ვის უკვირს? (საბავშვო)

ადამიანს უკვირს,
ჩიტი როგორ ფრენს,
უჰაეროდ თევზი
წყალში როგორ ძლებს.
ჭკვიანს უკვირს, თორემ
სულელი და ბრიყვი
ყველა კითხვის პასუხს
სხვაზე სწრაფად იტყვის.

ჯონქა ხადური


ტანჯვისთვის იყო დაბადებული.
მიდიოდა და ღრენა-ღრენით მისდევდა ქარი.
მიდიოდა და მისჩხაოდნენ შავი ღრუბლები.

ვერც სეტყვა გაძღა ჯონქას თავზე ჩამოხვავებით
და არც წვიმები დაიღალნენ მისი წამებით.
ამოყვირებული კაცი იყო ჯონქა ხადური,
სიმართლე ვულკანივით ამოსკდებოდა ხოლმე მისი პირიდან -
სიმართლე კი... მოგეხსენებათ, რა მტრიანი ვინმეა! -
აი, ამიტომ ებრძოდნენ ჯონქას:
თავმჯდომარეც და ხევისბერიც,
მექალთანე ლადიმერაც და ხელმრუდი კოტიაც,
მილიციელიც და მოსამართლეც...
უღრენდა და ჰკბენდა ჯონქა,
უღრენდნენ და ჰკბენდნენ ისინიც,
ებრძოდა და ებრძოდნენ.
ამოყვირებული კაცი იყო -
ამოყვირება ვერავინ ვერ მოაშლევინა.
...და ბოლოს - ნეტავ როგორ შეხვდნენ ერთიმეორეს
ის და სიკვდილი?
მაინც მგონია, რომ თვითონ ჯონქა
გაიწეოდა სიკვდილისკენ, როგორც მხსნელისკენ
და გატანჯულ სულს უტანჯველად ჩააბარებდა.

სიკვდილიც შემოხვევდა ხელს და ეტყოდა:
მოდი აქ, შვილო, ეგრე ვინღა გაგიმეტაო,
რა ჭრილობებით სავსე გული მოიტანეო?!.

გარდასახვა
გიორგის

...ცა სანთლის ღვენთად ედინებოდეს ფასისს,
ცარცის ცრიატი გადამცვრეოდეს სივრცეს,
დამძიმებოდეს ფრთა პონტოს ნისლის ფლასით
რძია-რძიებით ძმისწულს გლოვობდეს ცირცე.
უბრუნდებოდეს თითქოს ყოველი საწყისს:
ქარცი ქედების კედლებს ქარცივი ფშვნიდეს,
ტოტით ყვავების ყრანტალს არხევდეს ცაცხვი,
იღველფებოდეს თითბრის ბორჯღალი მშვიდად...

ქარებს მიჰქონდეთ... მხარზე გაედოთ ქარი,
ვით ტალღებს ტალღა ან ბინდებს მიაქვთ ბინდი...
ღია სამარეს ჰგავდეს სასახლის კარი,
მწუხრის წიაღში რითაც ოდესმე ვლიდი.

თუ ამ უკუნთან ისევ ვარჩიე ზავი,
განა იმიტომ, რომ შენ მაკავებ ჯერაც!..
ლუშ სივრცეების ვნახო სიზმარი შავი,
შორით მესმოდეს ვიოლონჩელის ჟღერა,

თეთრი ქედნები მომქვითინებდნენ მწარედ,
ვით შქვითინების ურა მითების რემა,
გაქრეს ყოველი... სივრცის და დროის გარეთ
დადგეს დიადი გონის უგონო თვლემა...
მღვრიე ნისლებში სხივად გამსხლტარი მცანი,
შენ ხატო ჩემო, ხორცო ჩემო და სისხლო!..
მარადისობის იყოს მომცველი წამი,
წითლად მღუარი დარჩეს ზამბახის დისკო...

ვითარცა მყარნი ცათა წიაღ მიიქცევიან

ცას კინოვარად მიეშხეფა დაისის ფშვინვა,
ჰორიზონტს ცეცხლი ედინება ლიბრი ალებით,
შეუმწყვდევიათ გრილ ლაქაშებს ორმუზდის გმინვა,
და დროშასავით მის ხმას თვალწინ მიფრიალებენ...

ქირმანს აჟრჟოლებს ძუძუსავსე ძუმგლის ყმუილი,
გენგრევა გული ჩამოშლილი ამფითეატრი...
აჩალულ ფესვებს მოიგლოვებ იმამ ყულივით,
სიცოცხლეს როცა ბლონდად ნაფენ ბინდებს შეადრი.

თუ სიავუში მიგაქარგავს ლალს და ფირუზებს,
ცხელი უდაბნოს მზით დაიხშობ სისხლის შადრევანს,
ჩარჩენილს ობლად ჯეიჰუნის სანაპიროზე,
ცით ჩამოღვრილი ლაჟვარდიც რომ გაგიშავდება...

თითქოს კუბოში გაღვიძებულს, ძრწოლა გედება,
შოლტის სიმწარე გახსოვს ჯერაც აქემენიდის.
გაგჭირხლავს თოშით ძველი წყევლის ამოქმედება
და ზოჰრა თვალებს მოგაშუქებს ოხვრით მერვიდან.

ეწვის გულ-გვამი გამოცეცხლილს ალით ზიკურატს,
ელაციცება შენს სხეულზე ლურსმულს არილი.
ფარსის ძახილი მოეხლება აწმყოს ჯიქურად,
მაგიურ ღამით რომ იქნები ცად ატანილი...

აღელდეს შენში მძვინვარების მღვრიე გურგანი,
გაეთერებულ სულს ცრემლებით მიედარვიშოს...
საკუთარ ხორცით კუბოს შეკრავ, მარჯვე დურგალი,
რომ შენი ვნების ჩქერალები შენვე დაიშრო.

თითქოს ჩამორჩი, უნებურად, დროის მანქანას,
თითქოს გაგიტყდა ჯადოსნური, უცებ, ლამპარი...
ნამყოა... აწმყო... თუ მყობადი, რომ არ გამქრალა...
როდის დაიწყო, სად მორჩება ესე ზღაპარი?!.

სივრცეთა ჰანგით მოსარანგე გონი ბრუვდება,
ნიშაბურელ ბრძენს უცნაური ფიქრი სწვევია:
ყოველი საწყისს ცივ არყოფნას დაუბრუნდება,
ვითარცა მყარნი ცათა წიაღ მიიქცევიან...

როცა გრიგალებს ცა მიაქვთ მკვდარი

გივი ტყეშელაშვილს
როცა გრიგალებს ცა მიაქვთ მკვდარი
და თვალებს დაღლის ღამის გათევა,
მოგელანდება გოლგოთას ჯვარი
მარადი წყევლა და ანათემა...

რა სათნო ჩანდა სიკვდილთან ზავი
უდროობაში გადგმული ბუდე!..
სად მიაქვთ ცივი ცრემლების შვავი
ცაში აბარდნილ გედების გუნდებს?!.

გადაინისლებს ზვრებს სული ზანტად,
ასცდება ცერად ღრუბლების ქვესკნელს
და მოგიკენჭავს სიტყვების სმალტა
ლექსების ობლად დარჩენილ ფრესკებს,

რომ არ ელოდო აღსასრულს შიშით
თიხა ცრიატით დასალტობელი...
რომ მიხვდე უცებ: ხელახლა იშვი
და ეს სიტყვაა შენი მშობელი.

