გარდასახვა
გიორგის
...ცა სანთლის ღვენთად ედინებოდეს ფასისს,
ცარცის ცრიატი გადამცვრეოდეს სივრცეს,
დამძიმებოდეს ფრთა პონტოს ნისლის ფლასით
რძია-რძიებით ძმისწულს გლოვობდეს ცირცე.
უბრუნდებოდეს თითქოს ყოველი საწყისს:
ქარცი ქედების კედლებს ქარცივი ფშვნიდეს,
ტოტით ყვავების ყრანტალს არხევდეს ცაცხვი,
იღველფებოდეს თითბრის ბორჯღალი მშვიდად...
ქარებს მიჰქონდეთ... მხარზე გაედოთ ქარი,
ვით ტალღებს ტალღა ან ბინდებს მიაქვთ ბინდი...
ღია სამარეს ჰგავდეს სასახლის კარი,
მწუხრის წიაღში რითაც ოდესმე ვლიდი.
თუ ამ უკუნთან ისევ ვარჩიე ზავი,
განა იმიტომ, რომ შენ მაკავებ ჯერაც!..
ლუშ სივრცეების ვნახო სიზმარი შავი,
შორით მესმოდეს ვიოლონჩელის ჟღერა,
თეთრი ქედნები მომქვითინებდნენ მწარედ,
ვით შქვითინების ურა მითების რემა,
გაქრეს ყოველი... სივრცის და დროის გარეთ
დადგეს დიადი გონის უგონო თვლემა...
მღვრიე ნისლებში სხივად გამსხლტარი მცანი,
შენ ხატო ჩემო, ხორცო ჩემო და სისხლო!..
მარადისობის იყოს მომცველი წამი,
წითლად მღუარი დარჩეს ზამბახის დისკო...
ვითარცა მყარნი ცათა წიაღ მიიქცევიან
ცას კინოვარად მიეშხეფა დაისის ფშვინვა,
ჰორიზონტს ცეცხლი ედინება ლიბრი ალებით,
შეუმწყვდევიათ გრილ ლაქაშებს ორმუზდის გმინვა,
და დროშასავით მის ხმას თვალწინ მიფრიალებენ...
ქირმანს აჟრჟოლებს ძუძუსავსე ძუმგლის ყმუილი,
გენგრევა გული ჩამოშლილი ამფითეატრი...
აჩალულ ფესვებს მოიგლოვებ იმამ ყულივით,
სიცოცხლეს როცა ბლონდად ნაფენ ბინდებს შეადრი.
თუ სიავუში მიგაქარგავს ლალს და ფირუზებს,
ცხელი უდაბნოს მზით დაიხშობ სისხლის შადრევანს,
ჩარჩენილს ობლად ჯეიჰუნის სანაპიროზე,
ცით ჩამოღვრილი ლაჟვარდიც რომ გაგიშავდება...
თითქოს კუბოში გაღვიძებულს, ძრწოლა გედება,
შოლტის სიმწარე გახსოვს ჯერაც აქემენიდის.
გაგჭირხლავს თოშით ძველი წყევლის ამოქმედება
და ზოჰრა თვალებს მოგაშუქებს ოხვრით მერვიდან.
ეწვის გულ-გვამი გამოცეცხლილს ალით ზიკურატს,
ელაციცება შენს სხეულზე ლურსმულს არილი.
ფარსის ძახილი მოეხლება აწმყოს ჯიქურად,
მაგიურ ღამით რომ იქნები ცად ატანილი...
აღელდეს შენში მძვინვარების მღვრიე გურგანი,
გაეთერებულ სულს ცრემლებით მიედარვიშოს...
საკუთარ ხორცით კუბოს შეკრავ, მარჯვე დურგალი,
რომ შენი ვნების ჩქერალები შენვე დაიშრო.
თითქოს ჩამორჩი, უნებურად, დროის მანქანას,
თითქოს გაგიტყდა ჯადოსნური, უცებ, ლამპარი...
