ბაბუა სარიდან ნიგვზის ძირას ზის.

მას პატარა ბიჭი ეთამაშება.

მოხუცი ჩიბუხს სწევს. ცეცხლი ჩამქრალა.

- თაზიკა!. აბედი თხოვე ბიძიას.. გაიქე..

თაზიკა მიხტის.

თბილისის ღამეს შიში სწვივია:
ამბავი მოაქვს მტკვარს უცნაური, -
ავჭალას ცეცხლი შემოხვევია,
ანთებულ რკინის ისმის ხმაური.

დაირღვა ძილი და მყუდროება,
მიეცა ღამე ჟრიამულს უჩვევს;
ნაძვის სვეტები თეთრ ურდობად
შემოესია თბილისის ქუჩებს.

მოგესალმებით, მეომარნო ქართველნო,
შვილნო ღვთისაო
წინ გამარჯვება გველოდება,
მარცხი მტრისაო.

ქართველნო ისევ მე მოგმართავთ,
თხოვნა მაქვს ერთი
მტერს ნუ იცოდებთ, დავამარცხოთ
გწყალობდეთ ღმერთი.

მე შენ მიყვარხარ და საქართველო

გალობდა სადღაც შაშვი პატარა,
და მგალობელი ის იყო მთათა,
მე შენზე ფიქრმა სად არ მატარა,
არავინ იცის რა დამემართა.
ვარდების სურნელს,იასამნებში,
ახლავს სხვა კილო და სულ სხვა მტვერო,
ქალაქს გახვეულს სძინავს საბნებში,
მე შენ მიყვარხარ და საქართველო.