გი­ვი ალ­ხა­ზიშ­ვი­ლი ( ლექსების კრებულიდან )

givi alxazishvili leqsebis krebuldian
უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რო­გორ შე­მო­იჭ­რა შენ­ში სი­ნათ­ლე

და თვა­ლებ­ზე აფ­ა­რე­ბუ­ლი ხე­ლის­გუ­ლი

გა­იხ­ს­ნა სარ­კ­მე­ლი­ვით

და ის ქვე­ყა­ნა გა­მოჩ­ნ­და,

სა­დაც მხო­ლოდ გრძნო­ბენ ერთ­მა­ნეთს

და არ­ა­სო­დეს ამ­ბო­ბენ რა­მეს,

რად­გან დუ­მილ­ში იგ­უ­ლის­ხ­მე­ბა

ყვე­ლა­ფე­რი და არ­ა­ფე­რი.


უნ­და და­ი­მახ­სოვ­რო, რომ მე­რე და­გა­ვიწყ­დეს,

რო­გორ ამ­ო­ი­ზარ­და შე­ნი ხე­ლის­გუ­ლე­ბის ქვეშ

მი­სი მკერ­დი

და სიბ­ნე­ლე რო­გორ გა­ა­ნა­თა მკლა­ვე­ბის თაღ­მა.


უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რაც და­გა­ვიწყ­და და გა­იხ­სე­ნო,

რომ ხე­ლახ­ლა გა­და­გა­ვიწყ­დეს, რაც გა­გახ­სენ­და,

თან და­ვიწყე­ბას და გახ­სე­ნე­ბას შო­რის არ­სე­ბულ

დრო­ში დარ­ჩე, სა­ნამ დარ­ჩე­ბი.


უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

"სად მი­დის მუ­სი­კა, რო­ცა აღ­არ უკ­რა­ვენ",

რომ იგი შენ­ში იმ­ა­ლე­ბა

და რო­გორც ხა­ტი -

გულ­გ­რი­ლო­ბის სა­ღე­ბა­ვით გა­დად­ღაბ­ნი­ლი,

ოდ­ეს­მე ამ­ო­ტივ­ტივ­დე­ბა ზე­და­პირ­ზე

და შემ­კ­რ­თა­ლი გა­მო­ი­ხე­დავს

იმ ბავ­შ­ვი­ვით,

პირ­ვე­ლად რომ აღ­მო­ა­ჩი­ნა სა­კუ­თა­რი ჩრდი­ლი,

და­ე­დევ­ნა და ვერ და­ი­ჭი­რა.


სად მი­დის ჩრდი­ლი, რო­ცა აღ­არ მო­ჩანს?!


უნ­და და­ი­მახ­სოვ­რო, რომ და­გა­ვიწყ­დეს,

რო­გორ ან­ა­თე­ბენ მი­წის სიბ­ნე­ლეს

იმ­ის ძვლე­ბი, ვინც ღა­მის გავ­ლით

დღი­დან დღე­ში გა­და­დი­ო­და,

ვინც უც­ა­ბე­დად თავს და­ე­კარ­გა

და გა­ე­ფან­ტა სიტყ­ვა, რო­გორც ბა­ბუ­აწ­ვე­რა.

უნ­და და­ი­ვიწყო, რომ მე­რე გა­გახ­სენ­დეს,

რაც და­გა­ვიწყ­და და გა­იხ­სე­ნო,

რომ ხე­ლახ­ლა გა­და­გა­ვიწყ­დეს, რაც გა­გახ­სენ­და,

თან და­ვიწყე­ბას და გახ­სე­ნე­ბას შო­რის არ­სე­ბულ

დრო­ში დარ­ჩე, სა­ნამ დარ­ჩე­ბი.