ნამყოა... აწმყო... თუ მყობადი, რომ არ გამქრალა...
როდის დაიწყო, სად მორჩება ესე ზღაპარი?!.
სივრცეთა ჰანგით მოსარანგე გონი ბრუვდება,
ნიშაბურელ ბრძენს უცნაური ფიქრი სწვევია:
ყოველი საწყისს ცივ არყოფნას დაუბრუნდება,
ვითარცა მყარნი ცათა წიაღ მიიქცევიან...
როცა გრიგალებს ცა მიაქვთ მკვდარი
გივი ტყეშელაშვილს
როცა გრიგალებს ცა მიაქვთ მკვდარი
და თვალებს დაღლის ღამის გათევა,
მოგელანდება გოლგოთას ჯვარი
მარადი წყევლა და ანათემა...
რა სათნო ჩანდა სიკვდილთან ზავი
უდროობაში გადგმული ბუდე!..
სად მიაქვთ ცივი ცრემლების შვავი
ცაში აბარდნილ გედების გუნდებს?!.
გადაინისლებს ზვრებს სული ზანტად,
ასცდება ცერად ღრუბლების ქვესკნელს
და მოგიკენჭავს სიტყვების სმალტა
ლექსების ობლად დარჩენილ ფრესკებს,
რომ არ ელოდო აღსასრულს შიშით
თიხა ცრიატით დასალტობელი...
რომ მიხვდე უცებ: ხელახლა იშვი
და ეს სიტყვაა შენი მშობელი.
ოჰ, როგორ გინდა ძალუმად ქროდეს
და სტრიქონებში აახმიანო:
ამ გრიგალების ფრთათეთრი ფორტე
და შენი სულის ლურჯი პიანო!
სადღა არიან!..
ბორგავს კავკასი როცა რუსის დასამარცხებლად,
სად, ვისთან დგანან ბრძენ აფხაზთა შთამომავლები?!.
ერი რუსისგან ნატანჯი და ავად ნავნები,
ნუთუ დამპყრობლის ამალაში კვლავაც დარჩება?..
მზაკვრის ბოძებულს დაეხარბნენ უცხო ხალათებს,
კავკასიანებს კი უტეხეს პირი ერთობის...
ამ პირის ტეხით, ამ ფლიდობით, ამ უღმერთობით
საკუთარ წარსულს და წინაპრებს მათ უღალატეს!
მაგრამ წარსული სიამაყით ვიღას აღავსებს,
ვიღას აღანთებს აფხაზთაგან მადლი სიძველის?!.
სადღა არიან ანჩაბაძე-შარვაშიძენი
და ასპარეზი დარჩენიათ შამბებს, ბაღაფშებს..
სოფლის სასაფლაოს მკვიდრებს ვიგონებ
სულში ტკივილის კუნჭულს
სხივი ალოკავს რბილად:
აქეთ მარხია გუჯუ,
იქით დომე და ილა.
მათი ატყვია ჯერ გულს
ხსოვნა კაცური, ცხადად:
აქეთ მარხია ძერგუ,
იქით ქუთუ და ხათა.
შავი სიკვდილის დოსტად
შერიგებულნი სვე-ბედს:
აქეთ მარხია კოსტა,
იქით პილა და ჯვებე.
ნათლად ვიგონებ ყველას,
ვინც განისვენებს მშვიდად...
უფლის ნათელის ელვას
ბინდს შერეულებს ბინდად...
დრო გაქცევიათ წამად
მღვრელებს სისხლის და ოფლის,
წყებად რომელნიც წვანან
სასაფლაოზე სოფლის...
ჩამოგვძახეო ძლევისაი! მიხმობენ ძველნი...
ჩამომექცა ციხის მტკიცე გოდოლი,
ძველი ჭირი მიახლდება, ვხედავ!..