ოჰ, როგორ გინდა ძალუმად ქროდეს
და სტრიქონებში აახმიანო:
ამ გრიგალების ფრთათეთრი ფორტე
და შენი სულის ლურჯი პიანო!

სადღა არიან!..

ბორგავს კავკასი როცა რუსის დასამარცხებლად,
სად, ვისთან დგანან ბრძენ აფხაზთა შთამომავლები?!.
ერი რუსისგან ნატანჯი და ავად ნავნები,
ნუთუ დამპყრობლის ამალაში კვლავაც დარჩება?..

მზაკვრის ბოძებულს დაეხარბნენ უცხო ხალათებს,
კავკასიანებს კი უტეხეს პირი ერთობის...
ამ პირის ტეხით, ამ ფლიდობით, ამ უღმერთობით
საკუთარ წარსულს და წინაპრებს მათ უღალატეს!

მაგრამ წარსული სიამაყით ვიღას აღავსებს,
ვიღას აღანთებს აფხაზთაგან მადლი სიძველის?!.
სადღა არიან ანჩაბაძე-შარვაშიძენი
და ასპარეზი დარჩენიათ შამბებს, ბაღაფშებს..

სოფლის სასაფლაოს მკვიდრებს ვიგონებ

სულში ტკივილის კუნჭულს
სხივი ალოკავს რბილად:
აქეთ მარხია გუჯუ,
იქით დომე და ილა.

მათი ატყვია ჯერ გულს
ხსოვნა კაცური, ცხადად:
აქეთ მარხია ძერგუ,
იქით ქუთუ და ხათა.

შავი სიკვდილის დოსტად
შერიგებულნი სვე-ბედს:
აქეთ მარხია კოსტა,
იქით პილა და ჯვებე.

ნათლად ვიგონებ ყველას,
ვინც განისვენებს მშვიდად...
უფლის ნათელის ელვას
ბინდს შერეულებს ბინდად...

დრო გაქცევიათ წამად
მღვრელებს სისხლის და ოფლის,
წყებად რომელნიც წვანან
სასაფლაოზე სოფლის...

ჩამოგვძახეო ძლევისაი! მიხმობენ ძველნი...

ჩამომექცა ციხის მტკიცე გოდოლი,
ძველი ჭირი მიახლდება, ვხედავ!..
ქართლიც მეწვის, სამეგრელოც, კოდორიც,
თვალისჩინო, რა გიშველო, ნეტავ?!.

ეჰ, ძვირფასო, არ მთავრდება გოდება,
მერამდენედ ხარ სიკვდილის კალო...
არც ის ვიცი, წინ რა მიმელოდება
უკუნეთში მივფორთხავ და ვწვალობ.

რაღად მიღირს, ან, სიცოცხლე ნაძრახი,
ნათლის ფერი რომ მქცევია ბინდად?
რუსის ჩექმა და რუსული მათრახი
სამუდამოდ მოვიშორო მინდა!..

დაცემულან ომში ჩემი ვაჟები,
ჩემს ასულებს აღხდომიათ გმინვა.
რა ამაოდ ვიომებ და დავშვრები,
თუ არ მიველ სოხუმსა და ცხინვალს!

მომყივიან კარდუ, კოლხი, თუბალი,
წინაპრების ხმა ჩამესმის მჭახე:
შენ იქნები შენი თავის უფალი,
ძლევისაი საფლავს ჩამოგვძახე!

ჩვენი დროც მოვა!

გრძელდება ეგრის მისტერია ენგურის პირას
და ამ ლელიანს კვლავ გუბაზის გმინვა ჩაესმის,
დაჭრილის გმინვა ყველა ჰანგზე უსუფთავესი,
დადუმებულა სიმღერისთვის მორჭმული ლირა!..

რა გაამრთელებს ამ ჩონგურის დაწყვეტილ სიმებს,
ვიღამ გაშალოს სეფედროშა ისევ სვიანად?!.
სატანის სულმა, ამ ერთხელაც გადისრიალა
შენს თავზე, ჩემო, რა სასტიკად და რარიგ მძიმედ!..

საეგროვ, ქართლო ხართ სამშობლოს უდრეკი ქედი,
მოფქვავთ ამათაც, ვით მოგიფქვავთ ურდო ურიცხვი!..
ჩვენი დროც მოვა, ჩვენც მოვიცლით სიხარულისთვის,
ჩვენც გვეღირსება, დაგვიდგება კეთილი ხვედრი!..

უკვდავებაში თუ რაიმე სიკეთე ყრია

უკვდავებაში თუ რაიმე სიკეთე ყრია,
მიდი და ჰკითხე ლიუციფერს, ვინც უკვდავია!
ბედით ცთომილებს თვალებივით ბუდიდან თხრიან
და ენის წვერით შემთვრალ კოსმოსს მზე უკავია.

ქარები შენში აღიძვრებიან
და ეხლებიან სამყაროს კიდეს...
იქ ვარსკვლავების მწიფე ზვრებია,
იქ სიზმრის რემას ღამეების უღრანი იტევს...

ჩემი სიმშვიდის გადნება თოვლი
და გამოჩნდება ტკივილის რილო...
შენ ხარ ქრონოსის თვალმარჩხი ცოლი
და მუცლადღებულ ნაყოფების გაჩენას ცდილობ...

შენ როშაპი ხარ, გრძნეული ხარ, შენა ხარ დავარ...
სამყაროს ცივად აძაგძაგებს შენი გოდებით...
მე კი ცისკრების ხერთვისში ვდგავარ
აკარწახებულ ღრუბლის ტოტებით...

ვიავთანდილე ვიყარიბე ათასი წელი
ჩემივე სულის უღრანებში ვიხეტიალე...
და იმ უცაბედ ნუგეშებს ვწყევლი,
უნუგეშოთა ბნელ ცაში რომ მეხად იალეს.

რა გულდანდობით მელულება სულში ზამთარი,
ოკეანეთა წიაღების ლილაჩაცრილი...
მძიმედ მომწვდება უსაბამო ქცევა ჟამთანი,
როგორც სიკვდილის ცივი სუნთქვა, ასგზის განცდილი.

გამახსენდება სამყაროში როგორ მოვსულვარ,
როგორ დამიდევს ამ უცნაურ სიზმარში წილი:
რომ მზე ყოფილა ჩემზე ორსულად
და არ ჰქონია მთვარეს ჯავრით ცხრავე თვეს ძილი...

გადამლეკავი ცეცხლებით ყოვლის
სანამდე ჩემში დაღდასმული წარსული წვალობს,
გაუკვალავი ცის ლურჯი თოვლით
დამეჩუმქრება გალეწილი დღეების კალო...

ბინდთა ზვირთები მოვლენ ზღაპრებად,
სივრცის სიბრტყეზე ლეკებივით მოცერულები...
ჩემი სიმშვიდის აბრეშუმზე დაიდღაბნება
სევდის ფუნჯებით ტკივილების ბრიწეულები...

თუ გამიტყუებს ცა ვარსკვლავთა ჩამომხუნძლავი,
ტინს მიმანამქროს მარადისმა ფიფქად ისევე...
და მაოგნებდეს აქამომდე ასე უძრავი
ღმერთის თვალების ჩუმი სისველე...

ქარმა უხმობს კრიმანჭულით ზამთარს

ქარმა უხმობს კრიმანჭულით ზამთარს
და შრიალით ზღაპარს ჰყვება კოპიტი.
ცა გაიხსნა და გუგუნში ზართა,
სულს მოშორდა რაღაც უარყოფითი.

