ამბავი ერთ გოგოზე ორ ნაწილად
I ნაწილი
ის გოგო ბევრს სვამდა,
სანამ ერთხელაც, მთვრალმა,
აივნის მოაჯირზე შეხტომა არ გადაწყვიტა
სიგარეტის მოსაწევად
და მეორე სართულიდან ზღართანი არ გაადინა.
მას გაუკეთეს ტრეპანაცია
და ეხლა ის თავისი ოთახის სიმყუდროვეს ეთვისება
და ჯანმრთელი ცხოვრების წესით ტკბება.
II ნაწილი
გოგო, რომელმაც გადაიტანა ტრეპანაცია
და როგორც ამბობენ ხოლმე,
იოლად დაუძვრა სიკვდილს ხელთაგან,
სწუხს იმაზე, რომ თავის გადაპარსვა მოუხდა.
ცხოვრება მშვენიერია
ცხოვრება მშვენიერია,
მე კარგად ყოფნის ნიღაბს ვატარებ
და თვალს რომ მომკრავ,
შეამჩნიე ჩემი მონდომებული ოსტატობა სახის სილაღის.
ამ დროისთვის სარკის წინ უკვე ჩაბარებული მაქვს გამოცდა
საგანში: პირზე მოთამაშე ღიმილი.
ეს მე ვეცადე,
შენც რომ გადმოგდო ჩემი გაწაფულობა ტონუსში ყოფნის;
თუმცა მაქვს ხოლმე მეც ჩავარდნები
და ზოგჯერ ჩემი გამომეტყველება ვერ უძლებს ხოლმე
ხარვეზთა მოვანებას მოჩვენებითად რთული ყოფადობის აღმნუსხველ ეკრანზე,
ჩემს დაღვრემილ სახეზე
რომ მაწერია: თითქოს აქვეა სამყაროს აღსასრული,
თითქოს თვალწინ ატომურ ბომბს მიფეთქებენ
და აი მაშინ ვსაჭიროებ შენს დახმარებას,
მაშინ მჭირდება შენი ტყუილი
მოჩვენებითად ოპტიმისტური ტალღების გადმოცემის,
ჩემმა ანტენამ რომ დაიჭიროს ეგ გულითადი თვალთმაქცობა,
უნდა გამაბრიყვო და დაცემისგან მიხსნა
მძიმე წუთებში,
რომ დამიბრუნდეს ჩემი მონდომებული ოსტატობა
სახის სილაღის.
ჩემს ერთ მეგობარს
ჩემს ერთ მეგობარს,
მთიანი ალბიონისკენ რომ გაუწია გულმა
და თოვლიანი კურორტისკენ გახარებულმა გაუტია,
სადაც მავანნი, თხილამურებზე დგომით წუხილს იქარვებენ
და სიცოცხლის ხალისი ემატებათ,
გაუკვირდა,
ერთი კვირის შემდეგ დაბრუნებლს
და მზისგან ოდნავ სევდანარევად გარუჯულს
რომ ვუთხარით:
სახე გაქვს ნაინფარქტალის,
თუმცა შემდეგ სიცილმა შეიპყრო და მოგვიყვა
თუ დღეში ერთხელ, ამ სიმწრის ფულით ნაქირავები სახლიდან
როგორ გამოიძურწებოდნენ ხოლმე უჩუმრად,
თითქოს ეშინოდათ ზვავი არ ჩამოწვესო,
არყის საყიდლად
და ერთ კვირაში ოც ბოთლ არაყს
როგორ მოუღეს ბოლო.
სულ სხვანაირი თვალთახედვა აქვს ცხოვრებაზე
სულ სხვანაირი თვალთახედვა აქვს ცხოვრებაზე
ერთ ჩემს მეზობელ ლოთბაზარას.
ის განთიადს ასწრებს მონდომებაში
და დილის სუსხის დროს,
თუ გავედი შემთხვევით გარეთ, სარბენად,
რაც წელიწადში ერთხელ ან ორჯერ თუ ხდება,
ის მე არკასთან, უკვე გამტყვრალი,
ოპტიმისტური შეძახილებით მივსებს სულის სიცალიერეს
და არყის სუნით ისე მაბრუებს,
რომ ჯანმრთელი ცოხვრების დაწყებაზე
უმალვე ხელს ავიღებ ხოლმე.