ქართლიც მეწვის, სამეგრელოც, კოდორიც,
თვალისჩინო, რა გიშველო, ნეტავ?!.
ეჰ, ძვირფასო, არ მთავრდება გოდება,
მერამდენედ ხარ სიკვდილის კალო...
არც ის ვიცი, წინ რა მიმელოდება
უკუნეთში მივფორთხავ და ვწვალობ.
რაღად მიღირს, ან, სიცოცხლე ნაძრახი,
ნათლის ფერი რომ მქცევია ბინდად?
რუსის ჩექმა და რუსული მათრახი
სამუდამოდ მოვიშორო მინდა!..
დაცემულან ომში ჩემი ვაჟები,
ჩემს ასულებს აღხდომიათ გმინვა.
რა ამაოდ ვიომებ და დავშვრები,
თუ არ მიველ სოხუმსა და ცხინვალს!
მომყივიან კარდუ, კოლხი, თუბალი,
წინაპრების ხმა ჩამესმის მჭახე:
შენ იქნები შენი თავის უფალი,
ძლევისაი საფლავს ჩამოგვძახე!
ჩვენი დროც მოვა!
გრძელდება ეგრის მისტერია ენგურის პირას
და ამ ლელიანს კვლავ გუბაზის გმინვა ჩაესმის,
დაჭრილის გმინვა ყველა ჰანგზე უსუფთავესი,
დადუმებულა სიმღერისთვის მორჭმული ლირა!..
რა გაამრთელებს ამ ჩონგურის დაწყვეტილ სიმებს,
ვიღამ გაშალოს სეფედროშა ისევ სვიანად?!.
სატანის სულმა, ამ ერთხელაც გადისრიალა
შენს თავზე, ჩემო, რა სასტიკად და რარიგ მძიმედ!..
საეგროვ, ქართლო ხართ სამშობლოს უდრეკი ქედი,
მოფქვავთ ამათაც, ვით მოგიფქვავთ ურდო ურიცხვი!..
ჩვენი დროც მოვა, ჩვენც მოვიცლით სიხარულისთვის,
ჩვენც გვეღირსება, დაგვიდგება კეთილი ხვედრი!..
უკვდავებაში თუ რაიმე სიკეთე ყრია
უკვდავებაში თუ რაიმე სიკეთე ყრია,
მიდი და ჰკითხე ლიუციფერს, ვინც უკვდავია!
ბედით ცთომილებს თვალებივით ბუდიდან თხრიან
და ენის წვერით შემთვრალ კოსმოსს მზე უკავია.
ქარები შენში აღიძვრებიან
და ეხლებიან სამყაროს კიდეს...
იქ ვარსკვლავების მწიფე ზვრებია,
იქ სიზმრის რემას ღამეების უღრანი იტევს...
ჩემი სიმშვიდის გადნება თოვლი
და გამოჩნდება ტკივილის რილო...
შენ ხარ ქრონოსის თვალმარჩხი ცოლი
და მუცლადღებულ ნაყოფების გაჩენას ცდილობ...
შენ როშაპი ხარ, გრძნეული ხარ, შენა ხარ დავარ...
სამყაროს ცივად აძაგძაგებს შენი გოდებით...
მე კი ცისკრების ხერთვისში ვდგავარ
აკარწახებულ ღრუბლის ტოტებით...
ვიავთანდილე ვიყარიბე ათასი წელი
ჩემივე სულის უღრანებში ვიხეტიალე...
და იმ უცაბედ ნუგეშებს ვწყევლი,
უნუგეშოთა ბნელ ცაში რომ მეხად იალეს.
რა გულდანდობით მელულება სულში ზამთარი,
ოკეანეთა წიაღების ლილაჩაცრილი...
მძიმედ მომწვდება უსაბამო ქცევა ჟამთანი,
როგორც სიკვდილის ცივი სუნთქვა, ასგზის განცდილი.
