თხუთმეტი წელი - დამოუკიდებლობისთვის ჯანყისა და ბრძოლის ასაკია.
თხუთმეტი წელი სიჭაბუკეში გადასვლის დასაწყისია როცა მახლებულია პიროვნებად ,,ჩამოყალიბების“, მომავალზე, პროფესიაზე და განათლებაზე სერიოზულად დაფიქრების დრო.

გზა სპირალივით ზედიზედ უხვევს...
არ ჩანხარ, მაგრამ გადმომდგარ მუხებს
და მწარე კვამლით გაჟღენთილ შუკებს
შენი იმედი ეტყობათ უკვე.

დაიმახსოვრებს ვინმე ზეპირად,
არ მოედება შენს ფიქრს ბალახი,
თუ სიყვარულმა აგაღებინა
ხელში კალამი - ვით იარაღი.

მე მართალი ვარ ჩემს თავთან ცამდე!
უკვე ეს ქარიც ვერაფერს შველის
და ვუცქერ, როგორ იწვიან ცეცხლში
ლექსები - შენ რომ მოგწონდა ადრე.

მატარებლები დაიკივლებენ, წავლენ...
გაიწელება, გაიწეწება კვამლი.

ჯარისკაცები გადმოაწყობენ ფეხებს.
ხევში ჩარჩება მათი სიმღერის ეხო.

წამსვლელი თვითონ დგება და მიდის -
ზღვებსაც აცოფებთ ზედმეტი წვეთი.
მე ჩემს თავს უფრო ძლიერად ვთვლიდი
სხვა არაფერი შემშლია მეტი

მე აქ დავეცი და აქვე დავრჩი,
აქ ვიქეც მიწად და დღემდე გიცდი,
მზეში, წვიმაში, თოვლში და ქარში
ვიწვი, ვსველდები, ვთეთრდები... გიცდი.

კვლავ ასძვრა სარკმელს წყვდიადის ლუქი.
კვლავ აიბურძგნა ჰაერი ლურჯად
და კვლავ აივსო გონება შუქით,
ვით გამოხსნილი ბოლომდე უჯრა.

ზურაბი ვაგონიდან გამოვიდა და მიიხედ-მოიხედა. ბაქანზე არავინ იყო. არც მისი საყვარელი დაიკო ელენე და არც უძვირფასესი დედა მართა.

ის მრავალჯერ დაბრუნებულა შორი მგზავრობიდან, მაგრამ ერთხელაც არ ახსოვს, რომ სადგურზე არავინ დაჰხვედროდა.
mixeil javaxishvili proza patara dedakaci cxvra qalwuli

მიდის ოპერა “ლაკმე”,
ბუტაფორიის შეხლა!
განა ეს არის საქმე?
მე სულ სხვას ვფიქრობ ეხლა:

galaktion tabidze chianurebi