გუშინ გოდება გავიგონე
gushin godeba gavigone
გუშინ გოდება გავიგონე ეკლესიის თუ სამრეკლოსი
ბეთანიასთან ჩამოვარდა ფრთებ მოტეხილი ანგელოზი.
უცხო სინათლემ დამაბრმავა, მაცხოვრის მესმა ნაბიჯები,
დიდ საიდუმლოს შევესწარი ვაიმე ალბათ დავისჯები.
გაიხარებენ მოშურნენი, ჩემზე იტყვიან შეიშალა
მე ვუყვარდიო-იჭორავებს, ჩემზე უცნობი მეტიჩარა.
ჩემი ცხოვრება იმ წუთიდან დამსხვრეულ ელვის შიშინსა ჰგავს,
სილამაზისგან შეშლილი ვარ და არა მარტო შიშისაგან.
მესმის ჩურჩული მეზობლების, მესმის ახლოდან შორიდანაც
უცნაურია ეს პოეტი: სახლში ღრუბელი მოიტანა.
ის განა მართლა ღრუბელია; - სიზმარია და სასწაული,
დიდი ცოდნაა საიდუმლო - მოკვდავისათვის აკრძალული
მიწაზე აღარ მეცხოვრება: იცვლება ბედის ამინდები
მალე ღრუბელი მომაკითხავს; ამიტაცებს და გავფრინდები.

ორივეს სხვადასხვა გვქონია ბედი
orives sxvadasxva gvqonia bedi
ორივეს სხვადასხვა გვქონია ბედი,
ერთმანეთს როგორ შევხვდით ანდა,
შენ - ცისკენ აღერილი გედი,
მე - ზღვაში ჩაძირული ანძა.

შენ - მოდრეიფე ზვირთი,
მე - ნაპირს მიმსხვრეული ტალღა...
შენ - მარად დაუმცხრალი ნიჭი,
მე - მხოლოდ დადუმება, დაღლა.

გზად ათას საფეხურებს ტოვებს
კვლავ წყვილთა უსასრულო წყება,
მე შენში აღმაფრენა ვპოვე,
შენ ჩემში ცრემლები და წყენა.

და უხმოდ მიმატოვე მარტო,
შენ კარი მომიხურე ცივად,
მე ფიქრთა ქარავანი მართობს,
და გული უსასრულოდ მტკივა..

გადამარჩინე
gadamarchine
გადამარჩინე...
წამიყვანე შენთან, სადმე შორს...
თორემ ამ ქუჩის მტვერი სულში მათოვს და მყინავს,
ეს დამტვერილი ოცნებებიც კარგავენ ძალას,
გადამარჩინე...
თორემ მტვერი ყველაფერს მპარავს...

გადამარჩინე...
წამიყვანე...
უფსკრულთან ვდგავარ,
მტვრიან ქარიშხალს ველოდები თვალის ცეცებით,
გადამარჩინე,თორემ ქარის მოტაცებული,
ამ მტვერში გზას ვერ გავიკვლევ და დავილეწები.

გადამარჩინე თუ გიყვარვარ,
თუ გინდა ჩემთან,
მიდი და სთხოვე უფალს, ქარის ჩადგომა ბრძანოს,
თორემ ამ მტვერმა სულ წამართვა ხედვაც თვალიდან,
და ჩვილი ბავშვივით ფეხის ადგმას ვიწყებ თავიდან...

გადამარჩინე...
მე ამ მტვერმა მონად მაქცია,
და როგორც მონას, მეც მტვრიანი კაბა მაცვია...

მე მინდა ვიყო მზე
me minda viyo mze
მე მინდა ვიყო მზე რომ ვხედავდე ყველას
მე მინდა სიძულვილს სახელი ერქვას
მაინტერესებს ღმერთი ის ხომ ჩვენ გვხედავს
ჩვენს ცხოვრებაში ჩახედვას ბედავს
თქვენც გიყვარდათ ან გეყვარებათ
მეც შემიყვარდა მერე რა მოხდა?
სიძულვილმა არ მომცა ნბა
მაგრამ ის გრძნობა გუშინწინ მოკვდა.
არის საჭირო იყო ვარსკვლავი
რომ შეგიყვარდეს და არ ინანო
ვინც შეგიყვარა თავი მოჰკვეთეს
ვეღარ გიშველის უკვე დინამო
როცა მოკვდები მაშინ გაიგებ
რას ვლაპარაკობ რა მინდა გითხრა
არ ვიცი მგონი ეს უკვე ითქვა
მაგრამ გამგები უკვე ბევრს მიხვდა
ნიჭი არ არის ლექსების წერა
ლექსების წერა სიყვარულია
თუ არ გიყვარდა არ გეყვარება
მაშინ ცხოვრება ძლიერ რთულია...