გამახსენდება სამყაროში როგორ მოვსულვარ,
როგორ დამიდევს ამ უცნაურ სიზმარში წილი:
რომ მზე ყოფილა ჩემზე ორსულად
და არ ჰქონია მთვარეს ჯავრით ცხრავე თვეს ძილი...
გადამლეკავი ცეცხლებით ყოვლის
სანამდე ჩემში დაღდასმული წარსული წვალობს,
გაუკვალავი ცის ლურჯი თოვლით
დამეჩუმქრება გალეწილი დღეების კალო...
ბინდთა ზვირთები მოვლენ ზღაპრებად,
სივრცის სიბრტყეზე ლეკებივით მოცერულები...
ჩემი სიმშვიდის აბრეშუმზე დაიდღაბნება
სევდის ფუნჯებით ტკივილების ბრიწეულები...
თუ გამიტყუებს ცა ვარსკვლავთა ჩამომხუნძლავი,
ტინს მიმანამქროს მარადისმა ფიფქად ისევე...
და მაოგნებდეს აქამომდე ასე უძრავი
ღმერთის თვალების ჩუმი სისველე...
ქარმა უხმობს კრიმანჭულით ზამთარს
ქარმა უხმობს კრიმანჭულით ზამთარს
და შრიალით ზღაპარს ჰყვება კოპიტი.
ცა გაიხსნა და გუგუნში ზართა,
სულს მოშორდა რაღაც უარყოფითი.
მიყვარს უფლის ხმადაბალი მღერა,
ასე სუფთა, ასე სევდანარევი...
ვუსმენ ჩუმად და ფარულად ვღელავ,
რეკენ... რეკენ... გუგუნებენ ზარები.
ცაზე ფაქიზად მოსმული ფუნჯი
ცაზე ფაქიზად მოსმული ფუნჯი _
მიმოქარგული იებით თოვლი...
ქალის ფერმკრთალი
თითები თრთოლვით
დამჭკნარ ყვავილთა
ფშვნიან თაიგულს...
და ეტიამბლის ზმანება ლურჯი:
იაპონური ზამთრის ჰაიკუ...
ცაზე ფაქიზად მოსმული ფუნჯი _
მიმოქარგული იებით თოვლი...
ქალის ფერმკრთალი
თითები თრთოლვით
დამჭკნარ ყვავილთა
ფშვნიან თაიგულს...
და ეტიამბლის ზმანება ლურჯი:
იაპონური ზამთრის ჰაიკუ...
გაფრინდა შავი მერცხალი
გაფრინდა შავი მერცხალი,
გაჰყვა ალაზნის პირებს...
ბაცი ლილაცა, ფერმცხრალი,
ჩამქრალ შინდისფერს ირევს...
მზეს დატოვებენ მართვენი
სხივთა წინწკლებით მოთოვს,
დილის ფათქუნობს ნათელი _
ქრისტეს გულივით ლორთქო.
მოაქვს ტყეების ალილო
ლურჯი ქარების დისკანტს...
ველზე სიზმრებით ყვავილობს
მითებს წარსული ისხამს.
გაფრინდა შავი მერცხალი,
გაჰყვა ალაზნის კიდეს...
რა თბილი, რა უეცარი
დასდით ნაღველი ბინდებს?!.
გრძელდება ისევ ცით პლანეტების თრობ
გრძელდება ისევ ცით პლანეტების თრობა _
ქარი აშფოთებს ციცნათელების ნამქერს...
ამოკამკამდა სტალაგმიტებში ტობა _
ლილით დაფერილ სულის გამკრთალი სარკე.
მზემ გააბიჯა ცის ჯებირების მიღმა
და... ჰა, მყარად ვგრძნობ სიცარიელეს ფეხქვეშ!..
ამ ორ არყოფნას ;კარი არსაით ტიხრავს
და ქარს ეხლება, ლურჯ ლაჟვარდების შემფშვნელს...