მიყვარს უფლის ხმადაბალი მღერა,
ასე სუფთა, ასე სევდანარევი...
ვუსმენ ჩუმად და ფარულად ვღელავ,
რეკენ... რეკენ... გუგუნებენ ზარები.

ცაზე ფაქიზად მოსმული ფუნჯი

ცაზე ფაქიზად მოსმული ფუნჯი _
მიმოქარგული იებით თოვლი...

ქალის ფერმკრთალი
თითები თრთოლვით
დამჭკნარ ყვავილთა
ფშვნიან თაიგულს...

და ეტიამბლის ზმანება ლურჯი:
იაპონური ზამთრის ჰაიკუ...

ცაზე ფაქიზად მოსმული ფუნჯი _
მიმოქარგული იებით თოვლი...

ქალის ფერმკრთალი
თითები თრთოლვით
დამჭკნარ ყვავილთა
ფშვნიან თაიგულს...

და ეტიამბლის ზმანება ლურჯი:
იაპონური ზამთრის ჰაიკუ...

გაფრინდა შავი მერცხალი

გაფრინდა შავი მერცხალი,
გაჰყვა ალაზნის პირებს...
ბაცი ლილაცა, ფერმცხრალი,
ჩამქრალ შინდისფერს ირევს...
მზეს დატოვებენ მართვენი
სხივთა წინწკლებით მოთოვს,
დილის ფათქუნობს ნათელი _
ქრისტეს გულივით ლორთქო.
მოაქვს ტყეების ალილო
ლურჯი ქარების დისკანტს...
ველზე სიზმრებით ყვავილობს
მითებს წარსული ისხამს.
გაფრინდა შავი მერცხალი,
გაჰყვა ალაზნის კიდეს...
რა თბილი, რა უეცარი
დასდით ნაღველი ბინდებს?!.

გრძელდება ისევ ცით პლანეტების თრობ

გრძელდება ისევ ცით პლანეტების თრობა _
ქარი აშფოთებს ციცნათელების ნამქერს...
ამოკამკამდა სტალაგმიტებში ტობა _
ლილით დაფერილ სულის გამკრთალი სარკე.

მზემ გააბიჯა ცის ჯებირების მიღმა
და... ჰა, მყარად ვგრძნობ სიცარიელეს ფეხქვეშ!..
ამ ორ არყოფნას ;კარი არსაით ტიხრავს
და ქარს ეხლება, ლურჯ ლაჟვარდების შემფშვნელს...

აყვავებულან მეთოვლიებით კლდენი
და პაგანინი ცარცის წვიმებით გოდებს...
გაუვალ ცისკრებს ბინდის ფანტელი დენის,
გაგუთნულია ცა გრიგალებით, ოდეს...

ჰორიზონტები მტვრად მიიფრქვევა ცაში,
როგორც ღმერთების მღვრიე ვნებების ტალღა...
და მზე, უეცრად... აღმოსავლეთში ჩასვლით,
აპოკალიფსის ცეცხლით სამყაროს დაღავს...

მე მივუყვები ბინდით დალექილ სარდაფს
და ყურს ასკდება მძიმე დუმილის ზარი...
მზერას წყვდიადის ენა მილოკავს ზანტად,
სულს სარკესავით ქსელავს ათასი ბზარი.

ვიცოდე მაინც: სად ვარ?.. ვინა ვარ?.. რა ვარ?..
სად გაეხირა ჩემი საბრალო ეგო?!.
ეს რა სიზმრებით ნაყვავილარი დავალ...
ეს რა ბინდების ლურჯი დალაი მერგო?!.

შაბარდუხები ცას ეხლებიან ფრთენით...
ვინ შეადედებს დროს არადქცევის კართან?!.
იქნებ... იესო მიმელოდება თმენით
და სიხარულით გულუხვ სერობას მართავს?!.

ერწუხის ორწოხში მწუხრი წევს მწუხარე

ერწუხის ორწოხში მწუხრი წევს მწუხარე
წარმართის წალკატით ნაკაწრი წერილი...
წარსულს და მომავალს ერთმანეთს ვუხამებ
და ფიქრი მემცვრევა ცის ანაცერივით...

მე ჩემში ვიწვიმებ და ჩემში ვითოვებ,
ჩემშივე ვიქროლებ მდუღარე ქარებად...
მიგლოვეთ, აჩრდილნო... ლანდებო, მიგლოვეთ...
როდესაც საბნელოს მზე დაექანება!..

მიწყდება როდესაც შორ ხმათა გუგუნი
და მიწა დარჩება ეულად, დაცლილი...
შავთელის სიზმარი ვარ ამობუგული
და ჯაჭვის პერანგი მაცვდება თვალწვრილი.

არც თოვლთა დალღობა დათხეულ ცრემლებით,
არც წმინდა მამანი უდაბნოდ მწირველნი...
მე ვიცი: დიადი სნებით რომ ვევნები
და მელის დღეები წინ გასაკვირველი!

მობოჭავს სივრცეებს თითების პოტინი,
როდესაც ხომლების ხავერდი ჩახმება...
მომიწევს წყვდიადში ქვითქვითი ჭოტივით
და მიღმა სიკვდილის... ცად გადასახლება...

მთელი დილა მიდამოს ეფინება ფარფატით

მთელი დილა მიდამოს ეფინება ფარფატით,
თოვლი, თეთრად სუდრავს...
დგას და უსმენს, სარკმელთან, ქურქში ჩაყუჩებული,
ბეღურების სუტრას,
ხატავს ზეცის ნარმაზე, კოწახური მტევნებით,
ვარსკვლავების აცმას...
სულ ეშლება საბრალოს ზუსტად შუა ზამთარში
მზეებს ამომარცვლავს!..
თოვლმა შემოატარა კიდით კიდე ქვეყანა
მართლა არა ხუმრობს
კეთილშობილ აზნაურს ჰგავს ნაღველი ზრდილობით,
დილიდან რომ მსტუმრობს...
უკვე დანამდვილებით ვიცი: თოვლის ფერი აქვს,
ლილის ფერი ნაღველს!
და იმ კოწახურივით მეც შეცდომით ვყვავილობ
უფლის წერიგს ვარღვევ...
ჩემი სულის პაწია ბარტყებს ავაჟივჟივებ,
ბეღურების ნაცვლად
ავფეთქდები უეცრად და ლექსების მტევნებით
მზეებს ამოვმარცვლავ!..
მთელი დილა მიდამოს ეფინება ფარფატით,
თოვლი, თეთრად სუდრავს...
ო, ისეთი თოვლია და ისეთი ნაღველი,
ვერ დავრჩები უბრად!..

ვინ პრუსტი და კაფკა

Кавказ подо мною.
А. С. Пушкин

ვინ პრუსტი და კაფკა,
კოშმარს ვხედავ საშიშს:
რუსი ტკეპნის კავკასს,
ლეგიონთა მარშით...

რა დიდებას კარგავს
საქართველოს დაშლით!..
რუსი ტკეპნის კავკასს
ლეგიონთა მარშით...

ეს სიმაღლე არ ჰგავს,
შენ რომ გწევდა ცაში!..
რუსი ტკეპნის კავკასს
ლეგიონთა მარშით...

ვჭვრეტ სიკვდილის ნამკალს
ქართლს მთასა თუ ბარში...
რუსი ტკეპნის კავკასს
ლეგიონთა მარშით...