მარადიული რა არის
maradiuli ra aris
მარადიული რა არის,
მიწა თუ ზეცის თავანი?
ნეტავ იმქვეყნად გრძელდება
კაცის თავგადასავალი?
ბევრი მოსულა ამ სოფლად,
აღზევებულა მრავალი,
მოკლეა წუთისოფელი,
წამით წამამდე სავალი.
სიცოცხლეს გაგვყრის სიკვდილი,
არ იშოვება წამალი,
მხოლოდ ცოცხალთთვის ანათებს
ცაზე მზე ამომავალი.
ვინც რა უნდა თქვას, ქვეყანა
ჩემთვის სამარის კარია,
რაც უნდა ბევრი ვეცადო,
დადგება ჩემი ჟამია,
კაცს თავის ავლადიდება
საიქიოში თან მიაქვს.
მარადიული რა არის,
მიწა თუ ზეცის თავანი?
ბევრი მინახავს მოსული,
წასული _ უფრო მრავალი,
ერთი გზა გვიდევს სიცოცხლით,
საიქიოსკენ სავალი,
ყველა იმ გზაზე მივდივართ,
მათხოვარიც და მთავარიც,
სუყველას ზურგზე ჰკიდია
თავის თავგადასავალი,
მარადიული ამქვეყნად
მარტო უფალის გზა არის.

მე ცისარტყელის პალიტრა მათრობს
me cisartyelis palitra matrobs
მე ცისარტყელის პალიტრა მათრობს
და შემოდგომის ფოთოლთ სიბერე,
ზამთარო, ამდენი ტკივილის მერე
გული მე რატომ გადამიღერე?

წვიმის სიმღერა გულში ვიმღერე
ცას მივაწვდინე დღეს სულის ჰაგი,
ზამთარო, ჩემთან რატომ მოხვედი,
და დამითოვე ფიქრებად დარდი?

სხივი ამაყ ზღვას გულზე დააკვდა,
ვერ უფასებდა თურმე სიყვარულს,
ზამთარო , გჩუქნი რაც გამაჩნია
ბავშვურ ოცნებებს, მზეს და სიხარულს..

მე ძლიერ მიყვარს ფლამენკოს ხილვა
მზე რომ უცეკვებს ზღვის ღმერთს საღამოს ,
ზამთარო, დღესაც თუ მოხვალ ჩუმად
მომხვიე ხელი მინდა გაგათბო..

ფიქრებს ვხატავდი ნაზ ზმანებაში
იღებებოდა ფიქრი ფერებად,
ზამთარო ნუთუ უყვარხარ ვინმეს ,
იქნებ ჩემსავით სხვაც გეფერება?

მოვიგონოთ
movigonot
მოვიგონოთ, თუ გიყვარდეთ,
იმ წარსულის ყველაფერი,
მოვიგონოთ იმ ოქროში
გადამდნარი დილის ფერი.

მოვიგონოთ, რომ ნაღველის
არც მისხალი გულში ჩანდეს,
ბორჯომიდან გზა ხვეული
მიჰყვებოდა მტკვარზე ჭადრებს.

ვნახავ კიდევ იმ წვრილ ტყეში
ჩვენი კვალის ნაფეხურსა?-
წითელ კალმახს ცეცხლზე ვწვავდით
ვაზის ფურცელ გახვეულსა.

გრიალებდნენ ჩანჩქერები
აზელილი მარჯნის სხივით.
ხმა მყივარი ჯიბრაილი
აყრუებდა ჩანჩქრის შხივილს.

შორს აწყურის ციხე ჩანდა,
წააბნელა ორბის ფრთამა,
ალუბალის ფანტელებში
ვიგონებდით: ნინას, თამარს.

