რომ არ მიყვარდე! შეგიყვარებდი!

როგორც ყოველთვის, ჩემს თავზე მეტად!

გიორგი ჩომახიძე

ყოველ ახალ დღეს, მიეცი შანსი, რომ გახდეს შენი ცხოვრების საუკეთესო დღე!

მარკ ტვენი

გათენდა და გაიღვიძა დილამ,

გაზაფხული არ მეტევა ,, თმაში,,

სიხარულით დაყვირება მინდა

და იების დაკრეფა მთაში.

ირინა

სიყვარულის მათხოვარი ნუ გახდებით,

სიამაყით გაიარეთ ქალბატონო..

ხელგამოწვდილ გრძნობებს ნუკი შეიყვარებთ,

სიყვარული შეიყვარე საბატონო.

ქუჩაქუჩა ვის უკრიფავ გრძნობის ,, ვარდებს,,

შენ გრძობა გაქვს სანატრი და სამათხოვრო,

ისეთს კი ნუ შეიყვარებ ვინც სხვისია,

შენი თავი შეიყვარე ქალბატონო..

რატომ დასდევ სხვის სიხარულს სამათხოვროდ,

თუკი გრძნობამ სხვის ძარღვებში გაიარა,

გაიხადე თავი იქეთ ,, სამათხოვროდ,,

სხვის სიყვარულს რას დაკრიფავ ეკლებიანს..

ასე დარდით, სევდიანი მიაბიჯებ.

შენი გული ცრემლით არის ავსებული,

გაიღიმე , გაიღიმე ქალბატონო

ცაზე ნახე სიცოცხლეა დახატული..

ირინა იოსებაშვილი

"ქალს შეუძლია პულსის დაკარგვამდე უყვარდე , მაგრამ ერთხელ რაღაც გადაუტრიალდება შიგნით და წყნარად შეუძლია გიყუროს ,მანქანა გატანილ მომაკვდავს .''

ჩარლზ ბუკოვსკი

მოდით იმ სიყვარულს გაუმარჯოს

ობლად, ეული,რომ დარჩენილა,

მოსვლა,რომ არავის უთხოვია

მაინც ვიღაცისთვის გაჩენილა.

ღაწვებს ცრემლებით,რომ აკრიალებს

დილის ცისკარივით დარიანი

ვინმეს ნისლივით,რომ დასტრიალებს

ნუკრის თვალებივით დარდიანი.

სხვისი ცრემლებით,რომ იტანჯება

სხვისი ალერსით,რომ იწყევლება

სხვისი სიყვარულით გულნატკენი

თოთო ბავშვივით,რომ იცრემლება.

ობლად ეული,რომ დარჩენილა

დარდმა ცოტა კიდევ დაიხანოს

ობოლ სიყვარულის თამადობით

ყველა სიყვარულმა გაიხაროს...

ისეთი ლამაზია_ ვერც უსამკაულობას შეამჩნევ და ვერც სამკაულებს...

მე ბოლნისის ლომებს ვთლიდი

მიწა მაქვს და

მიწა მქონდა -

დარი მამალ ხოხბის ფრთისა,

მოყვრის მსასოებელი და

დამზაფვრელი მოშურნისა!

მაღლივ ღმერთი არ მაკლებდა

შუბლზე მირონცხებულ ნიშანს,

რკინას ვჭედდი, ვაშენებდი,

საყდარსა და სანთლის ნიშას.

მე ბოლნისის ლომებს ვთლიდი

სულს ჩემივე ჩუქურთმისას,

ვაზის ჯვარზე

სხივს ვახვევდი

კაბადუკიელის თმისას,

საწნახელში

ბიჭი იდგა

ვადას ჩაფრენილი ხმლისას

აკვნიდან რომ არ ენახა

მშვიდად დაღამება დღისა.

იქით ვეშაპს ხმალს ვუქნევდი,

აქედ დიდოს,

ლეკს და ხიზანს,

წიგნიც დაწვეს,

ვაზიც ჩეხეს,

მაინც ვერ ეწიენ მიზანს.

ზოგჯერ ჩემგან ჯვარწერილი

მეზობელიც ამემრიზა,

- შინაურმა თუ არ დამკლა

მე მომხვდური ვერას მიზამს!

მე ჩემი მაქვს მოსავლელი

თვალი არ გამირბის სხვისას,

წვეთ-წვეთად და

მისხალ-მისხალ

მიწა მეფე თამარისა!