მე დავაკვირდი
მე დავაკვირდი,
დღეს მეგობარმა ჩემმა,
რადგანაც "პახმელიამ" წალეკა,
დასაკლავი კრავის ხმით მომმართა,
ჩამეტარებინა ორი ისტორიის გაკვეთილი სკოლაში,
რომელშიც თვითონ განმწესდა მასწავლებლად
და რომელიც ორივემ ერთად დავამთავრეთ,
რომ აუცილებლად თითოეულ კლასში
აღმოჩნდება, უმეტესწილად სათვალეებით შემკული
და უცილობლად წინა მერხზე მჯდომი ბავშვი,
და უმეტესწილად კი გოგო,
ზეაღმტაცი გამომეტყველებით
და სახეზე მოფარფატე ღიმილით
მარჯვენა ხელს გამუდმებით ჭერს რომ ურახუნებს
და რომელმაც უთუოდ ყველაფერი იცის ზეპირად.
დაგვიანებულ კარიკატურას
დაგვიანებულ კარიკატურას,
ომნიბუსით მოარულ გულაღრძნილობას,
ადამიანთა ურთიერთგათქვეფის ლოგიკურ გარდასახვაში
უამინდობის ცისკიდეზე ზეაღმართულ შენს ეგზალტაციას
და ღამის ნათებას,
დედამიწის წელზე შემორტყმულ პროსპექტებს,
რომლებზეც ჭიანჭველებივით დავდივართ
და მოდუნებულ მზერას მიაპყრობ
დაგვიანებულ კარიკატურას შენი გათვითცნობიერებული კრიტიკით
საკუთარი თავისადმი,
როგორც ომნიბუსებში საერთო გულაღრძნილობის პიკს,
ადამიანთა ურთიერთდადაღვის ხელმისაწვდომობის გარდუვალობას
და ცად ატყორცნა გინდა
შენი სხეულის ვარსკვლავთა ურთიერთმიზიდულობასთან
საზიარებლად,
რომ გადააბიჯო საკუთარ ნერვებს,
რომლებიც დიდ პროსპექტებზე, როგორც ძაღლები,
ისე დარბიან
და მოულოდნელი დაღამებით გატანჯულები,
ელიან სულიერ სიმშვიდეს,
ურთიერთაღრევის გადამდები ვირუსისგან შელახულები
გაყმუიან, ცის კიდემდე და ელოდებიან ეგზალტაციას,
დაგვიანებულ კარიკატურას რომ გაექცნენ,
თვითგვემის.
ამ ჭიქიდან ამოიღე კოვზი
ამ ჭიქიდან ამოიღე კოვზი,
შეუმჩნევლად აიტკიცე კეფა,
ცხელი ჩაი გაიტანე ლოჯში,
და გარედან მოისმინე ყეფა.
ჩამოაძრე, ძუძუ დაუკოცნე,
შეუთვალე მის ფიქრს შენი ნდომა,
უცაბედად მერე დაიმორცხვე,
დაელოდე, თვითონ როდის მოვა;
ივარჯიშე, დილით ქენი ზნექი,
გაიტანე გაჭედილი დარდი,
სიამოვნებს მას ხმაური ჭექის,
მიუტანე თეთრი, სველი ვარდი,
დაუფინე, თეთრ ზეწრებზე დასვი,
ჩამოაძრე ტანსაცმელი ყველა,
ცოტა ხანი მისი ცქერით დატკბი,
მერე მიდი, ოღონდ ფრთხილად, ნელა
და რომ კოცნას მოამთავრებ პირველს,
უთრთოლდება მკრთალ კისერზე ხალი,
წამოჯდომას მასთან გვერდით გირჩევს,
ადექი და მერე ჩქარა წადი;
გადმოიღე კარადიდან ქუდი,
გადაიცვი საწვიმარი მანტო,
ღამე ნახე, შავი, ჯმუხი, მუქი,
უთხარი, რომ ისეირნებ მარტო.
