ძმაო მომეშველე, მიმძიმს უთქმელობა!
როგორც მიწას უმძიმს ჩემი ლპობა,
ძმაო მომეშველი თუნდაც ჭიქა არყით,
თავადებივით შევისხათ ჩოხა
და დავემსგავსოთ ფერ გასულ ქართველს!

ფიქრისგან დამწვარ უძირო ზეცას,
ფერფლად ქცეული ღრუბელი ფარავს,
და ჩემს ფიქრებში ძველ მოგონებებს,
თითქოს უფუნჯო ნიკალა ხატავს ...

შუაღამის ნოტებმა მოიპარეს სიმშვიდე,
ალბათ ახლა ზეციდან, მრტოობა იწვიმებს,
გარეთ ხეთა რიგებსაც, დაუხრიათ ტოტები,
კვლავ აჟღერდნენ ეს უღმერთო ნოტები...

მკვდარია ოთახი,
დრამატულად მიიწევენ საათის ისრები,
დანისლულია ყველა ფანჯარა
და მათშორის ძლივს აღწევენ მთვარის სხივები...
მკვდარია ემოცია,

ისევ გადაწყდა თავშეყრა ცაზე,
გადაღლილობით გადმთვრალან წვიმის წვეთები,
მაინც აუწყვეს ფეხი ოქტომბერს
და უმოწყლოდ გადათელეს სუსტი ნერვები...

სვანეთის მთებს რომ დაათოვდა თეთრი ფანტელი,
მეფურდ იდგა, უშიშრად იდგა, უშბა დიადი,
არ უდრკებოდა არც ერთი წამით, დილას სუსხიანს
და იწყებოდა საქართველოს აქ განთიადი...

მომენატრე!
თითქოს ეხლა ვერ გხედავდე,
არ მესმოდეს თითქოს როგორ სუნთქავ მშვიდად?!
ხომ ჩემთან ხარ? აქვე ჩემთან სიხარულო?!
მე კი მაინც გამუდმებით შენთან მინდა!
მომეფერე!
ისე ვამბობ, თითქოს ეხლა შენი ხელი არ მითბობდეს
შიშველ მკლავებს,
მარტო არ ვარ, გძინავს გვერდით, მაინც ვდარდობ
რა ოხრობა გაათენებს ასე ღამეს?
გაიღვიძე!
თუმცა ვიცი დაიღალე, თუმცა მიყვარს სიგიჟემდე
როცა გძინავს...
ჰო, თბილა აქ...სიჩუმე დგას...მარტო არ ვარ!
მაინც მაკრთობს სიბნელე და სულს მიყინავს!
გიჩურჩულო?
ყველაფერი რაც დავთმე და, რაც შევძელი დასათმობად,
ამად ღირდა!
ეხლა მივხვდი, რომ დროს ვკარგავ ამ წუწუნში
მიიწიე სიხარულო,
შენთან მინდა!