სიყვარულის მხოლოდ ნაწილი
siyvarulis mxolod nawili
მოგონებები, თეთრი ფერის უცხო მორევი
და ჭრელი ბინდით დაბურული წუთი გონების.
მოგონებები, წამიერი ელვა ცხოვრების
და გზის ნაპირზე გაბნეული ლამპიონები.
ჩვენი შეხვედრა, მოგონება, კვალი წაშლილი,
პატარა გრძნობა, სიყვარულის მხოლოდ ნაწილი.
ცხელ უდაბნოში გზად ნაპოვნი ვარდი გაშლილი,
სხვის მოლოდინში დაკარგული და გადაღლილი.
შენი ოთახის გამოღებულ ფართო ფანჯრებში
ჩანს სილუეტი გარს მოცული იდუმალებით,
გამოღებული დაგრჩენია გულის კარები,
შენი ღიმილის ანარეკლი ჩანს სხვის თვალებში.
მოგონებები, თეთრი ფერის უცხო მორევი
და ჭრელი ბინდით დაბურული წუთი გონების.
ჩვენი შეხვედრა, წამიერი ელვა ცხოვრების
და გზის ნაპირზე გაბნეული ლამპიონები...

ჩურჩულებს ყოველი წამი
churchulebs yoveli wami
არ მინდა ვიფიქრო შენზე,
რატომღაც მეშინია ფიქრის...
''შენ გიყვარს''... - მომკივის ქარი,
მომკივის და სადღაც მიქრის.
მინდა დავემალო ფიქრებს,
ჩრდილში მოვაქციო სახე,
რომ არ წაიკითხო უცებ,
რაც გულში ასე დიდხანს ვმალე...
არ მინდა ვიფიქრო შენზე,
და მაინც მომკივის ქარი:
''შენ გიყვარს... შენ გიყვარს... გიყვარს!''... -
ჩურჩულებს ყოველი წამი...

მზერით გამხელა
mzerit gamxela
როგორც მსახიობს, მეტისმეტი თამაშით გართულს,
სიტყვა და აზრი ავიწყდება ხშირად სცენაზე,
ანდა ავყიას, ბილწსიტყვობის მორევში ჩანთქმულს,
ზედმეტი ლანძღვა შეაშრება ზოგჯერ ენაზე.

მეც ეს დამმართა მეტისმეტმა ვნებათა კრთომამ,
მეც გამიმრუდდა სატრფიალო შნო და უნარი,
და რად გიკვირს, რომ დავმუნჯდი და დავდუმდი, რომ ამ
ზედმეტ სიყვარულს ზნე დააჩნდა დასაწუნარი.

მიტომაც ვსწავლობ გამოხედვით შენთან საუბარს,
ამეტყველება ჩემმა მკერდმაც მიტომ ინება,
როცა სიყვარულს კაეშანი ენას დაუბამს,
სავედრებელი, ენის ნაცვლად, თვალს ეფინება.

მე მხოლოდ მზერით შემიძლია გრძნობის გამხელა,
ესღა შემომრჩა სიყვარულის გამომსახველად.

მაგრამ შენ მაინც არ დაბრუნდები

დღესაც მთელი დღე წვიმს განუწყვეტლივ
და ირგვლივ ყველგან შავი ნისლია,
ამ დროს ამბობენ ანგელოზები
მიწას ზეციდან ჩამოტირიან...
ცა დაფარულა შავი ღრუბლებით,
ვარსკვალვთ ძაძები შეუმოსიათ,
ვიცი, რომ უკან არ დაბრუნდები.
მაგრამ მაინც შენს მოლოდინში ვარ...
გულს შემოაწვა სევდა რამდენი...
თითქოს გულშიდაც წვიმა მოვიდა...
შავი ნისლივით მფარავს ნაღველი,
ვიცი, ღიმილი არ გამომივა...
ტანზე მეცემა წვიმის წვეთები,
თურმე შენ ჩემთვის უცხო ყოფილხარ,
თვალებს მისველებს უკვე ცრემლები,
ეს ანგელოზის ცრემლი როდია...
გაივლის დრო და ალბათ სულ მალე
ნისლიც გაქრება, შავი ღრუბელიც,
უწინდებურად გამოიდარებს,
მაგრამ შენ მაინც არ დაბრუნდები...

ვიდექი ქუჩაში
videqi quchashi
დღე იყო საოცრად უფერო შენამდე
კენტი კი თავისთვის საფერფლეს ათბობდა
შენი თმის სურნელი გამომყვა თითებზე
ვიდექი ქუჩაში,ციდან მზე მათოვდა.

ვისხედით. თვალები გავცვალეთ უსიტყვოდ
ვიღაცა სადღაცას უსმენდა რომანსებს.
შენ ხევდი წარსულს და ასე ივიწყებდი
ყველაფერს მტკივნეულს და უფრო მოსაწყენს.

მზე უფრო თავისთვის ათბობდა ქუჩებს და
შენს თმას ფერი ჰქონდა საოცრად მზისფერი.
გამომყვა თითებზე სურნელი სიჩუმის,
და სავსე წუთებით ქუჩაში ვიდექი.