ათოვდა ღამით ქალაქს
ათოვდა ღამით ქალაქს,
უყვარდათ ცქერა თოვლის,
და მეოცნებე დალაქს
გასთეთრებოდა კოპი;
თოვლით დაფარულ სახლებს
უნდოდათ ფეხის დაკვრა,
და გათეთრებულ დახლებს
ცაში აფრენა მაღლა;
გოგო კი იჯდა სკამზე,
ეპარებოდა თვალი,
და უყურებდა ფანჯრებს
თოვლივით თეთრი ქალი.
ნ.რ-ს
ნ.რ-ს
ჩემს ფანჯარასთან ღამეს რომ ათევს,
ეს არის ფიქრი შენზე და შენი,
რომელიც ღამით მე მინთებს სანთლებს
და მათ ბჟუტვაში უკვალოდ ვქრები.
მე როცა ვქრები, აქ რჩება რამე
და აღებს კარებს ცხოვრება თვითონ,
ბნელი ედებათ ჩარღვეულ ხრამებს
და ქალაქს ტოვებს ჩვეული სითბო
და წეწავს ქარი არეულ ნაღველს,
გულში ჩაღვრილს და შიგ დაბუდებულს,
როდესაც ღამე თავის თეთრ მკლავებს
ნიავს გაატანს სადღაც უნებურს
და ამ ჩემს სანთლებს, როგორც შენს თვალებს,
ძალა ერთმევა თითქოს ნათების,
მე მათი შუქი გარშემო მავლებს
ზოლს, სავსე როა შენზე განცდებით;
როცა ვერ გაწვდენ ხმას და ვიღლები,
სუსტად ბჟუტავენ ისევ სანთლები,
ღამეს შეხსნილი აქვს ის ღილები,
მე ჩემს სინანულს რითაც ვაცმევდი.
როგორ მიყვარდა
როგორ მიყვარდა, როცა ვიწექი
ფიცრულ ლოგინზე, სადღაც სოფელში,
შემოპარული ქარი ჩირგვებში
და დაბზარული, სველი დოქები.
იქ, მაგიდაზე შავი მურაბა,
დაფეთებული ძაღლები გარეთ,
კატა კუთხეში თვალებს ხუჭავდა
და გორდებოდა ოთახში მთვარე.
მე თავი მედო ძველ მაცივართან,
მატარებლების ვუსმენდი ხმაურს
და შორს წასული მატარებლები,
გრძნობებს ტოვებდნენ ხოლმე უცნაურს.
როცა მე და შენ ოთახში ვრჩებით
როცა მე და შენ ოთახში ვრჩებით
და ამ ოთახში სიჩუმე სუფევს,
ჩვენ ვიცით, მაგრამ ვერაფრით ვხვდებით,
როგორ მიჰყვება შრიალი ქუჩებს;
ან კიდევ, როგორ მოხდა, რომ ასე
შევრჩით ერთმანეთს, სულ მარტოები,
მივდივართ და სხვას ვერავის ვამჩნევთ,
საკუთარ ჩრდილებს რომ ვუტოლდებით.
იქნებ ამ ყოფნას ჩვენსას აქვს აზრი,
რასაც ვერასდროს ჩვენ ვერ მივხვდებით,
ჩიტის ჩრდილივით, თავზე რომ გვაზის,
არ ვიცით, მაგრამ მაინც მივყვებით.
როცა მე და შენ ვრჩებით და დუმილს
აღარ გაურბის არც ერთი წუთი,
და დუმს ოთახი, როგორც ფარდული
უკაცრიელი და გაჭვარტლული;
როცა მე და შენ ვტოვებთ ამ ოთახს
და ორივენი სადღაც გავდივართ,
და ერთმანეთის დუმილი გვთოკავს,
გამოსარკვევად ამ სიმართლიდან,
ვხვდებით, რომ არის ჩვენ შორის რაღაც
მნიშვნელოვანი, ვიდრე სიტყვები,
რასაც ჩვენ მერე გავიგებთ სადღაც,
როცა ამქვეყნად აღარ ვიქნებით.