თავში ზარი დამკრავს,
ძვლებში ელდა დამშლის...
რუსი ტკეპნის კავკასს
ლეგიონთა მარშით...

ზღვას გადმოგელავს ნავი არგოზე სწრაფი

ზღვას გადმოგელავს ნავი არგოზე სწრაფი,
ვიცი, დავთესავ კიდევ დრაკონის კბილებს!..
მწარედ იწივლებს ჩემი წყენების ლაპი,
მითის ნარჩენებს მწირ საგზალივით ვილევ.

მზერით ავზვერავ მზით გაფიცხებულ ღადოს,
სული მესვეტედ შემოიბუდებს სვეტზე...
ჟანტი ხილვებით ლანდმა მომავლის მხატოს,
განაპირებას მძაფრი ძახილით შევძლებ!..

შემფრთხალ ცთომილებს გახელებული სივრცის
უსასრულობით შუმი კოსმოსი ათრობს...
ლილით დაფენილ ბლონდში დაიწყებს ციმციმს
მცხრალი მზეების ასი ათასი ბადრო.

ფრთების ფართხუნით ამიყივლდება სული
ჩემი ფასკუნჯის ყელმოხატული ბარტყი...
რადგან სამყაროს შუქთა ნამქერი უვლის,
ჟამს შემათოვებს გზა-გზა სევდების ფანტვით...

ცებს გადავაწვდენ ბინდთა მძლეველის ძახილს,
აყვავებულებს ჭრელი სიზმრების ზვარით,
უცხო დროებას, კვლავაც ამავე სახით
სტუმრად ჩავუვალ, ჟღერით დაღლილი მგზავრი!..

ვეტყვი, რომ ისევ ხორცის ხაფანგი არ მსურს,
რომ უნებურად გავხდი სხეულის მდგმური...
და არადყოფნის ბნელი ქოხიდან გასულს,
მშვიდად მიმინდობს უფლის მხურვალე გული!..

მე ვიცი, ჯერაც

მე ვიცი, ჯერაც უსუარი ყმაწვილი რომ ვარ
და მესიზმრება გამოვლილი ჩემი ცხოვრება...
გამიჭირდება საკუთარი წარსულის პოვნა,
რაც დამიგოზეს პირველქმნილი თიხის ცომებმა.

ფრთებს შემიტრუსავს გრიგალების შემწველი სუნთქვა,
თავისუფალი ვარდნა თუა თავისუფლება?!.
პეპლიკისების ცეცხლის ალზე უგონო თუთქვა
ჩამომეღვრება უსასრულო ჟამის ქუფრებად...

ამოიზრდება სველ ყანაში თავთუხი მთვარის,
მე შემბლანდავენ დარღვეული ზეცის ფლასიდან,
შერჩება ბლონდად შორეული სიზმრების არილს,
საუკუნენი ვინც უფსკრულებს გადააზიდა...

ციმციმებს შუქი ნარინჯისფრად, ბინდის მთევარი,
პლანეტებს აკრთობთ ჩემი სულის ცაკუნაპეტი...
შეუსხამს ზესკნელს ვარსკვლავების ლურჯი მტევანი
და მიმოზებით ყვავის სივრცის მუქი ნაფლეთი.

ვენდობი გულით სიკვდილს, როგორც კარის მეზობელს,
მის უძრავ მზერას კოცონივით გავიალებდი,
გაძაგრულ სივრცეს სიმთა ჟღერად რომ არ ვეშობე,
შემიწირავდა მშვიდ ზვარაკად ავი ალერტი.

შემობებკილი პერანგივით დამთრევს მითოსი,
სისხლს ვავარამებ, შედედებულს დროის დინდგელით.
მღვრიე ქაოსის ცივ წიაღში ვინც გამომთოშავს,
მის ანარეკლად ჟამით ჟამად წარმოვდგინდები.

სადაც მოგროვდება ზმანებით მზის ფანტელი

სადაც მოგროვდება
ზმანებით მზის ფანტელი,
ნაზად ოქროვდება
ლაჟვარდი ცის კანდელი.

დრონი ლანდდებიან
ეთერთა ნელი თმობით...
და მასთან ვანდებიან
ქარები მწველი თრობით.

ბროლნი იმსხვრევიან
გლოვათა დამტეველნი...
ალვები ირხევიან
ღამეთა გამთეველნი.

იქ, სადღაც, ელადაა
და კრთება ელევსინი...
სული კი კვლავ ცადაა
ზეფირებს შელესილი.

ქარვებით ბრუვდებიან
ქადაგთა ქარაგმები...
და აღარ ბრუნდებიან
დილები განაგები.

ტრიალებს ქარით წახვეტილი ფანტელი ბნელის

ტრიალებს ქარით წახვეტილი ფანტელი ბნელის,
მე ჩამრჩენია ძველ ძილებში ტკბილი სიზმარი...
ჩემს ცრემლებს, ვიცი, ასაკენკად ფასკუნჯი ელის,
ცაც დამივიწყებს, ვარამებით გასაფისავი.

ფშატები ლურჯი ფაშატები დაღლიან მინდვრებს,
ფლოქვებს შერჩება ტალახივით ჭამგლის ნავალი...
პირგამეხებით კაპუნია გაჰყივლებს ბინდებს,
დაეღვენთება მიწას მთვარე შავი მამალი.

წარმართთა გონებს მიაწვდინე ქვაკაცის ქშენა
მარადის ცისკრებს შერჩენილი ტომის ფსალმუნი...
დავიწყებული შეახსენე წყვდიადის ენა
დაუცხრომელი გრიგალების მღვრიე ალმური!..

შედედებული წარსულისგან შეძერწე აწმყო,
გულის საკერპე აწყვეტილმა ცეცხლმა გამუროს...
რომ სისხლშემხმარი უკუნეთის პეშვებით ამწყოს,
და ფრთებდამუსრულ ანგელოსებს ესაღამუროს!..

ყელგაგლეჯილი მოლაღური იგოდებს ქარი,
მჭმუნვარე წათეს დაუქვრება მწუხრში შანდალი...
და სიზმარ-ცხადსაც წაეშლება მსუბუქი ზღვარი,
გაილანდება შორ სივრცეში ცა ნაშაბარი...

ვინ შემარიგოს სასტიკ უფალს მომდურავ მამას,
მიმაფრთხიალებს სული მასთან როცა ჩიტივით?!.
ამ ხრიოკებში გარდახდენილს შევჩივლებ დრამას
და გულს მოულბობს უნუგეშო შვილის ქვითინი...

შაბაში

კუმირები მამის
ლენინი და სტალინი!
კუმირები შვილის
ლენონი და სტალონე!
მამას ჰქონდა ერთ დროს
ტალონები პურის!
შვილს მეტი აქვს: ყველის,
შაქრის, ხორცის ტალონი!

კოცნით გამშრალ ცრემლებს
რეაბილიტაციებს
მონანიე ყმები
მიუტანენ აწ იებს!
ბოდიშს უხდის პრესა
მამებს, მკვდრეთით ამდგარებს!
ფურცლავს გაზეთს შვილი
აზმორებს და ამთქნარებს!
საუკუნე მკაცრი
სამუშაოს ამთავრებს...

ხატაურა

დუმს ბუხართან ბრძნულად ჩემი
მოფილოსოფოსო ფისო!
იზმორება: ამინდია
ლოთობის და ბოზობისო!
თუ ვღიღინებ, მაშინ ჩემი
მოფილოსოფოსო ფისო
კნავის, თითქო უნდა “ბისზე”
გამომიხმოს: “ბის” და “ბისო!”

