გერჰარდ რიხტერი (გერმ. Gerhard Richter; დ. 9 დეკემბერი, 1932, დრეზდენი) — გერმანელი მხატვარი.
სამხატვრო განათლება მიიღო დრეზდენის ხელოვნებათა აკადემიაში (1951). მისი მასწავლებლები იყვნენ კარლ ფონ აპენი, ულრიხ ლომარი და უილ გროჰმანი. კარიერის ამ ადრეულ პერიოდში აქვს მას შექმნილი მიურალი ”ზიარება პიკასოსთან” (1955), როგორც აკადემიის საბაკალავრო ნაშრომი. მას მოჰყვა მეორე მიურალი გერმანიის ჰიგიენის მუზეუმისთვის სახელწოდებით ”ლებენსფროიდე” (სიცოცხლის სიხარული), როგორც სადიპლომო ნაშრომი.

კარლ ფრიდრიხ შინკელი (Schinkel) (დ. 13 მარტი, 1781, ნოირუპინი, ბრანდენბურგი, — გ. 9 ოქტომბერი, 1841, ბერლინი) — გერმანელი არქიტექტორი, ფერმწერი და გრაფიკოსი. სწავლობდა ბერლინის არქიტექტურის აკადემიაში (1798-1800) ფ. ჟილისთან. მუშაობდა უმეტესად ბერლინში. თავდაპირველად მისდევდა ფერწერასა და გრაფიკას. ნამუშევრები ძირითადად რომანტიკული სულისკვეთებისა იყო. შინკელი XIX ს. გერმ.ხუროთმოძღვრებაში გვიანი კლასიციზმის თვალსაჩინო წარმომადგენელია. ნამუშევრები: ახალი საყარაულო (ახლა ფაშიზმისა და მილიტარიზმის მსხვერპლთა ძეგლი, 1816-18), დრამატული თეატრი (1819-21), ძვ. მუზეუმი (1824-28) ― ყველა ბერლინში. რომანტ. სულისკვეთებითაა აგრეთვე გამსჭვალული შინკელის ფსევდოგოტიკური ნაგებობები (სამლოცველო პეტროდვორეცში, 1831-33). მის უკანასკნელ ნამუშევრებში თავი იჩინა რაციონალიზმის ელემენტებმა (სამშენებლო აკადემიის შენობა ბერლინში, 1831-35). იყო არქიტ. თეორეტიკოსი.

ანსელ კიფერი (დაიბადა 1945 წლის 8 მარტს ) — გერმანელი მხატვარი და მოქანდაკე. ის სწავლობდა ჯოზეფ ბოის და პიტერ დრეერთან ერთად მისი ნამუშევრები აერთიანებს მასალებს : ჩალა, ნაცარი, თიხა, ტყვია, და შელაქი. მიუხედავად ეროვნებისა, კიფერი არასოდეს იზიარებდა ნაცისტურ გერმანულ შეხედულებებს. იგი საშინლად განიცდიდა ებრაელებისადმი განხორციელებულ სულისშემძვრელ სისასტიკეს და მომხრე იყო ყველა ეროვნების ადამიანის თანასწორუფლებიანობისა. იგი თვლიდა ,რომ არც ერთი ეროვნების ადამიანს არ ჰქონდა უფლება ,რომ აღმატებულად მიეჩნია თავი

ფილიპ სუპო (ფრანგ. Philippe Soupault, შავილი, 2 აგვისტო, 1897 - პარიზი, 12 მარტი, 1990), ფრანგი პოეტი.
ფილიპ სუპო იყო ანდრე ბრეტონისა და ლუი არაგონის მეგობარი, მათთან ერთად ჯერ გაერთიანებული იყო დადაისტურ მიმდინარეობაში, შემდეგ კი სიურრეალიზმის ერთ-ერთ ფუძემდებლად იქცა. თუმცა ამ მიმდინარეობიდან მალე გარიცხულ იქნა

ანზორ აბულაშვილი (დ. 1932, სოფ. ჯუგაანი, სიღნაღის მუნიციპალიტეტი), ქართველი პოეტი.
ანზორ აბულაშვილმა ლექსების წერა ადრეულ ასაკში დაიწყო, პირველი კრებული ოცი წლისამ გამოაქვეყნა გაზეთ „ახალგაზრდა კომუნისტში“. 1961 წელს ჟურნალმა „ნაკადულმა“ გამოსცა ანზორ აბულაშვილის ლექსების პირველი წიგნი, ანზორ აბულაშვილის ლექსმა „მახარობელი“, რომელსაც წილად ხვდა სახალხო აღიარება და სიყვარული, თავისი ადგილი დაიმკვიდრა პოეზიაში. ანზორ აბულაშვილი ავტორია მრავალი საბავშვო ლექსისა.
ანზორ აბულაშვილი განაგრძობს ლიტერატურულ მოღვაწეობას

თარგმანი აკაკი წერეთლისა

დაჭრიჭინობდა, დახტოდა
ჭრიჭინობელა პატარა
და უშრომ-უზრუნველობით
მთელი ზაფხული ატარა.

მაგრამ ბოლო დროს, ზამთარმა
თვალი რომ გამოუჭყიტა,
შეკრთა მოცლილი მღერალი
და შიშმა წელი მოსწყვიტა.

თარგმანი აკაკი წერეთლისა

ერთხელ პატარა ბეკეკას
დასცხა და წყალი მოსწყურდა,
მდინარის პირას მიადგა,
წყურვილის მოკვლა რომ ჰსურდა.

თურმე იმავ დროს მახლობლად,
საჭირბოროტოდ კრავისა,
დაძუნძულებდა პირღია
მგელი, მსურველი ავისა.

თარგმანი აკაკი წერეთლისა

მაიმუნმა სთქვა: „დავბერდი!
თვალმა დამიწყო კლებაო,
მაგრამ ამბობენ, ამ სენის
შველაც კი შეიძლებაო.

ადამიანსაც სიბერით
ესევე ემართებაო,
მაგრამ სათვალეს ხმარობს ის
და აღარ ენაღვლებაო!

მე ვერ ვპატიობ ამდენ ანჩხლობას,
ცის – ჭურჭელივით ხელში დამტვრევას,
ვისაც არ აკრთობს ტბაში დახრჩობა,
ვისაც სიკვდილი არ ენატრება.

ვისაც არ ტკივა ძვლებში ლურსმანი,
ვისაც სახსრების ჯვარცმა არ ტკივა,
ვის ხერხემალსაც გაულურსავი
ტანჯვა არ ტკვირავს.

მე როცა ვახელ – შენ ხუჭავ თვალებს. იქნებ,
ხდება პირიქით.
გზას ისევ შენი ბაღისკენ ვიგნებ
მწიფე ბილიკით.

სად შენი ფიქრის განკაცებულ საქმროებს ვებრძვი
გაუთავებლად –
მე შენთვის მხრებით მომქონდა ვერძი
და უკვდავება.