სალომე ბეთლემელი - ფილოკალი წელიწადი

თეთრი, წმინდა, პაწაწინა დაიბადა,
ლურჯი ზეცის ტალღებს შორის ინაბება,
მოვლინდა და ზამთრის კრება დაიბარა,
თვითონ დადნა და წვეთებად ინაზება.

- თრთის ბუნება იანვარს კი შერჩა დარდი...
ის, წვეთებად განაზული თოვლის ფიფქი,
გაიზარდა მზის სხივებსაც მოერია,
ყინვის ნისლად ჩამოიფრქვა სუსხზე ფიქრი
და თვალებზე ფანტელები მომერია.

- გაიყინა სიშიშვლე და თებერვალმა დაიძინა...
მარტოდმარტო პაემნზე მზის სხივს შეხვდა
და შვილებად გამოგზავნა თბილი წვიმა,
მთელი ზეცა მოიარა, ზღვაში შეძვრა
და ყვავილად სურნელოვან მკერდში ცვივა.

- მარტოდმარტო აღარ არის ცივი მარტი...
დაამთქნარა გაბერილმა და სიცივე გაიხადა,
დაუმძიმდა ფეხები და ორმაგი სუნთქვა იგრძნო,
გულის ფეთქვა გაორებით და შეხებით განიცადა,
ცხრა თვეში კი თბილი მზერით დეკემბერმა მასთან იხმო.

- დაორსულდა აპრილი და ბედნიერმა გაიღიმა...
სიმწვანეში ვარდისფერი ფერთა გამა,
იასამნის კაბას კერავს მეცხრე თვისთვის,
გაზაფხული ერთი თვეც და მალე გავა,
მანამდე კი მზის სხივებს ბწნის ქერა თმისთვის.

- გამაისდა გაზაფხული და მაისიც თვითონ...
მზეს მიადგა გვირილებით სავსე კიბე,
თეთრი კაბა ცხელი სხივით გაეჟღინთა ,
ამეოვსო სიზაფხულით მთელი ჯიბე
და სინორჩე ნაბიჯებში გაეჭყლინტა.

- გაიზარდა ივნისი და სხეული გაიშიშვლა...
მზე მობეზრდა ეპრანჭება ახლა მთვარეს
და ვარსკვლავთა თაიგულებს ურცხვად იღებს,
ხშირი ვნებით განათებულს ხუჭავს თვალებს
და ივიწყებს გაზაფხულის ლამაზ იებს.

- სიყვარული დაავიწყდა ივლისს და წავიდა ვითომ...
ზღვის ტალღებზე მზეს ფუნჯები აერია
და სინათლე საღამოს ცას შეეპარა,
აკვარელი მოლურჯო ცას გაერია,
ღამის ზეცა სანაპიროს შეეფარა.

- სიყავისფრით და სიწითლით შეიმოსა აგვისტო...
წვიმის წვეთის ხმა გაისმა ცხელ მიწაზე
და ფოთლებმაც წვიმებივით ვარდნა იწყო,
დაორთქლილი ზეცა მოჩანს ვრცელ მინაზე
და დაბრუნდა სანაპირო იქ სადაც თავიდან იყო.

- დაგვიანდა შემოდგომა და სექტემბრად გაწვიმდა...
ფიქრით შორით შორეულზე ფიქრობს ვარდი,
ქარი არხევს და ფურცლების წითელს ართმევს,
სევდიანი კვლავ ჩურჩულებს -უჩვეულოდ შემიყვარდი!
და სიჩუმით თვით სიჩუმის სიხმაურეს არღვევს.

- ნისლით სავსე ნაცრისფერ კვამლს შეერია ოქტომბერი...
ფეხშიშველი, უსამოსო, სავსე მკერდით
ნაბიჯ-ნაბიჯ იმოსება ფოთოლცვენით,
ქარი ქრის და თავის ჩრდილთან ხედავს გვერდით
როგორ უქსოვს გრძნობები გზას მხოლოდ წვერით.

- შორს მიდის და იმოსება შემცივნული ნოემბერი...
დღე და ღამე გადათვალა დამწყვდეულმა სიყვარულმა
და უმანკო ხელოვნების ხელოვანი ბუნებამ შვა,
ნაცრისფერი მწუხარება გადაფარა სიხარულმა
და სინათლემ სიბნელეში ბორკილები კვლავ აიხსნა.
- დაიბადა დეკემბერი და შეივსო წელიწადი...