ამინდია მართლაც კარგი,
უფრო სწორად მართლა ცუდი,
საჭიროა პალტო, კაშნე,
წინდა, ბათინკა და ქუდი....

ფეხსაც ვერ გავადგამ გარეთ,
მთლად მსოფლიო დამაფიცო!
თავს მიქნევს და თანამიგრძნობს
ნებიერი დამა ფისო!

რომ ჰგონიათ, არც ისეთი
უეშმაკო და უბიწო
დუმს კერასთან ბრძნულად ჩემი
მოფილოსოფოსო ფისო...

ტბილისელი დიდვაჭრის სიმღერა

ვარ ვაჭრებში პირველი,
ჩემი საქმე წინ არის:
დილით მტრედი გავყიდო
საღამოზე შინ არის.

ჩემზე უფრო მდიდარი
ქვეყანაზე ვინ არის:
ღამით ლეკვი გავყიდე,
დილით ლეკვი შინ არის.

ზლოტის, მარკის, მანეთის,
დოლარის და დინარის
მოჩუხჩუხებს მდინარე,
მიყვარს ცქერა მდინარის.

მაგრამ ჩემზე საწყალიც
ალბათ არავინ არის:
ღამით გოგოს გავათხოვ,
დილით გოგო შინ არის.

მაინც ტკბილად მიმღერის
ჩემი ეზოს ჩინარი:
რა კარგია, ძვირფასო,
როცა ყველა შინ არის!

როცა მტრედიც შინ არის!
როცა ლეკვიც შინ არის!
როცა გოგოც შინ არის!
როცა ყველა შინ არის!

პოეტი

თითქო დღეს გაჩნდა სწორედ და
ფეხიც დღესა აქვს ადგმული
უნდა თქვას რაღაც ისეთი
ჯერ არავისგან ართქმული...

სიტყვაა მისი მხსნელიც და
უფსკრულში მისი დამნთქმელიც,
მშვენიერიც და მახინჯიც
თან არმთქმელი და თან მთქმელი...

მიწისქვეშა ფიქრი

ჩამოაწერეს ვალები.
ჩამოაწერეს ცრემლები.
ჩამოაწერეს დარდები
და მწარე-მწარე ფიქრები...
(ვალი თუ ჩამოგაწერეს,
ცრემლი თუ ჩამოგაწერეს,
შენც, ამ კაცივით, ეტყობა,
გენიალურად იქნები...).
დგას ახლა იგი გზისპირას
ამაყად ხელგაშვერილი!
ის გუშინდელი ვაჟკაცი
და გუშინდელი ვერელი...
დახედავს დაბლა იმ ადგილს,
სადაც ყვითელი ქუდი დევს,
და გრძნობს სიხარულს უცნაურს
კმაყოფილებას უდიდესს...

არავინ იცის, სად გადის
სამოთხის გზაგასაყარი!
ვინ უკეთ ხედავს ჯანმრთელი?
თუ ამ კაცივით საპყარი...
ან რა სჯობს ოცი თეთრისგან
მოგვრილი სიხარულები
თუ სისხლის ფასად ნაშოვნი
ქონება თავზესაყარი...

გმირები

სალამი სალამს:
ხერთვისს და რუსთავს;
რუსთავს და არმაზს;
არმაზსს და ჭყონდიდს!
ჩვენ ბევრჯერ ვიშვით
და ბევრჯერ მოვკვდით.
და როცა მოვკვდით
ყოველთვის ვცხონდით!..

სალამი სალამს:
ნინოს და თამარს;
თამარს და ნინოს;
და ისევ _ თამარს!
თევდორე ხუცესს;
პაატა რაინდს;
ცხრა ლომგულ ძმას და
არაგველს სამასს!..

ყველანი აქ ვართ!
აქ არის ყველა!
შეხედე: ცოტნეც
მოვარდა ჩორთით!
საქართველოსთვის!
საქართველოსთვის!
საქართველოსთვის!
ბიჭებო, სწორდით!

დიდება მამულს:
ხერთვისს დარუსთავს;
რუსთავს და არმაზს;
არმაზს და ჭყონდიდს...
საქართველოსთვის
ჩვენ ბევრჯერ მოვკვდით,
და როცა მოვკვდით
ყოველთვის ვცხონდით!..

გამაღვიძე მამალო

მხოლოდ ერთი ასოთი, ერთადერთი ასოთი
არის განსხვავებული აზატი და აზოტი;
ფინელი და ფანელი: ხახოლი და ხახული,
ისე, როგორც შიბი და შუბი წვერწამახული;
კაცები და კეცები, ბურდელი და ბორდელი;
სახელი და სახელო; ორდენი და ორდერი;
ტარანი და ტირანი; ირანი და ურანი;
მარანი და მერანი; ყორანი და ყურანი;
ასკეტი და ასკეცი; პარიზი და პარეზი;

იოგი და იობი; ერესი და არესი;
ოი, როგორ გიყვარდა ტრაპეზუნის თუთუნი,
გოგოებში არშიყი მხარზე ფრთების თათუნი...
მხოლოდ ერთი ასოთი, ერთადერთი ასოთი
არი განსხვავებული ასეთი და ას ათი...
რა იცოდი, ქართული ჯიშის თეთრო მამალო,
უნდა თურმე ვნებები მონდომებით მიმალო!
გეშინოდა ამ დამწვარ წიფლის კუნძზე წაწოლის
(როგორც ერთ დროს ხევსურთა სტუმარ მწერალს
წაწალის)...
შენ, ას ათი წიწილის უშურველო მამილო,
წალდით თავის წაწყვეტას ელოდები, მამალო!
კვლავ მამულად დარჩება საქართველო მამული,
მაგრამ გამთენებელი მოუკვდება მამალი!
დაობლდება შექმნილი ერთადერთი ასოთი
ოცნაირი წიწილა! შვილი შენი: ას ათი...

გული

გული არის ბევრნაირი,
უცნაურად ბევრნაირი!
ვთქვათ, კეთილი!
ვთქვათ, გულჩვილი,
ვთქვათ, ქრისტიან ბერნარდის...
მილიონში ერთი თურმე
გული არის ბოროტიც!
მოგზაურიც თავის კუკით,
თავის მარკო პოლოთი...
პატიმარიც ცხელ საკანში
უღვთოდ გამოკეტილი!
სურს გაქცევა, მაგარამ უშლის
მკერდის მტკიცე კედელი...
გული არის ბერძნული და

ფრანგული და ქართული!
ერთნაირი ტკივილია!
ბრძნული... მიოკარდული...

გული არის მამის მკვლელი,
გული არის შვილმკვდარი,
რასაც ტვინი ვერ გაიგებს,
გული არის მიმხვდარი...
არის გული ამირანის,
არის ბეთქილის...
არის გული გულქვა, მაგრამ
არის გულგახეთქილი...
გულებს ვიცნობ, გულით უნდათ
შეჭმა ერთიმეორის!
არის გული ლაჩრისა და
არის გული მეომრის!
არის გული ჩამშვები და
არის გული ერთგული!
არის გული გამცემი და
არის გული შეთქმული...

არის ტაქიკარდიული,
მაგრამ არის მიმკვდარიც...
რასაც ტვინი ვერ გაიგებს,
გული არის მიმხვდარი...

