ტისდეილი სარა

იქნება წვიმა მოალერსე

იქნება წვიმა მოალერსე და მიწის სუნი,
მერცხალთა ქროლვა და მათივე ჟივჟივის ზუნი.

კვლავ გაისმება ბაყაყების სიმღერა ღამით
და აყვავებულ ალუბლების მთრთოლვარე ჩქამი.

ფუმფულა ცეცხლით კვლავ იფრენენ გულწითელები,
სტვენას მორთავენ დაუცხრომლად, უწინდელივით.

მაგრამ არავინ მოიგონებს არარა ნდომით
უკანასკნელად როდის იყო ან რაა ომი.

არც ხე, არც ჩიტი არ იტირებს იმ განკითხვის ხანს,
როს კაცთა მოდგმა აღიგავა მიწის პირისგან.

და გაზაფხული, შემართული მწვანე კარავად
ვერც კი შეამჩნევს, რომ ამ ქვეყნად ჩვენ აღარა ვართ.