მახსოვს შარშან წინ შეგამჩნიე, ლოყა წითელი, სახე ნათება,
ვიცი მე დღსაც როგორც წუხელის, შენი სახე რომ მომელანდება,
როგორ გიხდება ეგ კაპასობაც ლამაზო ხმაში,
გიშრის მტევნები დახუნძლული ქერა ხუჭუჭა თმაში.

თბილისის გზებზე ვჯოყიალობ მხრებზე მედება მტვერი
კვლავ დავრჩენილვარ მეღვინესგან ცარიელ ჭიქის ამარა,
ოქროს უბანში ფაეტონზე სტირის არღანი ძველი'
მეც ლექსის ლოთი მზისპირტანზე ჩრდილმა უბეში ჩამმალა


















ვზივარ და ვფურცლავ ფურცელს დილამნდე
როდის წამიღებს მტკვრისკენ ნიავი, კაცმა არ იცის
მე განკურნება ჩემი გონების ლექსებს მივანდე
და ჩემი ლექსიც მე საცოდავს ჩუმად დამცინის

სანამ ამისხავს უგლელ ფრთებზე შავი ყორანი
და უყა ძვლებით დავაპურებ მიწისქვეშ ჭიას,
სანამ მომიგდეს საფლავისპირ სანთლის ქოთანი
და ჩემს ნასაფლარს თავს იყოჩებს მტირალა ია.

მინდა ვიხილო ადიდებული რკონი არხოტთან
დიდრონ ქედებთან მწვანე ჯეჯილზე ნიავის სტვენა,
ნაპირს მიმდგარი დედის ფეხებში ნუკრი წყაროსთან
და ლურჯი ციდან თეთრი გრუბლების მიწაზე ცვენა

შავი ჯაფარას უყადუქიდან საქართველომდე ფრენა
დანგრეულ ბოსელს მიჭედილი ჯანგლურსმნით ნალი
მინდა მოხუცთა საუბრების ჩუმად მოსმენა,
და ვიხილო გლეხის შეკაზმული ურემზე ხარი

და გამახსენდეს დეკემბერში თოვლი რომ ედო ეზოს
რომ ბარბაცებდა ღობეყორე ლამაზი თეთრი ფერით,
კვლავ გამახსენდეს ღრმაბავშვობა და ჩემი ლაღი ბებოს
სამოსზე გილის დაკერება მოხიცი მჭკნარი ხელით

ადრე თუ გვიან მეც დავიღლები ფუჟი იცნებით
და გავაკეთებ ჩემს ლექსებისგან ფურცლების გუნდებს,
ადრე თუ გვიან დიდი პატარა ყველა მოვკვდებით
ადრე თუ გვიან თავის ცხოვრების უქმედ შესწავლა, კაცს ისევ საფლავში უწვს.

რას უწუნებ, ან რა გითხრა ამ სიტყვებმა?
რას მიყურებ? ქედმაღლობა გიკვირს ჩემი?
რა ნიავი? ქარზე ასე არ ითქმება,
რას მიყურებ? მე ფანჯრიდან შემოვედი.

ჩემი გულის ფეთქვაა მარტი.
ყოველ უთქმელ სიტყვებთან მარტო
ვწვები.
ვიცი ყოველთვის მგავდი,
მაგრამ ახლა გიხილე.
რატომ ?

შენს წინაშე ვარ მაღალო ცაო,
გთხოვ გამიქარვე მძიმე ნაღველი.
თორემ ეს გული ტკივილით წვალობს
და სიხარულის ვეღარ მნახველი
სიკვდილს ნატრულობს ცრემლების ტბაში.

ოჰ იქნებ მაშინ მაინც ვპოვებდე
შვებას საამოს და მარადიულს
და ეს წუხილი ჩემთან ყოველდღე
სევდას არ სთესდეს მკვდარ სამარიულს
და ფრთებ შეკვეცილს არ მაწამებდეს.

ნავი გამართა მებადურმა, ზღვაში შეცურა,
ნიჩბებს მოუსვა სიხარულით, სუსტი მკლავებით.
განთიადის მზე სისხამ დილას გადაეხურა,
მწვანე მდელოზე ბალახობდნენ თეთრი კრავები.

წყლის ლურჯ კამკამებს მიაპობდა ნავი თანდათან
და ნელ-ნელი სვლით შედიოდა ზღვის შუა გულში.
ამასობაში ამოვიდა, ცაზე განათდა
მზე ალისფერი მრავლის მთქმელი და თან პირქუში...

ზეცა ჩემი ნუგეში, პოეზია - მარადის.
მოვარდისფრო ღრუბლებსი ჩემი გული გადადის.

მუზა როგორც ცოცხალი, როგორც ღვთიურ ფერისა, -
ისევ მაღალ ზევიდან მღვრიე თვალებს ეღირსა.

დრო არ ითმენს, იგი ყოველს აძველებს
და ჩვენც ასე მას უძალოდ მივსდევთ.
და შეუცვლის ფორმებს ზღვებს და მთა-ველებს
და არა სცნობს იგი რაიმ მიზეზს.

გულში თეთრი გედები ფრთა გაშლილნი ხარობენ
და ჩემს ირგვლივ გაშლილა იანვარის დუმილი.
ჩემი სულის ტრფიალნი ისევ ისე ცალობენ,
ისევ ისე ახარებთ კენტად ყოფნის სურვილი.