თოვლიანი ზამთარი. საღამო

მიდიხარ თოვლში თოვლივით კარგი
და კარგი ბიჭის ერთგული ცოლი,
და სუსტი მხრებით შინ მიგაქვს ხარკი
ათასი ბიჭის ნასროლი თოვლი.

გამახსოვრდება გაშლილი მხრები...
გაკრთობს ქუჩაში ნაპოვნი ვნება,
მაგრამ ოჯახში იოლად თბები...
და სხვისი თოვლიც... იოლად დნება.

ალერსი

როგორ მინდა, მინდა, მი...
ბაგე მარწყვი, მარწყვი, მა...
გაგონება შენი ხმის,
შენი ნაღვლიანი ხმა.

ისევ ძველი, ძველი, ძვე...
ისევ თბილი, თბილი, თბი...
მკრთალი ოქტომბერის თვე,
და სიმღერა,შენ რომ თქვი.

ისევ ზევით, ზევით, ზე...
ისევ დიდი, დიდი, დი....
ლურჯი, ლურჯი, ლურჯი მზე,
მკერდიდან რომ სისხლი დის....

მაგრამ თინა, თინა, თინ....
შენ მშორდები... თანდათან...
ჩემზე უკეთ აბა ვინ,
ვინ უმღერებს დაღლილ ტანს.

თუმცა, კმარა, კმარა, კმა...
მე კვლავ მინდა, მინდა, მი....
გავიგონო შენი ხმა
და ტკივილი შენი ხმის....

ბავშვები ტაძარში

ბავშვებო, დაჩხაპნეთ ფრესკები,
წაშალეთ, ამოკორტნეთ თვალები:
დავითსაც, თამარსაც, ლაშასაც
ჩვენი ბევრი წაჰყვათ ვალები!
ნახშირით მოთხუპნეთ კედლები,
წაღებში აზილეთ ქამარი!
“თამარი + გიორგი”.
“დავითი + თამარი”.
ირბინეთ, ირბინეთ კარნიზზე!
ცარცით გადაშალეთ ფრესკები!
თუ შეწვდეთ, მიაწერეთ ამბიონს
ყველაზე უწმაწური ლექსები!
ბიჭებო, გააფუჭეთ ფრესკები
მიწით დაუგლისეთ თვალები:
დავითსაც, თამარსაც, ლაშასაც
ჩვენი ბევრი წაჰყვათ ვალები!
და მაინც... გიყვარდეთ ბიჭებო,
წარსული. წარსული. წარსული:
დავითი ხელმწიფე რჩეული!
თამარი რჩეული ასული...

მივდივარ და მივქანქარობ

მივდივარ და მივქანქარობ
თითქო ვიყო მე მაქსველი!
აქეთ-იქით, იქით-აქეთ
მევალისთვის მიმაქვს ვალი!

გავრბივარ და გამოვრბივარ
ცხრა ადგილი მე მაქვს სველი!
ვყოყმანობ და ვორჭოფობ და
მევალისთვის მიმაქვს ვალი!

ხომ გინახავთ ცივ ზამთარში
კუბო, უღვთოდ გადახდილი!
ე, იმას ჰგავს სწორედ კაცი,
ვალი რო აქვს გადახდილი!

მოითმინე!

“მოითმინე!” “გაუძელი!” რას გავუძლო! მოიცა რა!
არა, მაინც, ყველაფერმა ჩემთვის როგორ მოიცალა!
ვინც მე ხელი შემაშველა, ყველას ხელი მოეცარა!
შეიცვლება რაღაცაო! მაინც როდის! მოიცა რა!
შენ გინახავს? შენ, შენ, თვითონ,
ვინც ეს ლოდი მოიცილა!

ნუ მატყუებ! ხომ იცი, რომ არ ვტყუვდები! მოიცა რა!
ამურმაც რომ დამაცილა? “უებარმა მოისარმა!”
სიყვარული! კარგი ერთი! სიყვარული! მოიცა რა!
სიტყვა რაა, ერთი სიტყვა! სიტყვაც რომ არ მოიწერა?!
შორსააო! კი, შორსაა! იყოს იმ შორს! მოიცა რა!
უძილობამ დამანახა, მიწა როგორ ნელა ბრუნავს!
მე მხეცისგან შეჭმულს ვგავარ! და ლოგინი მხეცის ბუნაგს!

“კარგია, რომ მაინც ბრუნავს!”
მოიცა რა! ბრუნავს! ბრუნავს!..

რაც უნდა მოხდეს

რაც უნდა მოხდეს მოხდება!
ვინც უნდა მოკვდეს მოკვდება!
წუთისოფელი მოკლეა,
უფრო და უფრო მოკლდება!

წუთისოფელი ჩეჩმაა!
ჰა, დიდი დიდი ბიდეა!
ბინდისფერია სოფელი,
უფრო და უფრო ბინდდება!

სტოვებს სინანულს უდიდესს
წამი წამწამთა მსწრობელი!

რა ნელა გადის წუთი და
რა სწრაფად წუთისოფელი!

რა ნელა გადის წუთი და
რა სწრაფად წუთისოფელი!

რა ნელა გადის წუთი და
რა სწრაფად _ წუთისოფელი!

სიყვარული?

სიყვარული? ხურავს! სიძულვილი ტეხავს!
სიძულვილი ბადებს წიწამურს და ტეხასს...
გიყვარდეთ და გწამდეთ! გევედრებით ყველას!
ტარიკოს და სანდროს, ანანოს და ეკას!...

სიძულვილი ტეხავს! სიყვარული ხურავს!
ხედავთ? აქეთ თამარს, იქით დიდ მოურავს!
პატარა კახს... დიდგორს... ვაჟას იას, დეკას...
სიყვარული ხურავს... სიძულვილი ტეხავს...

სიძულვილს არც ძმა ჰყავს და არც ძუძუმტე ჰყავს...
არ გადაშლის ოთხთავს... ყურს არ უგდებს ყურანს...
სიძულვილი ყრუა! სიძულვილი ტეხავს...
სიყვარული ბრმაა! სიყვარული ხურავს...

ხედავთ? ნეფერტიტის უცხო თავსაბურავს!
ხედავ? თუში ქალის ცრემლით ნაქსოვ თექას!
არა თრობა არ ჯობს მიჯნურობის ბურანს! სიყვარული ხურავს! სიძულვილი ტეხავს...

უჭკუოს და ბეცს

უჭკუოს და ბეცს
მეც ვემდური ბედს!
როგორც შენ და ის
გამიმეტა მეც...

თუ მოუნდა ბედს?
თუ დასჭირდა? ბედს?
ოდრი ჰეპბერნს მზეს
დაუკარგავს პეწს!

უგულოს და ბეცს
მეც ვემდური ბედს...

ხომ კითხულობ ბლოკს,
შოთას, კაფკას, ფეტს...
ვინ, რომელი, სად
არ უჩივის ბედს!
თქვი მოვუყრი მუხლს,
თქვი მოვუხრი ქედს!

უგულოს და ბეცს
მეც ვემდური ბედს....

მე ვარ გაორებული

მე ვარ გაორებული. მე ვარ გასამებული.
მე ვარ გაოთხებული. მე ვარ გაწამებული...
მე ვარ გაათებული. მე ვარ გაოცებული.
მე ვარ გაკვირვებული! – დიდად გაოცებული...
მე ვარ გაასებული, გამილიონებული...
მეჩვენება მწევრები... და ... სიკვდილის ნაბული...
მე ვარ ოთხნახევარჯერ გამილიარდებული!
მთელი ქვეყნის სატირალს მე მივტირი, დებილი!
ბოლოს მაინც ერთი ვარ შენგან გაორებული,
და შენ ხსნა და ნუგეში ისევ გვერდით მეგულვი...