აყვავებულან მეთოვლიებით კლდენი
და პაგანინი ცარცის წვიმებით გოდებს...
გაუვალ ცისკრებს ბინდის ფანტელი დენის,
გაგუთნულია ცა გრიგალებით, ოდეს...
ჰორიზონტები მტვრად მიიფრქვევა ცაში,
როგორც ღმერთების მღვრიე ვნებების ტალღა...
და მზე, უეცრად... აღმოსავლეთში ჩასვლით,
აპოკალიფსის ცეცხლით სამყაროს დაღავს...
მე მივუყვები ბინდით დალექილ სარდაფს
და ყურს ასკდება მძიმე დუმილის ზარი...
მზერას წყვდიადის ენა მილოკავს ზანტად,
სულს სარკესავით ქსელავს ათასი ბზარი.
ვიცოდე მაინც: სად ვარ?.. ვინა ვარ?.. რა ვარ?..
სად გაეხირა ჩემი საბრალო ეგო?!.
ეს რა სიზმრებით ნაყვავილარი დავალ...
ეს რა ბინდების ლურჯი დალაი მერგო?!.
შაბარდუხები ცას ეხლებიან ფრთენით...
ვინ შეადედებს დროს არადქცევის კართან?!.
იქნებ... იესო მიმელოდება თმენით
და სიხარულით გულუხვ სერობას მართავს?!.
ერწუხის ორწოხში მწუხრი წევს მწუხარე
ერწუხის ორწოხში მწუხრი წევს მწუხარე
წარმართის წალკატით ნაკაწრი წერილი...
წარსულს და მომავალს ერთმანეთს ვუხამებ
და ფიქრი მემცვრევა ცის ანაცერივით...
მე ჩემში ვიწვიმებ და ჩემში ვითოვებ,
ჩემშივე ვიქროლებ მდუღარე ქარებად...
მიგლოვეთ, აჩრდილნო... ლანდებო, მიგლოვეთ...
როდესაც საბნელოს მზე დაექანება!..
მიწყდება როდესაც შორ ხმათა გუგუნი
და მიწა დარჩება ეულად, დაცლილი...
შავთელის სიზმარი ვარ ამობუგული
და ჯაჭვის პერანგი მაცვდება თვალწვრილი.
არც თოვლთა დალღობა დათხეულ ცრემლებით,
არც წმინდა მამანი უდაბნოდ მწირველნი...
მე ვიცი: დიადი სნებით რომ ვევნები
და მელის დღეები წინ გასაკვირველი!
მობოჭავს სივრცეებს თითების პოტინი,
როდესაც ხომლების ხავერდი ჩახმება...
მომიწევს წყვდიადში ქვითქვითი ჭოტივით
და მიღმა სიკვდილის... ცად გადასახლება...
მთელი დილა მიდამოს ეფინება ფარფატით
მთელი დილა მიდამოს ეფინება ფარფატით,
თოვლი, თეთრად სუდრავს...
დგას და უსმენს, სარკმელთან, ქურქში ჩაყუჩებული,
ბეღურების სუტრას,
ხატავს ზეცის ნარმაზე, კოწახური მტევნებით,
ვარსკვლავების აცმას...
სულ ეშლება საბრალოს ზუსტად შუა ზამთარში
მზეებს ამომარცვლავს!..
თოვლმა შემოატარა კიდით კიდე ქვეყანა
მართლა არა ხუმრობს
კეთილშობილ აზნაურს ჰგავს ნაღველი ზრდილობით,
დილიდან რომ მსტუმრობს...
უკვე დანამდვილებით ვიცი: თოვლის ფერი აქვს,
ლილის ფერი ნაღველს!
და იმ კოწახურივით მეც შეცდომით ვყვავილობ
უფლის წერიგს ვარღვევ...