როცა ცხოვრება ასე გეცლება
როცა ცხოვრება ასე გეცლება
შენ ხელებიდან, როგორც ნიავი,
როცა დარჩენილს გულში სინანულს
უყვარს ჰაერში ფრთხილი შრიალი;
ხედავ, გრძელდება ასე წყვეტილად
ფიქრი და ფანტავს სულ უნებურად,
რაც გიხაროდა, ან რაც გეწყინა
და გული ფეთქავს, როგორც ბეღურა;
როცა შენც ლღვები და ითენთები,
ნელა მიჰყვები საკუთარ ფიქრებს,
როცა ირღვევა ყველა კედელი
და შენ ვერ ასწრებ, ცხოვრება გისწრებს;
და რომ ყველაფერს ჯანღი ედება
და ყველაფერი ჯანღში მიცურავს,
როცა ხელიდან ასე გეცლება
დრო და დაგტოვებს ხოლმე ბითურად;
როცა არ იცი, როცა არ გჯერა,
თავისით მოდის მაინც სიკვდილი,
რომ ვერ მიხვდები, როგორ გაჯერდა
ცა შენი ოხვრით, შენი სიცილით;
როგორ გაცოცხლდა ეს გაზაფხულიც,
როგორ აფრინდნენ ცაში გვრიტები,
შენ კი თვალებზე ლიბრგადაკრული
სულ უნებურად სხვაგან იქნები.
ქარში გაწეწე ბევრი იმედი
ქარში გაწეწე ბევრი იმედი,
წუთი შემდეგი არის წარსული,
რა უნიათოდ აცემინებდა
დღე ასე მშვიდი და ხანდაზმული.
წუთი, რომელიც კარგავს სამიზნეს,
სხვა სამყაროში უნდა გასხლტომა,
აქ შუქი წვება ღია კარისკენ,
შენ არაფერი გრჩება სახსოვრად.
დღე ითენთება და მკვეთრი სხივით
გზა იხაზება და ისერება,
შემდეგ სიჩუმე დგება ხანგრძლივი,
რომ დაიფინონ ცივმა სერებმა;
და ასე ჩქამიც ბალახში იხმობს
უკვე მომხდარს და ჯერაც მოსახდენს,
საღამოვდება და კარგავს სითბოს
ეს დღეც წარმავალ ფიქრში მცონარე.
ღამემ გადამატარა
ღამემ გადამატარა, დამსვა მავთულხლართებზე,
აღარ ვიცი სადა ვარ, არ ვიცი რას დავეძებ.
ახლა ისე ბნელა და ისე ჩუმი ღამეა,
ამ სიჩუმით, ვგრძნობ, გული ისევ დაინამება.
არც სიზმრები მოდიან, ძილიც არ გეკარება,
აღარც თვლემა გერევა, აღარ გიპყრობს მთქნარება.
ქალაქში კი დაძრწიან მანქანები ხმაურით,
სულშიც ბნელი ღამეა და ყრუ აურზაური.
ლამპიონებს მოედე ამ უხეში ფიქრებით,
ახლა ისე მარტო ხარ, არსად არ გაიშვები;
ან ქუჩაში რა გინდა, უნდა სახლს მიაშურო,
ოცნებებს და იმედებს სისხლი კარგად გაუშრო.
ახლა ისევ ღამეა, უცნაური ხმაური,
უცნაური სიჩუმე, ჩუმი აურზაური.
შეიშმუშნა და თავი ჩახარა
შეიშმუშნა და თავი ჩახარა,
თითქოს სიმძიმე დააწვა თავზე,
ამბობდა: იცი? როგორ დამღალა
და საშინელი ნაღველი მავსებს.
რატომღაც მარტო შენ გეუბნები,
შენ შეგიძლია მხოლოდ შენახვა,
ეს უსიცოცხლო გარეუბნები
დაღლილ სხეულზე თითქოს შემახმა.
მეუბნებოდა და ქვითინებდა
და თან თვალებში ზღვა ედგა ცრემლის,
მე კი მტკიოდა და შიგ ხრტილებთან
რაღაც სიმწარის მედო ნამქერი.
რა უნდა მეთქვა, რა უნდა მექნა,
ვიდექი, როგორც გრძელი კორპუსი,
რაღაცა ჩამწყდა სხეულში ერთხმად
და უცაბედად გავხმი, მოვხუცი.
შენ ისევ ხედავ შენი ფანჯრიდან
შენ ისევ ხედავ შენი ფანჯრიდან
პატარა კვირტებს და ვაზის ფოთლებს,
თუ სიხარულით როგორ ჩაბჟირდა
ჩიტი, რომელიც ჩამოჯდა ტოტზე.