ლამაზო! ბრძენო!

ლამაზო! ბრძენო! ამაყო!
რატომ თქვი: „ხელი ამაღო!“
შენთან ვიყავი. შენთან ვარ.
შენთან ვიქნები ამაღამ...
გული მატკინა, იცოდე,
იმ შენმა „ხელი ამაღომ“...

კლავენ კაცები კაცებს!

კლავენ კაცები კაცებს!
უფრო რატომღაც კაცებს!
რაკი კაცი ხარ შენაც
შენც ქვეყნის ცოდვა გაწევს!

მტრობენ ქალები ქალებს!
უფრო რატომღაც ქალებს!
ინტრიგის ბნელში ხვევენ
გაჩახჩახებულ ზალებს.

უყვართ ბავშვები ბავშვებს!
უფრო, ცხადია, ბავშვებს!
ბუდეს უშლიან ყვავებს,
ხორბალს უყრიან შაშვებს...

ღონედალეულებს და
საფლავის ხავსისებრებს
ყველა მათ უყვართ მხოლოდ!
მათ ბეჭდადებულ ბებრებს...

ვხედავ

ვხედავ გზისპირას გამართულ კარვებს,
ვხედავ კარვის წინ მოწყენილ კარმენს:
კარმენი მღერის!
კარმენი ცეკვავს!
კარმენი კარმენს ახარბებს კაბებს!

და თუმც ღალატის ორჭოფულ ნიჭით
სავსეა ახლაც არსება მისი
ვის უღალატოს! სადღაა ბიჭი,
მისი უკვდავი ღალატის ღირსი...

მოგონება

I
მახსოვს, პირველად სასწავლებელში
წასაყვანად რომ მე გამამზადეს.
მაშინ ანბანი მომცეს მე ხელში
და შინაურად მე გამომცადეს.
ჯერ «ანი» მკითხეს და მერე «ნარი»,
მაგრამ ყველაზე ვუთხარ უარი.
რა-კი დარწმუნდნენ არა ვიცოდი,
მაშინ-კი ჩუმად გამიღეს კარი
და მითხრეს: «რადგან აქ არ ისწავლე,
სასწავლებელში წადი, იწვალე,
იქ გაჩვენებენ შენს თვალის სეირს,
თუ ეს სიცელქე არ მოიშალე».

II
ვხედავდი, მინდვრებს რომ ვშორდებოდი,
ნაჩვევ ბაღებსაც ვეთხოვებოდი, -
დაღონებული მწარედ ვსტიროდი,
მაგრამ არავის ვებრალებოდი...
მხოლოდ ეს მახსოვს, - გამომყვა დედა
და მითხრა: «შვილო, კმარა, ნუ სტირი,
ვინც სახლში დარჩა, რა გააკეთა,
ვინ მოიშორა თავიდან ჭირი?
გიყვარდეს სწავლა, გულმოდგინება, -
შრომა და ტანჯვა ნუ გეზარება,
თუ შენი შრომა და შენი ტანჯვა
სამშობლოს რადმე გამოადგება...

III
«ეცადე ძლიერ და გქონდეს სმენა, -
კარგია, შვილო, სწავლის შეძენა, -
მაგრამ ამას გთხოვ ყველაზე უფრო,
არ დაივიწყო სამშობლო ენა:
მერწმუნე, რომა გამოცდილია, -
თუ საძირკველი დანგრეულია,
მაშინ კედლების აშენებისთვის
ყოველი შრომა დაკარგულია!
გეზარებოდეს ყველასთან შური
და როცა შეგხვდეს კაცი უძლური,
იცოდე, რომ ის შენი ძმა არი, -
არ დაუკავო ღვინო და პური...

IV
«გიყვარდეს შენი მოძმე კეთილი
და მისთვის მუდამ გეწოდეს გული, -
შენს მოძმეთ შორის და შენს მიწაზე
გერჩიოს იყო შენ დამარხული:
ტანი უსულო და უგრძნობარე
თუ გინდ შინ იყოს და თუნდა გარე,
მაგრამ როგორღაც, დედაშვილობამ,
სანატრელია სამშობლო მხარე».

V
ამ სიტყვებითა დედაც მომშორდა,
და ეს მას აქეთ დამამახსოვნდა, -
რომ ის ამ სიტყვებს გრძნობით ამბობდა,
თვალთაგან ცრემლებს ფრქვევა გაჰქონდა.

ქება შრომას

ვინც მუდამ მიწასა ჩეჩავს,
ან ჩაქუჩით ქვას ამტვრევს,
ვინც კალოზე პურსა ლეწავს
და ლუკმაპურს თავს აჭმევს, -

აფერუმ მისსა შრომას,
ქება იმის ოფლის წვეთს,
ქება მის მუშურსა ხმას
და მის მარტოხელსა ბედს!

ვინც გუთანს მისდევს ოფლით
და მუშურს აღიღინებს,
ვინც ტვირთითა და ოხვრით
ცოლშვილს ძლივსღა აპურებს, -

აფერუმ მისსა შრომას,
ქება იმის ოფლის წვეთს,
ქება მის მუშურსა ხმას,
და მის მარტოხელსა ბედს!

არ დაგავიწყდეთ ისიც,
ვინც ჭკუითა მუშაობს,
მაგრამ სოფლის მუხთლობით
ლუკმაპურსაც ძლივს ჰპოვობს...

აფერუმ ყოველ შრომას,
ქება ყოველს ოფლის წვეთს,
ქება მუშის მუშურს ხმას
და მის მარტოხელსა ბედს!

ფაცხა

მიყვარს ფაცხა მე მეგრული,
მთა-კორტოხზე წარმოდგმული,
უფიცრო და უყავარო,
წვრილის წკნელით ჩახლართული!

სახლი მინახავს მორთული,
ჰქონდა «პოლი» გალაქული,
მაგრამ იმ სახლის მცხოვრები
იყო ტრელი და ორგული.

ჩემ ფაცხაში კი საწყალი
იდგა ერთი დაჩაგრული,
მაგრამ გული იმას ჰქონდა
კეთილი და მასპინძლური.

მიტომ ფაცხა არ მორთული
მიყვარს, მთაზე წარმოდგმული,
უფიცრო და უყავარო,
წვრილის წკნელით ჩახლართული.

ვიცი სახლი ჩინებული,
გამოშალაშინებული,
ეზო, კარი და მიდამო
ირგვლივ შემოკავებული.

იქ ყმაწვილები ჩაცმულნი,
უცხო გვარად მოკაზმულნი,
იცინოდენ, თამაშობდენ
და იყვენ გახარებულნი...

მაგრამ ფაცხიდან ყმაწვილი
ტიტველა და უფერული.
დედას ხან ეთამაშება,
ხან ჰყავს გულში ჩახუტული.

და ამრიგად გამოზრდილი
პაწაწინა უსუსური;
მამულ-დედულის და შრომის,
მრწამს, დარჩება მოყვარული.

ამიტომაც მიყვარს ფაცხა
ღარიბული, არ მდიდრული,
უფიცრო და უყავარო,
წვრილის წკნელით ჩახლართული.

