შენ მოხვალ, როგორც შეფერის მგოსანს,
რომ განგარიდოს ბედის სიშავეს,
შენ მოხვალ, მაგრამ ეს შენი მოსვლა
ჩემს გამგზავრებას იქნებ ნიშნავდეს?!

არა, არაფრით არ დავეცემი,
ჯერ წინ იმდენი სიცოცხლე მიდევს.
ჩემს წილ ტკივილსაც არ გავექცევი,
არ მოვდუნდები, ვარსებობ ვიდრე.

სარკმელში მთვარემ შემოანათა,
თავისი ნათლით სიბნელე გაპო.
გრძნობებში ჩუმად იწვოდა კალთა,
და მეც მტკიოდა გული უმანკოდ.

ვინ არის ადამიანი,
ზედ რომ აბიჯებს მიწასა,
გზა არის ყვავილიანი,
სულაც არ იმჩნევს იმასა.

ამაოების, ყოფის სიმძიმის და დაღლილობის
ფრთებით გაფრინდნენ ჩემი ფიქრები.
დარჩა უდაბნო, ცივი და მშარალი.
მილასლასებენ თეთრ ქვიშაში ძველი კერპები.
გავაღე კარი, ვდგავარ პარმაღზე,

მინდა რომ ვიშვე ქარებთან ერთად...
მთვარიან ღამეს ოცნებად ვიქცე...
ალიონისას ფუტკრების ნექტარს,
სიყვარულისფერ კაბაში ვეცვე.

როცა პირველად ნაბიჯს გადადგამს, იმ დღიდან იბრძვის ადამიანი,
იბრძვის სიცოცხლის გადასარჩენად, რომ არ აღმოჩნდეს ხვალე გვიანი,
ცხოვრება გრძელი ბეწვის ხიდია, რომელსაც აკრავს მთანი კლდიანი,
ერთი შეცდომაც და უფრსკნულისკენ მიექანები ზვავთა ტრიალით.

დაიგვიანებ...
უხვად გაფრენილა წლები უშენოდ.
ჩუმად შემპარვია თმებში ჭაღარა.
როგორ გაცრეცილა ლოდინი უმწეო,
დრომ ნაოჭები ულმობლად მაყარა.
როგორ ამივლია ცხოვრების აღმართი,

ხომ იცი,
სანთლებად აგინთებ სიცოცხლეს,
სანთლებად,
რომლებიც სულ მუდამ იწვიან,
ხომ იცი,
ხატის წინ მუხლმოყრით ვილოცებ,

წვიმს დაჟინებით, წვიმს უხალისოდ,
ზეცას ამოაქვს, ალბათ, ნაღველი,
და მიწაც თითქოს ზეცას მასპინძლობს,
მიწა ამდენი რამის მნახველი...