აკაკი წერეთელი - Akaki Tsereteli



მუხამბაზი (1872)

(muxambazi - 1872)


ნახევარი ცხოვრების გზა გავლიე,
სიტკბოზედა მწარე მეტი დავლიე.

არ მშორდება მწუხარება და ჭირი,
მაგრამ მაინც სულ ვიცინი, არ ვტირი.

რას მიქვიან პირადი მწუხარება?
- მოკვდეს კაცი, თუ პირუტყვს ედარება!

ვიღას ახსოვს თავისი სატკივარი,
თუ სატრფოც ჰყავს იმ დროს მას ცოცხალ-მკვდარი?

მაგრამ იცით, ჩემი სატრფო ვინ არი?
- ძველი ტურფა, დღეს მკვდარივით მძინარი!

ფეხშიშველა, თავზე ლეჩაქმოხდილი,
უგრძნობლად ჰხდის საწყალს საღათას ძილი!

თავს ვადგივარ მისი ჭირისუფალი;
თუმცა გულს მწვავს მწუხარების მე ალი,

მაგრამ მაინც ვიცინი სხვანაირად,
და მჭვრეტელთაც ესა აქვთ გასაკვირად:

“ჭირისუფალს მხოლოდ ცრემლი შვენისო!
ეს იცინის!.. როგორ არა რცხვენისო?!”

რა იციან, რომ ეს გული მკვდარია!...
რომ სიცილი ბევრჯელ ცრემლზე მწარია!...

1872


უკან დაბრუნება

(აკაკი წერეთლის შემოქმედება)



Loading...

ტექსტის სანახავად გაიარეთ რეგისტრაცია.