ჩემი სულის პაწია ბარტყებს ავაჟივჟივებ,
ბეღურების ნაცვლად
ავფეთქდები უეცრად და ლექსების მტევნებით
მზეებს ამოვმარცვლავ!..
მთელი დილა მიდამოს ეფინება ფარფატით,
თოვლი, თეთრად სუდრავს...
ო, ისეთი თოვლია და ისეთი ნაღველი,
ვერ დავრჩები უბრად!..
ვინ პრუსტი და კაფკა
Кавказ подо мною.
А. С. Пушкин
ვინ პრუსტი და კაფკა,
კოშმარს ვხედავ საშიშს:
რუსი ტკეპნის კავკასს,
ლეგიონთა მარშით...
რა დიდებას კარგავს
საქართველოს დაშლით!..
რუსი ტკეპნის კავკასს
ლეგიონთა მარშით...
ეს სიმაღლე არ ჰგავს,
შენ რომ გწევდა ცაში!..
რუსი ტკეპნის კავკასს
ლეგიონთა მარშით...
ვჭვრეტ სიკვდილის ნამკალს
ქართლს მთასა თუ ბარში...
რუსი ტკეპნის კავკასს
ლეგიონთა მარშით...
თავში ზარი დამკრავს,
ძვლებში ელდა დამშლის...
რუსი ტკეპნის კავკასს
ლეგიონთა მარშით...
ზღვას გადმოგელავს ნავი არგოზე სწრაფი
ზღვას გადმოგელავს ნავი არგოზე სწრაფი,
ვიცი, დავთესავ კიდევ დრაკონის კბილებს!..
მწარედ იწივლებს ჩემი წყენების ლაპი,
მითის ნარჩენებს მწირ საგზალივით ვილევ.
მზერით ავზვერავ მზით გაფიცხებულ ღადოს,
სული მესვეტედ შემოიბუდებს სვეტზე...
ჟანტი ხილვებით ლანდმა მომავლის მხატოს,
განაპირებას მძაფრი ძახილით შევძლებ!..
შემფრთხალ ცთომილებს გახელებული სივრცის
უსასრულობით შუმი კოსმოსი ათრობს...
ლილით დაფენილ ბლონდში დაიწყებს ციმციმს
მცხრალი მზეების ასი ათასი ბადრო.
ფრთების ფართხუნით ამიყივლდება სული
ჩემი ფასკუნჯის ყელმოხატული ბარტყი...
რადგან სამყაროს შუქთა ნამქერი უვლის,
ჟამს შემათოვებს გზა-გზა სევდების ფანტვით...
ცებს გადავაწვდენ ბინდთა მძლეველის ძახილს,
აყვავებულებს ჭრელი სიზმრების ზვარით,
უცხო დროებას, კვლავაც ამავე სახით
სტუმრად ჩავუვალ, ჟღერით დაღლილი მგზავრი!..
ვეტყვი, რომ ისევ ხორცის ხაფანგი არ მსურს,
რომ უნებურად გავხდი სხეულის მდგმური...
და არადყოფნის ბნელი ქოხიდან გასულს,
მშვიდად მიმინდობს უფლის მხურვალე გული!..
მე ვიცი, ჯერაც
მე ვიცი, ჯერაც უსუარი ყმაწვილი რომ ვარ
და მესიზმრება გამოვლილი ჩემი ცხოვრება...
გამიჭირდება საკუთარი წარსულის პოვნა,
რაც დამიგოზეს პირველქმნილი თიხის ცომებმა.
ფრთებს შემიტრუსავს გრიგალების შემწველი სუნთქვა,
თავისუფალი ვარდნა თუა თავისუფლება?!.
პეპლიკისების ცეცხლის ალზე უგონო თუთქვა
ჩამომეღვრება უსასრულო ჟამის ქუფრებად...