ვინც შეირგებს ჩემს ზედაშეს, -

ჩოხას მივუბოძებ ძმისას,

ვინც არა და

ნუ მიიჩნევს

თავს ამ ცა-ფირუზის ღირსად!

აღარც ხონთქრის მეშინია

არც შაჰის და ყაენისა,

ხატზე ბევრჯერ გადავეცი

ვინც მამული გაასხვისა!

ჩუმად ვიჩნევ მოძმის ტკივილს

იმის სიხარულს და ჭირსა

და მწამს ჩემი ბედისწერის

აწმყოსი და მომავლისა!

აღორძინებულო მზვარევ,

მხარევ, გაბადრული მზისა

ილოცვიდე დედაენას

ჩინს საკუთარ თვალებისას,

ზეპირობდე

რვალზე წერილს

სამუდამო პარაკლისად: -

- "მე ვარ ავი მუსაიფი

კახთ ბატონის ირაკლისა!"

რეზო ამაშუკელი

დრო დადგა, დიდი ჭირნახულით წარსდექ უფალთან,

ღირსეულ მგოსანს პატივგებით შეგხვდა უფალი,

იყავ იმედი უქრობელი ქვეყნის მწუხართა,

მსახური ნათლის, დაუღლელი რისხვა ყრუ ფარის...

დაუოკებელ მიზანსწრაფვით პოეზიურით,

მამულის ციაგს დაექარგე ქება-დიდებად,

ხოლო ზეცაში საბუდარი ჰპოვე მზიური,

რომელიც დროში არასოდეს დაიბინდება.

როგორც სჩვევიათ, რეალურად, ხოლმე ტიტანებს,

გამორჩეული, განწმენდილი რწმენის ცხაურით,

შენ სასიტყვეთში მუზის სუნთქვა შემოიტანე,

თავისთავადი, უჩვეულო და უცნაური...

სანამ ზეცისკენ სულმა შენმა ლაღად გაცურა,

რომელმაც ბევრჯერ დააბლაგვა დანა მსტოვარის,

საამსოფლოში ყოფის მაცნედ ენთე კაცურად,

სამშობლოს ხონჩა გაამდიდრე დანატოვარით.

რადგან შეჯიბრში ყოველგვარი სძლიე სიმძიმე,

შეინარჩუნე ფერთაცვლაში სხივთა დინება,

იქ, ვარსკვლავებთან შენი სული სულ იციმციმებს

და ბოროტებას ულმობელად შეერკიდება.

რადგან ზეცაშიც საუკუნო ქროლვა გრძელდება,

უნარჩუნდება ადამიანს განცდის სურვილი,

შენ ფრთონვის ჟინი არასოდეს გაგინელდება,

შთაგონებას ვერ გაგიქარწყლებს ზეცა ბურვილიც.

ბედნიერი ხარ, ცად დატკბები ხმებით მრავალთა,

სამზევეთში რომ ღუღუნებენ სულსხვანაირად,

შენ ხარ ჟინჟღილი დღეგრძელობის შთამომავალთა,

მრავალჟამიერ მაგ შენს უკვდავ ჩანგს და დაირას...

ელგუჯა კეკელიძე

11.01.2022

ააწრიალებს სულს უშენობა

და შემოდგომის ნაზი ფერები,

ვიცი, ქარვისფერ ღამეს გაათევ

და სიზმარშიც ვერ მოგეფერები...

ვიცი, ტკივილად გადამექცევი,

მაგრამ გახედე, ზღვაზე ნისლია...

ვითვლი უთვალავ დღესა და ღამეს -

ძველ დარდისათვის ვერ მომიცლია!

უნდა გაიგო, უნდა იწამო,

რომ არ არსებობს ქვეყნად არავინ

ბოლომდე მოჰყვეს ძვირფასი კერპი

გაუკაწრავი, გაუბზარავი...

თქვი, რომ გიშველა ამ ფოთოლცვენამ.

თქვი, რომ შეიკრა პირი იარამ...

ეს მე ვიყავი - ზღვის მონატრება -

შენს სიზმარში რომ გადაიარა.

ეს მე ვიყავი - შორი ნაპირი,

ცად გაკიდული თეთრი თოლია...

ხომ ხედავ, შუქი იმ შემოდგომის

როგორ ფეხდაფეხ გამომყოლია.

და აწრიალებს სულს უშენობა

მკლავს ნაწვიმარი ზეცის ფერები

ვიცი, ქარვისფერ ღამით დამთვრალი

ყველა სიზმარში მე მეფერები...

ტერენტი გრანელი