უცბათ ფეხით მომავალი,
როგორც ქართლის ჯიოკონდა,
გამობრძანდა ეთერ-ქალი,
საქართველო თან მოჰქონდა.

ავადმყოფი აბესალომ
ჩვენ მოგვყავდა ნამტკივარი;
მხოლოდ მოხუც მებადურსა
იმედად-ღა ჰქონდა მტკვარი.

გამარჯვებას მოელოდა
ახლა მხოლოდ ნაუცბადევს,
ღამე-ბინდზე ცახცახითა
წყალს ესროდა გაშლილ ბადეს.

ყველა სროლა ფუჭი იყო,
შერცხვენილი დაგვემალა
და ფარულად მისტიროდა
ოსტატობის გამქრალ ძალას.

ჩვენ კი... ლექსით ცასა ვხედვით,
ვერ გვიძლებდა ვერაფერი,
დაგვდებოდა-იმ ოქროში
გადამდნარი დილის ფერი,

მართლა გვქონდა ჩვენ ის ძალა,
ცოცხალია ან აქამდის?
რატომ იმ დღის ოქროს დილას
ოქროს ქვებად არ გავქვავდით?!

მინდოდა შენთვის მომეძღვნა ლექსი
mindoda shentvis momedzgvna leqsi
მინდოდა შენთვის მომეძღვნა ლექსი,
მაგრამ სიტყვების არ მეყო ნუსხა
და ამიტომაც გიძღვნი ამ წერილს,
რომ ჩემი გულის შეიგრძნო სუნთქვა.

შენი ლამაზი სახის დახატვა
ვერ შევძელ, რადგან ვერ ვნახე ფერი,
რომელიც ტუჩებს მოგიხატავდა
და იქნებოდა თვალთ შესაფერი.

შენი ლამაზი ხმის ჰარმონია
ყურში ჩამესმის მე გამუდმებით.
შენი სახელის ყრუ მელოდია
გულის სიღრმიდან ნაზად მომესმის...

და აღარ შემწევს იმისი ძალა,
რომ კვლავ წარმოვთქვა შენი სახელი,
მე ვეღარ შევძლებ ამის დამალვას
და ამიტომაც გიძღვნი ამ წერილს...

მინდოდა შენთვის მომეძღვნა ლექსი,
ლექსი რითმებით გამდიდრებული,
მაგრამ გიგზავნი ამ მცირე წერილს,
წერილს დაწერილს ღრმა სიყვარულით...

მე რომ შემეძლოს
me rom shemedzlos
მე რომ შემეძლოს, ფუნჯით და კალმით გამოვხატავდი სულის დაგებას ,

მე მოქანდაკე რომ ვყოფილიყავ, შევქმნიდი მხოლოდ შენს ქანდაკებას,

ანდა მწერალი რომ ვყოფილიყავ,შენ მოგიძღვნიდი რომანს იმხელას,

მე მომღერალი რომ ვყოფილიყავ,შენზე დავწერდი ყველა სიმღერას,

მეფე რომ ვიყო,მეფეთა მეფე,გადედოფლებდი მე შენ დალებთან,

მე საიქიოს რომ განვაგებდე,არ მიგიშვებდი იმის კარებთან

და არ გეგონოს რომ საფასურად,ჩემს შეყვარებას დაგაძალებდი,

ბედი რომ მქონდეს,როგორიცა ვარ ასე უბრალოს შემიყვარებდი...

მე შენ გიგონებ
me shen gigoneb
ცრემლებით ივსება თეთრი ფურცლები,
თითები თავისით წერენ ასოებს.
მთვარიან ღამეს ჩუმად მოველი,
მაგ შენ შავ თვალებს რომ მომაგონებს.

ცრემლებით ვწერ და თითქოს გეხები,
ოცნებით ვძერწავ ლამაზ სტრიქონებს.
იმედით ვცოცხლობ, ოცნებით ვტკბები.
ჩუმად, სულ ჩუმად. მე შენ გიგონებ.

დიდი ხანია რაც ერთად არ ვართ,
და შენს დაკარგვას ვერ შევეგუე.
მხოლოდ ცრემლებს თუ ძალუძთ სიცოცხლე,
და ამ ცრემლებში, მე შენ გიგონებ..