ჩამქრალა ცეცხლი კერიაში, ავყიობს ქარი, ეზოში უხმოდ დააბიჯებს ვეება სევდა, დიდი ხნის წინათ დახურული ჭრიალებს კარი, "შენ მაინც დარჩი"-მსაყვედურობს ადგილის დედა.
ერთად წამართვი ყველა გრძნობა, თუკი გწადია, ამითი მაინც არაფერი შეგემატა, წაურთმევლადაც შენი არის, რაც მაბადია, რადგან მთლიანად შენ გეკუთვნი, ჩემო ხატებავ. თუ სიყვარულმა გიკარნახა ჩემი გაძარცვა,
შენ ჩემი ჩუმი მონატრება ხარ... ცრემლი ხარ სულზე...ფიქრად რომ ათოვს... სული გეძებდა, ჩემი ამდენ ხანს... გიპოვა მაგრამ...უშენოდ დარდობს... ფიქრით მოგიძღვნი ველის ყვავილებს