ოცდაათი წელი გადის თენდება თუ ღამდება და მას მერე, ჩვენს ედემში გაზაფხული მთავრდება, როს ცხრა აპრილს საქართველოს ცრემლი ღვარად ჩამოსდის, ქართველ გმირთა ნასისხლარზე ია ვარდი ამოდის...
მიუვალ კლდეზე აღმართულა ციხე ქალაქი ძველი ალაზნის ეს ბუნებაც ხედად იშლება კედლებს კვლავ აჩნევს მეომართა სისხლის ნალაქი, რომელთა კვალიც სამუდამოდ არ წაიშლება.
კავკასიონიც გადაჰყურებს ეს თეთრთმიანი მის სიდიადეს ქედსაც უხრის ამაყი მარად ტყეებს ბანს აძლევს ალაზანი,კამკამხმიანი ეს სილამაზე დაჩის ჰქონდა უჯარმელს გვარად.