ძვირფას დებს მაშოს და ზოზიას

(dzvirfas debs mashos da zozias)

რა ვქნა, მას შემდეგ დიდი ხანია,
რაც არ მინახავს ჩემი სოფელი.
მარტო მივდივარ, ჩუმი ღამეა,
მივდივარ ასე შეუცნობელი.

პოეტს ცისფერი ოცნება დაღლის,
რადგან სიცოცხლე მეტად რთულია.
და მესიზმრება ის ჩვენი სახლი,
რომელიც უკვე გაყიდულია.

მე შემიყვარეს ბევრმა გულებმა,
(ახლა ეს მთვარე უფრო მკრთალია).
მწამს, დებო, თქვენი შეხედულება,
ჩემს ცხოვრებაზე რომ მართალია.

ახლა მარტო ვარ, ის დრო წავიდა,
როცა ქუჩაში ვახდენდი დებოშს.
ნუ დარდობთ ჩემზე, იყავით მშვიდად,
მე მალე მოვალ, ძვირფასო დებო!

1926

ალბათ მოვა დრო - შენც აინთები

(albat mova dro - shenc aintebi)

ალბათ მოვა დრო - შენც აინთები,
ახლა დარდების მძიმე წუთია.
მიწას ადგია ცა გარინდებით.
და ეს ქვეყანა თითქოს ყუთია.
არის სიცოცხლე, სიკვდილიც არის,
ადამიანის ბედი კრულია.
დადუმებული კიდია ზარი
და თითქოს ზარი საყდრის გულია.
მე ასე ვფიქრობ, ღამდება კიდეც,
ალბათ ლანდებიც მალე მოვლიან.
დგას საფლავების მწვანე სიმშვიდე
და ეკლესია თითქოს თოვლია.

(სონეტი IV)

ასე გულუხვად ნაბოძები შენი მშვენება,
ნუთუ გგონია - გასაფლანგი საგანძურია?
ბუნებას მისი მონიჭება სესხად ენება
და ვალის უკან დაბრუნებაც უხვად სწყურია.

ასეთ სიტურფეს, ასე ხარბად ნაზიარები,
მარტო რომ იხმარ, ნუთუ არ გსურს, სხვაც აზიარო?
ნუთუ ცხოვრებას დაუგმანო უნდა კარები
და ქვეყნად, კი არ იარსებო, გზად ჩაიარო?

სილამაზესთან ჭიდილში რომ იღვრები ოფლად,
რომ მოგეძალა საკუთარი თავის ცდუნება,
ნუთუ არ ნაღვლობ, რას დატოვებ ამ წუთისოფლად,
როს ანგარიშთა გასწორებას მოგთხოვს ბუნება?

თუ სამომავლო არ ისურვე დროთა შენება,
დაიმარხება შენთან ერთად შენი მშვენება.

თარგმანი ინგლისურიდან - ალექსანდრე ელერდაშვილი

(სონეტი IX)

შენ, ალბათ, ნაღვლობ, აცრემლებულ ქვრივს თუ დატოვებ
შენი სიკვდილით, არ გსურს ერგოს ვინმეს ზიანი,
მაგრამ სიცოცხლეს თუ უშვილოდ დაიმარტოვებ,
შენ თვით საწუთრო გაგაცილებს თვალცრემლიანი.

შენ თვით სამყაროს დააქვრივებ უიმედობით,
თუკი არავინ დაუტოვე მას შენი მსგავსი,
ქმარდაკარგული ქალი ხარობს მხოლოდ დედობით,
შვილია მისთვის წარსულის და მომავლის არსი.

ქონების ფლანგვით გამფლანგველი ჰპოვებს იმედებს,
რომ ფულის ნაცვლად ის პატივის არის მძებნელი;
სილამაზეს კი გასაფლანგად როცა იმეტებს,
უაზროდ კარგავს გამეტებულს გამმეტებელი.

მას გული სხვისკენ სიყვარულით ვერ გაექცევა,
ვინც საკუთარ თავს, როგორც მკვლელი, ისე ექცევა.

თარგმანი ინგლისურიდან - ალექსანდრე ელერდაშვილი

(სონეტი LV)

ჩემს ლექსებს მკვიდრი აგებით და ამოშენებით
ვერ შეედრება ვერრა ძეგლი და მარმარილო,
რადგან ეს ლექსი გავალაღე შენი მშვენებით,
მარადისობის წარუშლელო ფერუმარილო.

სრაც და სასახლეც, გვერდიგვერდ რომ ამაყად დგანან,
ხვალ დაიქცევა ჟამთასრბოლის შეხლა-შემოხლით,
ჩვენს სიყვარულს კი აღსასრული არ ელის, რადგან
ძეგლად კი არა, ჩვენ ერთმანეთს ლექსად შემოვხვდით.

შენ თვით სიკვდილსაც შეულახავ აზრს და რაობას,
ბოროტების გზას განირიდებს დროის დინება,
ლექსით მოავლენ შენს სიკეთეს მრავალ თაობას,
სანამ საწუთროს განკითხვის დღე მოევლინება.

შენ რადგან ერთხელ შემოაღე ლექსის კარები,
სულ აქ დარჩები და მარადის აქ მეყვარები

თარგმანი ინგლისურიდან - ალექსანდრე ელერდაშვილი

(სონეტი LVI)

განახლდი, ტკბილო სიყვარულო, რომ არვის ეთქვას -
დღეს ძველებურად ვეღარ ჭრისო მისი მახვილი,
დღეს ჩემი გული გამაძღარი გრძნობით თუ ფეთქავს,
ხვალ დამშეული გამაგონოს გამოძახილი.

კვლავ ის იყავი, სიყვარულო, რაც მუდამ იყავ,
კვლავ გაშმაგება დააფინე მწყურვალ თვალებზე,
საწუთროს ზღვიდან სულს მანამდე ნუ გამორიყავ,
სანამ ლამაზ დარს არ იხილავ ნაავდრალებზე.

თვით განშორებაც უნდა ჰგავდეს იმ ოკეანეს,
რომლის ნაპირებს მოყვარული ორი არსება
კვლავ მოადგება, კვლავ შეხვედრის სურვილს შეალევს
და ეს შეხვედრა დღესასწაულს დაემსგავსება!

რადგან ნელინელ ეს ზამთარი წარსულს ბარდება,
ზაფხულის მოსვლა სამჯერ მეტად გაგვიხარდება.

თარგმანი ინგლისურიდან - ალექსანდრე ელერდაშვილი