შენ ისევ ხედავ ჩამოხრილ მტევანს
და ჩამოწოლილ ჩრდილს აივანზე,
როცა ოთახში, საწოლზე წევხარ,
ამ ცარიელი ფიქრებით სავსე.
და შენში გადის, როგორც მდინარე,
დრო ასე მშვიდად და ასე ზანტად,
თითქოს თვალებზე ხელებს იფარებ,
რომ აირეკლონ ხელებმა განცდა.
რომ გამთლიანდეს შენი ტკივილი
და მსუბუქ სუნთქვად და შვებად იქცეს
და ჩამომჯდარი ტოტზე ჩიტივით
სულ უნებურად გაფრინდეს ცისკენ,
რომ დარჩეს მიწა და მიწის მტვერი
და შენი სახლი, ფანჯარა, ვაზი
გამოჩნდეს ციდან, როგორც ეს მწერი,
ვაზის ამ მწვანე ფოთოლს რომ აზის.
შენ ისევ ხედავ ამ დახრილ ტოტებს,
ამ გულდათუთქულ ფოთლებს და მტევნებს,
შემოდგომობით სულ ასე ცოცხლებს
და უცაბედად გამქრალებს შემდეგ.
შენს თვალებიდან ვხედავდი ქალაქს.
შენს თვალებიდან ვხედავდი ქალაქს
და შენი ცრემლით ვტიროდი ხოლმე,
ვხედავდი როგორ ეფინა ზამთარს
მოწყენილობა გაცრეცილ თოვლზე.
მიმოდიოდნენ და ჩვენც გვხედავდნენ
და ჩვენს მიმართაც რაღაცას გრძნობდნენ
და სიყვარულით სავსე ყელამდე
გრძელი ქუჩები ჩვენთან მორბოდნენ.
მე კი ვიდექი და შენ გხედავდი,
მე დავინახე შენს თვალებიდან
და ამიტომაც ასე ვღელავდი
დაძინებამდე და ჩამეძინა.
ჩრდილი წვებოდა
ჩრდილი წვებოდა ქალაქზე ნელა,
ეფინებოდა ქუჩებს და სახლებს,
თითქოს პატარა უთვალავ თვლებად
დაშრიალებდნენ ფოთლები ცაზე.
გვიან დგებოდა ყოველთვის იგი,
ასეთ ამინდში ხედავდა სითბოს
და პროსპექტები, ხეების რიგი,
მასთან საუბარს ითხოვდნენ თითქოს.
ძველ ჩაიდანზე დარჩენილ ლაქას
ძველ ჩაიდანზე დარჩენილ ლაქას
ჩრდილი ეხება უჩინარ თითით
და ჩვენც წავიდეთ იქაც და აქაც,
წელში იხრება ხეების მწკრივი.
ყინულის ლოლოს წვეთები ცვივა,
ირხევა ველი, მზის გულზე მწოლი,
ჩვენც გამოვიდეთ უცნაურ წრიდან,
გაზაფხულობით გადნება თოვლი.
ოთახში ჩრდილი მიჰყვება კედელს,
იატაკზე წევს დაღლილი მტვერი,
ჩვენც დაველოდოთ უცნაურ შედეგს,
ოთახის ჰაერს ისუნთქავს ჭერი.
მარი
ახლა როცა ამ სტრიქონს ვწერ, მარი,
ღამე არის წყნარი, უჩუმარი,
არც ნიავი არ ირწევა ნელი,
არც ოცნების არ არიან ფრთები.
ახლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, ვხვდები,
რომ ვერაფრით დამავიწყდი, მარი,
არეული ჩემში ბნელი გზები
და საღამო, უჩუმარი, მკრთალი.
ახლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, არი
ღამის სამი, სიგარეტი, ჩაი,
ოდნავ ღიად დარჩენილი კარი
და ფანჯრებზე სისველე და ცვარი.
ახლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, ვიცი
ტყუილია, სიცრუეა მტკნარი,
სიყვარული, გამდინარე წყალი,
მარტო ღამე არ ქრის ქარი, მარი.
მოგესალმებით!