ვცხოვრობდი წარსულით, დღეს ვცხოვრობ ხვალით...
დღისით თუ ღამით, წუთით თუ წამით,
სათქმელი მინდა გითხრა მე ამით,
დავწერე კალმით, რომ დავთვერი ქალით,

აქ სიბნელეა და მხოლოდ მკრთალად ფურცელს ანათებს შუქი სანთლისა,
კვლავ ვიღებ კალამს, რათა განვაგრძო წერა გრძნობისა და სიმართლისა,
ამ სიბნელეში შენზე ფიქრს მოაქვს ჩემს გონებაში სხივი ნათელი,
ამ ბნელ ოთახში შენზე ფიქრებში ჩვენ ორნი ვტირით - მე და სანთელი!

კვლავ აირია ჩემში ფერები,
ჩემი ლექსებით კვლავ გეფერები,
კვლავ დამიბნელდა მზე და ჩანს მთვარე,
კვლავ მიბრუნდება წუთები მწარე,

ცხელი ხარ, ცეცხლი ხარ - ხანდახან გველი ხარ,
ხანდახან ცივი ხარ, ხანდახან სველი ხარ,
ხან პატარა ხარ, ხანდახან დიდი ხარ,
ხანდახან ჩემთან ხარ - ხან ჩემგან მიდიხარ,

თეთრი ღრუბლები კვლავაც გაშავდა და კვლავ დაედო ცას შავი ბინდი,
კვლავ ვარ ფიქრებში გადაკარგული, აღელვებული? არა, ჯერ მშვიდი!
შვიდი სურვილი რომ მქონდეს ნეტა, რა იქნებოდა პირველი ნატვრა?
ჰმ, ალბათ იფიქრებთ: “ბაჩო გაგიჟდა” ალბათ იფიქრებთ: “ეს კაცი დათვრა,

მონატრებისაგან აღელვებული, კვლავ დავუბრუნდი მე ზღვის ნაპირებს,
თავჩაქინდრული ვუსმენ ზღვის შრიალს და იქვე მდგომი გემის საყვირებს,
ალბათ გაკვირვებს ჩემგან ეს ლექსი, სიტყვები რომელიც არასდროს მითქვამს,
ალბათ გაკვირვებს, მაგრამ სულ ვამბობ, მინდა სათქმელი ყოველთვის ითქვას,