დედა რომ კაბას ატარებდა,
მეგონა მზით იყო მორთული...
შვილებს ანგელოზებს ადარებდა,...
თვითონ ანგელოზად მოსული...

ნეტავ რა გსურდა ან რა გენება,
თქვი, ბედისწერას გვერდს ვინ აუვლის?!
შენი ასეთი მშვენიერება
არის ტოლფასი დანაშაულის.

პარასკევს, დილით შენც ატირდები,
რომ დაკარგე, გიყვარდა ვინაც,

შევყურებ უტყვი და შუბლშეკრული,
რა ძალა იყო, ნეტავ, ეგ ძალა,
შენ რომ დაგცა და ისე შეგცვალა,

grigol abashidze leqsebis krebulidan qartuli poezia
ამას მკარნახობს ფიქრიც, შეგნებაც,
სამყარო ცეცხლში თუ დაინთქმება,
სიცოცხლეს აზრი მაინც ექნება,
თუ საქართველო კიდევ იქნება!
გულწრფელად ვამბობ სათქმელს, გულღიად,
დე, მკრეხელობად ნუ აღიქმება:
სხვა ყველაფერი წყალს წაუღია,
თუ საქართველო
აღარ იქნება!


1991

დღეს ვამ­ხელ - ათ წელ­ზე მე­ტია, ამ სა­ში­ნე­ლე­ბის და­წე­რა მინ­დო­და და ყო­ველ­თ­ვის ფეხს ვით­რევ­დი, შე­კა­ვე­ბუ­ლი მო­ლო­დი­ნით ვთვრე­ბო­დი. ეს არ იყო სი­ზარ­მა­ცე. არც ახ­ლა გახ­ლავთ მთლად იოლი და­საძ­ლე­ვი ყოვ­ლის გამ­ხე­ლა, სამ­ზე­ო­ზე გა­მო­ტა­ნა, აშ­კა­რად, ჯი­ქურ თქმა იმ­ი­სა, რაც ყვე­ლა თქვენ­გან­მა ის­ე­დაც კარ­გად იც­ის. რამ­დენ­ჯერ მოხ­და ის, რი­სიც მე­ში­ნო­და: მი­ზა­ნი - მიზ­ნად, სურ­ვი­ლი - სურ­ვი­ლად დამ­რ­ჩა. რა მექ­ნა, გავ­ბე­დე, მე­ტი გა­და­დე­ბა ცოდ­ვის გა­დი­დე­ბა იქ­ნე­ბო­და