ქალავ საით გაგიწიეს ფიქრებმა,
კენტად როგორ შემატოვე ცხოვრებას,
აქ უშენოდ რა აზრი აქვს ფიფქებსაც
და ფიფქებში ხეტიალის ოცნებას.

შავ არაგვზე ამაყია შენი სული,
ამაყია ფიქრთა ლურჯი რკალები,
ღიმილი გაქვს მწუხარებით შენისლული,
როშკის ტბებზე კრიალა გაქვს თვალები.

შენ შემოგევლე -
სიყვარულზე მომინდა ფიქრი...
ვზივარ ბუხართან და გაცრეცილს
ვუყურებ მთვარეს,
შენ შემოგევლე -

ქარი აიხვეტავს ფოთლებს,
სუნთქვა თმა–შევერცხლილ მთათა,
ზამთრის მოლოდინში შეშას,
ვამტვრევ ჩვენი ქოხის კართან.

ნიბლიას ანდერძი

ქარი უბერავს, მოაქვს ნამქერი,
ჩიტი ნიბლია ატირდა მთაზე.
– სულ მუდამ ლაღო და მხიარულო,
ჩიტო ნიბლიავ, ცრემლს აფრქვევ რაზე?
– უსახლკარო ვარ, განა არ იცი,
ყინვამ მომასწრო, ძმობილო, გზაზე.

სად შეიძლება იხილო ვარდი,
ანდა ასეთი ნაზი ფერები?
მე ჩემს ქუთაისს ოცნებით ვუმღერ,
მე ჩემს ქუთაისს მოვეფერები.
მე ჩემს ქუთაისს ვაჩუქებ ყვავილს,
ლექსების წერა მასზე არ დამღლის,
ხელში ავიღებ საწერად კალამს
გორიდან გავშლი ქართველთა ალამს.