დროდადრო
drodadro
დროდადრო
ყველაფერს ეცვლება ფერები,
ჰო, წლებიც სხეულზე იცვლიან სეზონებს,
მერე კი გგონია უდროოდ ბერდები,
სარკეში ედრები შენს კარის მეზობელს.
დროდადრო
ფიქრობ რომ ამინდზე მშვიდი ხარ,
ქარიშხალს დაჰყვები და უფრო ლმობიერს,
გინდება უსიტყვოდ უმზერდე ხიდიდან
წამის წინ ხმაურით გაფრენილ თოლიებს.
დროდადრო
ხასიათს თან დასდევს განწყობა,
სულს მეტი სიგიჟე, გონება – სინთეზი
და როცა ორდები, "გაფრენა” წყაროა,
დაცლილი სხეულით ხელახლა ინთები...
დროდადრო
ისეთი ხშირია წვიმებიც,
ან ისე მშრალია ნაცემი ქუჩები,
რომ ენაც უშრებათ და მეტი სიბერწით
ლოკავენ სხვის ფეხებს, რატომღაც ჩუმდები...
დროდადრო
დღე-ღამეც იცვლიან საღამურს,
ხანდახან მზეს ჩასთვლემს მთვარესთან ბუდეში
და ემოცების დელგმასთან განაბულ
შენს მესთან, ლექსების წერასაც უნდები.
დროდადრო
სულ ისე, მარტივად ვრთულდები,
ფერი მაქვს ხან უფრო ცასავით მოავდრო,
ხან ასე შლეგი და ხან ისე სულელი,
გიყვარდე მინდა და თუგინდა
დროდადრო...

მაგ თვალების სიდიადე
mag tvalebis sidiade
მაგ თვალების სიდიადე მარტში უფრო ფხიზლობს,
შჰავ თვალებზე ერთი გოგო გამუდმებით ფიქრობს...
არ აძინებს, არც ასვენებს ბრწყინვალება გიშრის,
ამ გიშრებში გალაქტიკა დროზე სწრაფად მიქრის...
მარტის თვემაც დაიმკვიდრა სააქაოს ტახტი,
შემოავლო გიშრისფერებს გაზაფხულის ლახტი,
გააღვივა, გაახელა ნაკვერჩხალი თვალის,
ნაკვერჩხალის სიკაშკაშემ მზე დაჩრდილოს ლამის!
თუმცა ბიჩს არ აღელვებს სისაშიშე მზერის,
სიყვარულის ძიებაში სამოთხის ხმით მღერის...
რა იცის რომ მისმა მზერამ ქვად აქცია გოგო
დაფერფლა და აატირა საყვარელი გოგო
განა ერთი? ბარემ ასი! ვის შესცეცხლა მზერა,
ყველას უმალ, იმავ წამში აწყებინა ფრენა...
და მოსწყვიტა სააქაოს გაზაფხულის დამდეგს,
მარტის თვეც კი ვერ გაუძლებს ვერასძალით ამდენს!
თვეა მარტის, ქარი დაქრის, დააქროლებს გიშრებს..
მთელს ქალაქში ეს გიშრები აგიჟებენ ფიქრებს...

სიტყვები როგორც ფიქრები
sityvebi rogorc fiqrebi
თურმე როდესაც ცრემლები,
ვარდივით ზედ გაჭკნებოდა,
სიტყვები როგორც ფიქრები,
ქარივით სხვაგან მიჰქროდა,

მიჰქროდა გაღმა ნაპირზე,
შენც მისკენ მიიწეოდი,
ვარდი ლამაზი ვითა მზე,
ჭკნებოდა როგორც სინათლე.

დავიქანცე
daviqance
თითქოს უბრალოა. შლეგი ირონია,
თითქოს ბავშვური და.... როგორც ჩვილი, ანცი,
ზოგჯერ სევდაა და ზოგჯერ მირონია.
ჰოდა დავიქანცე.

ალბათ ვერაფერი აქ ვერ მიპოვნია,
რაღაც უჩვეულოდ თეთრიც გაიცრიცა,
ალბათ უვარგისი ესეც სტრიქონია,
მოგწონს? დაიფიცე.

ახლა საღამოა, ფიქრობ საამოა?
რაღამ დაამუნჯა მაშინ ვარსკვლავები,
მცივა, ვკანკალებ და მალე თოვლი მოვა,
მიჭირს გამკლავება.

მგონი სხვა ფერია ახლა ცისარტყელა,
ღამე თეთრია და დილა ბინდისფერი
ქარმა კაბადონზე ლექსი დამიწერა,
ჰოდა შევიფერე.
.................................................
მაინც დავიქანცე......

შენგან მონადენი ცრემლის ნაგუბარი
shengan monadeni cremlis nagubari
შენგან მონადენი ცრემლის ნაგუბარი
როდის შემაშრება ნეტავ?
კედელზე სანთელი შენთვის დანთებული
ახლაც ანთია კენტად:
და გრძნობა ჩემი შენთვის შობილი
ახლაც იწერება ლექსად...
ჩემი წერილები შენთვის მოწერილი
ყველა რად აქციე ფერფლად.
მე ჩემი ხატება მსგავსი შენნაირი
აღარ მიძებნია არსად,
ცოცხალს თუ ა მერგო შენი სიყვარული
საფლავში მერგოს ნეტა...
ცივ სამარეში აღარ შეგცივდება
რადგან მე ვიქნები შენთან,
ლოცვად მუხლმოყრილი უფალს ვევედრები
იქ მაინც ვიყოთ ერთად...