შენ ისე გიყვარს თეთრი გვირილა,
შენ ისე გათრობს ლექსის სურნელი,
თითქმის ყოველდღე, სისხამ დილიდან
შენზე ლექსებს ვწერ დაუსრულებლივ.
მერე ამ ლექსებს გვირილებს ვაძლევ
და როცა ერთ დღეს მინდორში გახვალ,
ყველა გვირილას მოჩითულ ტანზე
შენით დაცვარულ ჩემს ლექსებს ნახავ.
ჩამოიღვრები მაშინ ღიმილად...
ნეტავ ოცნებას ვისთან მიყავხარ?
ვიცი, ძალიან გიყვარს გვირილა,
მე კი ათასჯერ მეტად მიყვარხარ.
გარშემო შენი ღიმილი მოთოვს
და შენი სულიც იფეთქებს თეთრად,
ვიცი, რომ ჩემი ლექსები მოგწონს,
მე კი მომწონხარ ათასჯერ მეტად.
შევადუღაბოთ გულების ფეთქვა,
მაინც არასდროს არ დაგეხსნები
და გვირილების სუნთქვასთან ერთად
ვისმინოთ ჩვენი სულის ლექსები...
ვანო კორძაძე
Loading...
მოგესალმებით!