მიყვარს ზაფხულის კოკისპირული,
და შემოდგომის შხაპუნა წვიმა,
ცაზე გრუხუნი, ძალზედ გმირული
ჭექა-ქუხილის სასტიკად ღრინვა
მიყვარს ივლისის სასტიკი წვიმა,
ციდან წამოვა კოკისპირული,
და მე არ მცივა , მაგრამ ვსველდები
თითქოს წყალში ვარ, მე ჩაძირული

ეხლა ისეთი მწარეა ფიქრები ჩემი,
არ მსურს ვისუნთქო და ვეზიარო
არცერთ მშვიდ ზრახვებს.
ეხლა ისეა ჩემში ტკივილი
სევდის ჩემს თავზე,
რატომღაც მინდა შევწყვიტო
დროებით სუნთქვა.
და თუ ამ დროში დავინახავ
ჩემს თავს გარედან,
მაშინ მივხვდები,
თუ რად არ მინდა
სიცოცხლე სულ მთლად.
და თუ სიცოცხლეს
უაზროდ მიქცევ,
ხომ დავაბრალებ,
წამის მეასედს,
და მერეც სულ მთლად.

ღამე მშვიდობის მშვენიერო, ღამე მშვიდობის.
მშვიდობის არსის და მაგ თვალების სიცოცხლის მსგავსი,
მშვენიერების აზრზე ფიქრით დავიდე ბინა,
მშვენიერების ფიქრზე ზრუნვა დამაწყებინა,
ღამის წყვდიადმა, ამ უძილომ როგორც უზომომ,
ღამის წყვდიადმა მასწავლა ფიქრი და მაძლებინა,
გამაძლებინა შენი თვალების უსასრულობამ,
და შემაყვარა ღამე უძილო დამაძლევინა.
მე მიყვარს ღამე, მე მიყვარს ღამე, შენზე ფიქრში,
შევხვდები ხავერდს, შევხვდები რამდენს და ვერ ვიშლი,

შენმა თვალებმა მითხრეს შენზე მორცხვიაო,
შენმა ღიმილმა, ნეტა შენ მოგცლიაო,
შენ თუ გცალია, განა არ მაცდის ეს სამყარო,
შენი გულისთვის,
მაშინ მეც მინდა სიყვარულისთვის მოცლილი ვიყო,
ჩვენი გულისთვის,
მაშინ მეც მინდა სიყვარულისთვის მოცლილი ვიყო,
ჩემო, სიცოცხლე, შენი გულისთვის

როგორ იგრძენი გაზაფხული ლამაზო გუშინ!,
იამ თვალები გაახილა ლურჯმა კამკამამ,
ვარდმა ბაგენი გააღიმა იმ თეთრი ბროლის,
კვირტები ვაზის გაიფურჩქნა მაგ ბორცვთა ველზე,
მაღირსე გული დამწველი ვნების ცეცხლ მოდებული,
გამიმაისე მაგ ციმციმებით იისფერ თვალთა,
მარტი მოვიდა, მაგრამ მარტში ხომ იცის თოვა,
მაშინ დაფიქრდი შენი გონების მაგ თვალთა ხედვით,
მე მირჩევნია შენი თვალების მაისის თოვა.

მე არ მინდა მეშინოდეს უკან მოხედვის ,
ცათა მოჭედვის , კარის მოკეტვის,
მე არ მინდა ვიგრძნო შენი ღალატი ,
ისედაც დიდია სევდის ნამატი ...
არ მინდა ჩემზე ადრე წახვიდე ,
სადმე ჩახვიდე ან სულაც ახვიდე ,
არ მინდა, რომ დაგღალოს ცხოვრებამ ,
შეგცვალოს ან დაგაბნიოს ამაოებამ ...

სიტყვებს თან აჰყვა არითმია ,
აქ უკვე მგონი სხვა რითმია ..
დაირღვა ყველა დოგმა და ჩარჩო ,
მეც მინდა , გავცდე ფარგლებს და დავგმო !

სიყვარულია თან , რომ მდევს სულ , თან ..
შენი სუნთქვა არის რომ მათბობს მუდამ !
ამდენი წელია ვამძიმებ მიწას ,
ის კი სულ მისმენს , მიტანს და მიცავს ..

რა საოცრება ხარ სულის საყვირალო,
რა საოცარია სიტურფე შენი,
გასაოცარია სულის სილამაზე,
მშფოთვარე გულის სალხინებელი,
ისევ გაგიხსენეს ჩემმა ზრახვებმა,

მართლა რა კარგი ხარ, რა ვქნა არ ვიცი,
მართლა რა ლამაზად მართობ,
როცა იღიმები სიყვარულს განვიცდი,
მაშინ სულ არაფერზე ვდარდობ.
მერე ჩაგიხუტებ და სუნთქვა შეკრულს
ასე მეყოლები ერთ ხანს,
მერე ჩუმად მეტყვი, ჩუმად ჩურჩულით,

ჩემი ოცნება ფრთებს შეისხავს დაკარგულ ცაზე,
შემოვიზღუდავ ჩემი გრძნობების მღვრიე საფიქრალს,
სემირამიდას სავსე მთვარეზე დავენახვები,
და სიყვარულის ქარიშხალი აანთებს მაგ ცეცხლს,
სუნთქვა შეკრული როგორც ამბიონს სამუსაიფოდ,
დავეწაფები ანთებულ ბაგეს ცხელი წყურვილით,
ავსებულ თვალებს სასიამოვნოდ დავიმეგობრებ,
და უთენია ალიონზე დაგეწაფები.