უხილავ ტილოზე ვხატავდი ოცნებას,
რომელიც, არასდროს, ჩემი არ ყოფილა,
იმ ვარსკვლავს ვწყვიტავდი, ზეციდან, რომელიც,
ღრუბლების კალთაში, არასდროს შობილა,

გული დავიწურე,
უკვე ნათქვამს რაღა დავამატო,
სისხლიც ავიდუღე,
გრძნობამ ჩაითრია ყველა მყესი,

მერიტიმ ვერცხლი არჩია ოქროს; ქედმაღალია ოქრო, მეტისმეტად ხმამღლა ამჟღავნებს თავის თავს, მზეს ეჯიბრება ბრწყინვალებით, ზეციურ მკვიდრთა სამყოფელს მოკრძალებით არ გაუღებს კარებსო, - ფიქრობდა.

სწორი გამოდგა არჩევანი. ვერცხლი როგორღაც თავისებურად იხვევდა გულში ცის სილურჯეს, თავის სიფერმკთალეში აზავებდა. მერიტის ეგონა, ცის თაღზე დავაბიჯებო, როცა პირველად დაადგა ფეხი წმინდა ვერცხლის ძერწილ იატაკზე. შემდგომშიც აღარასოდეს განელებია ეს განცდა.

მზის ჩიტი მზემ გამოაგზავნა დედამიწაზე, რათა სიხარული მოეტანა ადამიანებისთვის. არ გამოჰპარვია თვალებბრიალა მნათობს, რაოდენ იმძლავრა სევდა-ნაღველმა დედამიწაზე. ერთი-მეორეზე გულისშემძვრელი ამბები მოჰქონდათ ოქროსფერ სხივებს და მათი მოსმენისას მზეს ნათელი შუბლი ეღრუბლებოდა. ცრემლის ზღვას ლამის ყოველივე წაელეკა.

ძალიან უყვარდა მზეონას ზღაპრები, ისე არ დაიძინებდა, სანამ ბებია ზღაპარს არ უამბობდა. ბოლო დროს უკვე ერთ ზღაპარსაც აღარ სჯერდებოდა, ორი ან სამი უნდა მოეყოლა ბებიას. ჰოდა, გამოელია ბებიას ზღაპრები. დაიწყებდა თუ არა მოყოლას, მზეონა მაშინვე შეაჩერებდა ხოლმე.
- ეს ხომ გუშინ საღამოს მომიყევი.