ამოიზრდება სველ ყანაში თავთუხი მთვარის,
მე შემბლანდავენ დარღვეული ზეცის ფლასიდან,
შერჩება ბლონდად შორეული სიზმრების არილს,
საუკუნენი ვინც უფსკრულებს გადააზიდა...
ციმციმებს შუქი ნარინჯისფრად, ბინდის მთევარი,
პლანეტებს აკრთობთ ჩემი სულის ცაკუნაპეტი...
შეუსხამს ზესკნელს ვარსკვლავების ლურჯი მტევანი
და მიმოზებით ყვავის სივრცის მუქი ნაფლეთი.
ვენდობი გულით სიკვდილს, როგორც კარის მეზობელს,
მის უძრავ მზერას კოცონივით გავიალებდი,
გაძაგრულ სივრცეს სიმთა ჟღერად რომ არ ვეშობე,
შემიწირავდა მშვიდ ზვარაკად ავი ალერტი.
შემობებკილი პერანგივით დამთრევს მითოსი,
სისხლს ვავარამებ, შედედებულს დროის დინდგელით.
მღვრიე ქაოსის ცივ წიაღში ვინც გამომთოშავს,
მის ანარეკლად ჟამით ჟამად წარმოვდგინდები.
სადაც მოგროვდება ზმანებით მზის ფანტელი
სადაც მოგროვდება
ზმანებით მზის ფანტელი,
ნაზად ოქროვდება
ლაჟვარდი ცის კანდელი.
დრონი ლანდდებიან
ეთერთა ნელი თმობით...
და მასთან ვანდებიან
ქარები მწველი თრობით.
ბროლნი იმსხვრევიან
გლოვათა დამტეველნი...
ალვები ირხევიან
ღამეთა გამთეველნი.
იქ, სადღაც, ელადაა
და კრთება ელევსინი...
სული კი კვლავ ცადაა
ზეფირებს შელესილი.
ქარვებით ბრუვდებიან
ქადაგთა ქარაგმები...
და აღარ ბრუნდებიან
დილები განაგები.
ტრიალებს ქარით წახვეტილი ფანტელი ბნელის
ტრიალებს ქარით წახვეტილი ფანტელი ბნელის,
მე ჩამრჩენია ძველ ძილებში ტკბილი სიზმარი...
ჩემს ცრემლებს, ვიცი, ასაკენკად ფასკუნჯი ელის,
ცაც დამივიწყებს, ვარამებით გასაფისავი.
ფშატები ლურჯი ფაშატები დაღლიან მინდვრებს,
ფლოქვებს შერჩება ტალახივით ჭამგლის ნავალი...
პირგამეხებით კაპუნია გაჰყივლებს ბინდებს,
დაეღვენთება მიწას მთვარე შავი მამალი.
წარმართთა გონებს მიაწვდინე ქვაკაცის ქშენა
მარადის ცისკრებს შერჩენილი ტომის ფსალმუნი...
დავიწყებული შეახსენე წყვდიადის ენა
დაუცხრომელი გრიგალების მღვრიე ალმური!..
შედედებული წარსულისგან შეძერწე აწმყო,
გულის საკერპე აწყვეტილმა ცეცხლმა გამუროს...
რომ სისხლშემხმარი უკუნეთის პეშვებით ამწყოს,
და ფრთებდამუსრულ ანგელოსებს ესაღამუროს!..
ყელგაგლეჯილი მოლაღური იგოდებს ქარი,
მჭმუნვარე წათეს დაუქვრება მწუხრში შანდალი...
და სიზმარ-ცხადსაც წაეშლება მსუბუქი ზღვარი,
გაილანდება შორ სივრცეში ცა ნაშაბარი...
ვინ შემარიგოს სასტიკ უფალს მომდურავ მამას,
მიმაფრთხიალებს სული მასთან როცა ჩიტივით?!.
ამ ხრიოკებში გარდახდენილს შევჩივლებ დრამას
და გულს მოულბობს უნუგეშო შვილის ქვითინი...