რისთვის გავკიცხო? რომ არსება ამივსო წყევლით?
რად შეითვისა, ტანჯვისგან რომ მართლაც სჯობს გაცლა?
კაცთაგან რომ არ მიიბოძა პატივი მხევლის
და ფართო ქუჩა რომ ინდომა ვიწრო გზის ნაცვლად?
არა აქვს ნება, რომ სურვილი ჩვენსავით კლავდეს?
თავის ბილიკზე თვითნებურად ვიდოდეს კვალად?
განა არა სჯობს, მდგმურად შლეგი გონება ჰყავდეს,

,რას კერავ ასეთს, ასე რომ ელავს?“

,,მე ვკერავ ქურთუკს მწუხარებისას,
მისი დანახვა მოხიბლავს ყველას,
შევკერავ ქურთუკს მწუხარებისას,
მოხიბლავს ყველას“.

,,რას აგებ ასეთს, გაშლილი აფრით“

,,მე ნავს ავაგებ მწუხარებისას,
სწრაფად იცურებს დღისით და ღამით,
იცურებს ნავი მწუხარებისა
დღისით და ღამით“.

მთავარანგელოზს ციდან ძირს რომ ჩამოეჭვრიტა,
როს სამოთხის და ჯოჯოხეთის ბედი წყდებოდა,
შენს დანახვაზე შეიპყრობდა მყისვე ეჭვი და
ციურნი ძალნი ეგებ სულაც დავიწყებოდა.

ის საღვთო ომზე აღარასდროს არ იფიქრებდა,
მტრობას საერთოდ ამოშლიდა სულის ფიცრიდან,
ხომლთა ღეროებს ჩააწნავდა ერთურთს იქვე და
ვარსკვლავთა გვირგვინს შენ ერთადერთს გამოგიწვდიდა.

I
მახსოვს, ვიხილე ცარიელი სრულიად სცენა:
ყოველდღიური ლამპართ ელვა ღველფივით გაქრა,
მე მელოდება ხმელი ძვლების ხაროში ცვენა,
კმაყოფილებას იგრძნობს გული ბოლოჯერ, მაგრამ
ზამთარ-ზაფხული ბერიკაცის ვიდრე ნაზია,
დღეს ჩემი ცირკის ყველა მხეცი არენაზეა.
ოჩოფეხები, ორთვალები შეაკრთობს ნურც ვის,
ლომი, ქალწული, დანარჩენი _ უფალმა უწყის.

უთხარით ყველას, რომ შავ კოშკში ეს სული ლხინობს,
საუზმის ნაცვლად აქ თეფშებზე მხოლოდ მტვერია,
ცარიელია ყველა ჯიბე, მჟავეა ღვინოც,
მაგრამ იცოდეთ, აქ მხედრისთვის ყველაფერია.
აქ დგას ჩაუქი გარნიზონი, ერთგული ფიცის,
სხვისი დროშების დაბლა დახრა რომელმაც იცის.
საფლავში მკვდრები წამოდგომას არჩევენ წოლას.

გაზაფხულს ვუხმობთ ჩვენ ზამთრობით შვების თავდებად,
გაზაფხულობით ზაფხულს ვსახავთ ახალ მესიად,
ხოლო როდესაც ღობეები ახმიანდება,
რიხით ვაცხადებთ, რომ ზამთარი უკეთესია.

მალევე ვამჩნევთ: ვერ ვმშვიდდებით ვერც ერთი მისხლით
აწ იმას ვწუხვართ, რომ გაზაფხულს ვეღარ ვჭვრეტთ ველად...
რა მიზეზია, რომ მალიმალ გვემღვრევა სისხლი?
ალბათ, ის, ბოლოს რომ სამარეს მიველტვით ყველა.

კვლავ მოიქცევი ჩემს ღამეში, სადაც უფლობენ
ტანჯვა, ნაღველი, ჭვირვალ ფრთეთა შრიალი მესმის,
სიკვდილმა ვეღარ ამოშანთა სინათლის ფესვი,
მაღლა ზეცაში გაცისკროვნდი ასჯერ უფრორე.
მადლობა შენდა, რომ მწუხარე გულს მოუფონე,
და წმინდა ხილვით დამიამე წყლულები გესლილს,
ნათელი შენი მწყურვალივით თუკი ვერ შევსვი,
მაშ, ჩემი ყოფნაც გალეულა უგზოდ, უფონოდ.

ათასწლეულად მეჩვენება დღე მისევდილი,
დედამიწაზე დავრჩი ოდეს უქალბატონოდ,
სხვა გზით მიმიხმობს, სურს სიცოცხლე უქმად დავტოვო
და ციერისკენ გავლივლივდე ნაცრისფერ დილით.
ვეღარ მაცდუნებს მიწა, თეთრი ქალის მკერდით,
რომ ჩამჩურჩულებს: საკუთარ თავს ებრძვი რატომო,
ცრუა სოფელი, მოაყივნებს კაცთ საგვარისტომოს,
მე კი ნათელში მსურს ვიხილო მისი მერდინი.

ბედნიერი ვარ სიზმარში და შვებას მგვრის კვნესა,
ვეხვევი ჩრდილებს, ვაყურადებ შავეთის შრიშინს,
ზღვა უნაპირო თვალებს მივსებს შლამით და ქვიშით,
ტალღაზე ვაგებ სასახლეს და ქარიშხალს ვესავ.
და თითქო ჩემის სისხლის გემო მოსწყურდა მზესაც,
მაწყლულებს ბრწყინვით და მზაკვრულად სახედველს მიშლის
მე ირემს მივდევ, არ კი ვიცი, ცხადში თუ ძილში

ბედისწერამ და სიყვარულმა ღამის ბინადარს
მიძღვნეს ატლასის ხელთათმანი და მყის უმაღლეს
სიხარულს შემრთეს და ტკივილი გადაუმალეს
სულს, მხოლოდ ოხვრა და ურვა რომ ახსოვს იმათგან.
აწ ვფიქრობ ჩემთვის: ვისმა ხელმა მიიძინა და
გაყუჩდა შიგნით, გულშიც ტანჯვა დაცხრა უმალვე,
გადამავიწყდა ცრემლი დამზრალს და ნამდუმარევს,