ჯერ არნანახის თვალები მიმზერს,
მთის სიმაღლიდან ექსპრომტად ვლექსავ,
მუზის ღმერთები მთიულეთს ესხმის,
მთიულ ვაჟკაცის ხმლით ლექსებს ვლესავ....

წყაროს წყალისკენ ბილიკებს მივსდევ,
სტროქონს მინდორზე იებად ვთესავ,
კოკას ჩამოსდის ცივი წყლის ოფლი,
დუელს წითელი მანდილით ვკვეთავ...

ღამე მოწყენით წაწლობს ჩვენს შორის,
მთვარის ვერცხლისფერ ჭაღარას ვხედავ,
მუზის ღმერთები მთიულეთს ესხმის,
მე კი-მთიულის სიყვარულს ვბედავ...