რატომ ისვრიან უაზრო სიტყვებს,თუ ისინი მაინც იტყუებიან?
რატომ ამბობენ ლამაზ ფრაზებს,თუ ისინი ოდესმე გულს მაინც მატკენენ?
რატომ მატყუებენ მე,ადამიანს?
რატომ არ ვუყვარვარ არავის?
ისინი მე ვერ მხედავენ,მე კი ყველას ვხედავ...ისინი მე ვერ მაფასებენ,მე კი,რატომღაც,დიახ, ვაფასებ...ისინი მე არ მიცნობენ,მე,მგონი,ვიცნობ...ისინი მე არ მისმენენ,მე კი ყოველთვის მესმის მათი...

"პესიმისტი ისეთი კაცია, რომელსაც სიცილი ავიწყდება;ოპტიმისტი კი იცინის,რათა ზოგი რამ დაივიწყოს..." - ბერნარდ შოუ

არაფერია იმაზე მშვენიერი,ვიდრე სიკვდილი ვენეციაში.თომას მანიც ხომ სწორედ ამგვარ ბედნიერებაზე გვესაუბრება...გვესაუბრება...მშვიდად,მდინარის პირას,მზის საოცარ ჩასვლას უყურებ,ირგვლივ ხალხი ისევ ფუფუსებს,თავს დაგტრიალებენ,თუმცა მათ რა იციან ბედისწერისა...შენ განიცდი,თითქოს უკვე სამოთხეში იყო,თვალები გეხუჭება,გრძნობ,რომ გცივა...

თმებში შეკინძული ნამად
დამაქვს გაზაფხულის წვიმა
შენი ხელებივით თბილი
დილის გათენება მინდა...
შენი აღელვების დარი
მოდი,მომიყევი რამე...
ისე უსაშველოდ მინდა
შენი მოფერება და მე...