— გაგიმარჯოს, ვადუაიე.
— პურის მარცვალი შემინახეო.