ჩემ ფაცხაში «პეროჟნები»
არ არის გაკეთებული,
მაგრამ სუფრაზე მწვადი მაქვს,
ცეცხლზე აშიშინებული.

მუდამ მზადა მაქვს ქადური,
რძე, ყველი და ხაჭაპური,
ღვინოცა მაქვს, როგორც არის,
ორი კოკა, ჩვენებური...

და მისი ვარ მეც ერთგული,
მორჩილი და მოყვარული,
ვისაც უყვარს ჩვენი ფაცხა,
წვრილის წკნელით ჩახლარათული

სიმღერა გარდახვეწილისა

ვზივარ მარტო, მოწყენილი,
მსურს ფიქრით ვივსებოდე,
ამ ჩემს ოთახს, მარტოხელს,
მუდამ არ ვშორდებოდე, -
ჩემს სამშობლოს ვიგონებ,
ნახვას ვეღირსებოდე....
ოჰ, ფრთა მომცა, ჩიტი ვიყო,
მალმალ გავფრინდებოდე!
იქაურსა მწვანეზე
ნეტამც როსმე ვჯდებოდე,
ნორჩ ყვავილსა, ბუჩქებზე
ბავშვურადა ვცელქობდე,
დას ძმურად ხელს ვართმევდე,
ძმებს ყელზე ვეხვევოდე...
ოჰ, ფრთა მომცა, ჩიტი ვიყო,
ნეტამც გავფრინდებოდე!
ჩემს ტოლს, მოძმეს, ამხანაგს
ნუთუ ვაგონდებოდე
იმ დროს, ოდეს მე მარტო
ჯავრით აქ ვხელდებოდე...
ღმერთო, ისე ნუ მომკლავ,
ძმას ძმურად არ ვრგებოდე...
ოჰ, ფრთა მომცა, ჩიტი ვიყო,
მათკენ გავფრინდებოდე!
ოდეს მამულს, კეთილო,
მარად ვეკარგებოდე,
მომკალ, ნუ გეცოდები, -
არ მსურს გენაღვლებოდე!..
გამაცოცხლე, მანატრე,
თუნდ საფლავში ვდნებოდე,
აყვავებულ სამშობლოს
თუკი მოვესწრებოდე!
მოიფიქრე, კეთილო,
თუ ძნელად არ ვცხოვრობდე
მაშინ, ოდეს ტურფასა
აქედან ვეტრფობოდე, -
სამძიმოა, მერწმუნე,
თუნდ ეშხით ვივსებოდე...
მაშ, ფრთა მინდა, ფრთა მომეცით,
თქვენსკენ გავფრინდებოდე!

ათი წელი გაილია

ათი წელი გაილია, გაქრა,
ათი ავდრის ღრუბელივით წელი,
მესიზმრება ბიჭვინთა და გაგრა,
მტკივა, როგორც მოკვეთილი ხელი.

თითქოს მათი კვნესა მესმის შორით,
თითქოს მათი სუნთქვა მოაქვს ნიავს
და ზღვის პირას, ჩემი სულის სწორი,
ფრთაშეჭრილი ანგელოზი გდია…

ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს

(yvela tkivili idzinebs bolos)

ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს,
მაგრამ მე მაინც მინდოდა მეთქვა,
რომ დღემდე შენით ვცხოვრობდი მხოლოდ,
შენ იყავ სუნთქვაც და გულის ფეთქვაც.

გადიან წლები და ფიქრით დაღლილს
გადაუხდელი მრჩება ვალები
და მეკარგება მშობლების სახლი:
აუტანელი და საყვარელი.

მაგრამ ჯერ უნდა მოვიდეს თოვლი
და გადმოფინოს თეთრი აფრები
და შენი ნაზი სხეულის თრთოლვით
ათრთოლდეს თოვლიც და ყველაფერი.

მე ვაღებ სარკმელს და ჭადრებს ვითვლი,
ჭადრებს გაქცევა შეეძლოთ თითქოს.
და კვლავ მზადა ვარ უარეს დღისთვის,
თუმცა უკეთეს დღეებზე ვფიქრობ.

1961

მინიატურული პოეზია
ხალიჩას რეცხავს ციცო,
იქვე რიგდება კარტი,
ეზოში კატა ვიცნობ...
ხეზე ქანაობს მარტი.
................

ჩემს სარკმელთან
უცებ-უცებ,
შავი ღამე გაფრინდა...
მეზობელმა აივანზე
თეთრეული გაფინა.
.......................

მჭირდება სივრცე
ვაშლი რომ მივცე...
........................

დედამიწა ხელით გაფრცქვნა
ერთი ქალის ერთმა კაცმა.
.....................

ცხვირსახოცი,
ნატვრის ხე
შემეხე...
.......................

ოთახში სარკე -
სადა ვარ? - ვარკვევ...
........................

შოკოლადი ნაღებით -
ვტკბები პირის გაღებით.

(ყველა წავიდა...)

ყველა წავიდა.
მე და ჩემმა კატამ ისევ გავინაწილეთ ოთახები, ერთმანეთი და სიჩუმე.
ჩემი მოშინაურებული მარტოობა ახალ ზამთარს ელოდება.
მილიონ მეათასე სიზმარი დამეწყო...
ყველა წავიდა

(მაღალი ძაბვის ...)

მაღალი ძაბვის ელექტრო-ბოძი -
ორ ქალაქს შორის გრძელი კავშირი,
შენი ამბები შორიდან მომდის -
ქარებს მოჰყვება ყრუ და დაშლილი.

მითხრეს უშენოდ წუხს, გაცივდაო,
არ უხდებაო თბილისს ავდრები,
შენზე დარდობსო, თვალთ დააკლდაო,
ოპერის წინო მოსჭრეს ჭადრები.

მოიხარაო თბილისი წელში,
ვიღაც დათვრაო ვერაზე მითხრეს,
მე ამერია ის მთვრალი შენში
და ყველა ქუჩას შორიდან ვისმენ.

აქ წვიმებია, ალბათ გეტყოდნენ...
ჩემთვის დარჩენილ ბეღურებს ვწყემსავ,
ხშირად ვსეირნობ გრიბოედოვზე,
უშაქრო ყავას ჰო, ისევ ვერ ვსვამ...

ვწრიალებ. თითქოს ფილტვებს მაჭრიან,
ხან ზღვა თუ მაწვდის ჰაერს პეშვებით...
გზებზე ნისლები ისე დადიან,
ხანდახან ვფიქრობ, რომ შევეხები.

ვიწყენ. მოხეულ კალენდარს ვკემსავ,
შენთან ზამთარსაც პეწი აქვს, ვიცი.
მე კი სულელი ბეღურებს ვწყემსავ,
ვსველდები, ვშრები და ფანჯრებს ვიცვლი...

ხშირად მგონია დრო გზაზე ამცდა,
ხშირად ვფიქრობ, რომ მე შორს ვარ ბევრად...
თავი სხეულის ფიცრულში მაქვს და
ვიქეცი შენი ქალაქის მრევლად

(დგას სილიკონის ცა...)

დგას სილიკონის ცა
ძველ ქალაქზე,
მზის რეფლექტორებს
თიშავს ზამთარი...
ჩემი ოთახის
ფერად გრაფიტებს
ათბობს ყავა და
შენი ნამცხვარი...

(ამინდს აკლია გზა...)

ამინდს აკლია გზა,
შორს მარტოვდება დაისი...
წერო პოულობს ბავშვს
სად წაიყვანოს არ იცის...