ჩემ წინ დაეცა ჭადრის ფოთოლი,
გამოფიტული და დაქანცული,
და ზოოპარკის ცისფერ სკამებზე
ანთია სიცხის ანაბეჭდები.
- გინდა? გაჩუქებ.
თუმცა ამ ფოთოლს
ვინ გააჩერებს შენს გალიაში,
ან ვინ იფიქრებს, რომ ეს ფოთოლი
მე შემოგიგდე და არა ქარმა.

კარებს უბრახუნებს შლეგი მონატრება,
სივრცეს მარწუხივით ახრჩობს უშენობა,
ჩვენთან პოეტი ხომ გიჟად მონათლეს და
ყველა განმარტება კარგავს მნიშვნელობას...

მე თუ გიჟი ვარ და ლექსმაც გაუტია,
შენი თვალებია მხოლოდ დამნაშავე,
შენთვის ჩემი ლექსი ტაიმ–აუტია,
ჰოდა, ჩემი სულიც წუთით გადაშალე...

მე მხატვარი მინდა ვიყო,
ზღვას და თვალებს დავხატავდი,
ყველა ფიქრს და ყველა სევდას
ქარს და წვიმას გავატანდი.
დიდი ფუნჯით ვრცელ სივრცეზე
უცნობ ფერებს დავხარჯავდი,
იმ ფერებით უსასრულო
ოცნების გზებს დავხაზავდი.

თბილი ღამეა,
მშვიდი და თეთრი,
შენზე ფიქრებში
გავყუჩდები და...
ხან თვალებიდან
იწყება მდედრი,
ხან თმებიდან და
ხან ტუჩებიდან...

შენ ჩემი სიყვარული ხარ,
ჩემი ოცნების ქალი,
ჩემი სული და გული ხარ,
სინათლე ორთავ თვალის.

ჩემი ღმერთი და რწმენა ხარ,
ცა ხარ, მიწა ხარ, მზე ხარ...
ჩემი ოცნება შენა ხარ,
ჩემი სიცოცხლეც შენ ხარ...

ცივი დღე იქნება,
მერე მზე იქნება,-
ასე დააწესა გამჩენმა.
ვიღაც შეიცვლება,
რაღაც შეიცვლება,
რაღაც ძველებურად დარჩება.
ერთხელ მეყვარება
და ამ შეყვარებას
ბედი გაიმეტებს სასჯელად.

ვისაც აქვს რაიმე ქონება , ხმალიც ხელთ უნდა ეპყრას.




დანარჩენი იხილეთ სრულიადში

ჯერ არცერთი ცოდვა არ შემხვედრია , რომ შესაფერ გარემოებაში მეც არ ჩავიდინო.




დანარჩენი იხილეთ სრულიადში

გონება სასტიკია , გული სჯობია გონებას.




დანარჩენი იხილეთ სრულიადში

ქუხილით წვიმა არ მოვა, ხმის დაგდებითა – ლაშქარი



დანარჩენი იხილეთ სრულიადში