მეღორე ვარ და მიხარია. რა გიხარიაო, იკითხავთ. მაგასაც გეტყვით, ნუ ამაჩქარებთ, თორემ სათქმელი დამებნევა და ვეღარაფერს გაგაგებინებთ. დავიწყოთ იქიდან, რომ მეღორეობა ძველთაგანვე საპატიო და შემოსავლიანი საქმიანობა იყო. არაფერს ვაჭარბებ, როცა ამას ვამბობ, თუნდაც ევმაიოსი გაიხსენეთ, ყველასათვის კარგად ნაცნობი ლეგენდარული გმირი, თვით ჰომეროსის კალმით ნაქები. იქნებ ვინმე სულ სხვა აზრისაა ამ საკითხზე, გულზე დიდად არ ეხატება ღორის ღორული დინგი, და საერთოდ მისი ღორული ბუნება.

მერიტიმ ვერცხლი არჩია ოქროს; ქედმაღალია ოქრო, მეტისმეტად ხმამღლა ამჟღავნებს თავის თავს, მზეს ეჯიბრება ბრწყინვალებით, ზეციურ მკვიდრთა სამყოფელს მოკრძალებით არ გაუღებს კარებსო, - ფიქრობდა.

სწორი გამოდგა არჩევანი. ვერცხლი როგორღაც თავისებურად იხვევდა გულში ცის სილურჯეს, თავის სიფერმკთალეში აზავებდა. მერიტის ეგონა, ცის თაღზე დავაბიჯებო, როცა პირველად დაადგა ფეხი წმინდა ვერცხლის ძერწილ იატაკზე. შემდგომშიც აღარასოდეს განელებია ეს განცდა.

მზის ჩიტი მზემ გამოაგზავნა დედამიწაზე, რათა სიხარული მოეტანა ადამიანებისთვის. არ გამოჰპარვია თვალებბრიალა მნათობს, რაოდენ იმძლავრა სევდა-ნაღველმა დედამიწაზე. ერთი-მეორეზე გულისშემძვრელი ამბები მოჰქონდათ ოქროსფერ სხივებს და მათი მოსმენისას მზეს ნათელი შუბლი ეღრუბლებოდა. ცრემლის ზღვას ლამის ყოველივე წაელეკა.

ძალიან უყვარდა მზეონას ზღაპრები, ისე არ დაიძინებდა, სანამ ბებია ზღაპარს არ უამბობდა. ბოლო დროს უკვე ერთ ზღაპარსაც აღარ სჯერდებოდა, ორი ან სამი უნდა მოეყოლა ბებიას. ჰოდა, გამოელია ბებიას ზღაპრები. დაიწყებდა თუ არა მოყოლას, მზეონა მაშინვე შეაჩერებდა ხოლმე.
- ეს ხომ გუშინ საღამოს მომიყევი.

კუდიანი ვარსკვლავი

- ყური მოვკარი, კუდიანმა ვარსკვლავმა უნდა ჩამოგვიქროლოს, - თქვა ვენერამ თავისი ნაზი, ნებიერად მოღუღუნე ხმით, - ერთ დროს მარსს ჭკუაზე რომ შლიდა.

- ეგ რომელი კუდიანი ვარსკვლავია. რა ჰქვია? საიდან მოჰქრის? - დაინტერესდა სიზუსტის დიდი მოყვარული მერკური.

პატარა ლურჯი ტალღა

პატარა, ლურჯი ტალღა ისეთი ანცი და მოუსვენარი იყო, წამითაც არ შეეძლო მშვიდად ყოფნა. როდესაც დიდ, მრისხანე ზვირთებს გულის ძილით ეძინათ სადღაც სიღრმეში მიმალულებს, ზღვის მოსარკული ზედაპირი ხან აქ, ხან იქ ამოიბურცებოდა ხოლმე. ეს პატარა, ლურჯი ტალღა იყო. თევზივით შეჰკრავდა კამარას ჰაერში და იქვე ჩაყვინთავდა კვლავ ახალი ნახტომისათვის გამზადებული.

ერთხელ მივწვდი და ვაკოცე
თვალგაოცებულ მთოვარეს,
არცა ცდილობდა გასხლტომას,
ჩემს მკლავზე უხმოდ მკრთომარე.

დიდი ხნის წინათ დედამიწას ორი მზე დაჰნათოდა.

მზეები რიგრიგობით სუფევდნენ ცაზე, რათა დედამიწას არასოდეს მოჰკლებოდა მათი ნათელი. ჩავიდოდა თუ არა ერთი, მაშინვე მეორე ამოდიოდა.

ამიტომ დედამიწაზე არასოდეს ღამდებოდა.

"–ბელა! – ვეძახი უნებურად, ძველი ჩვეულებისამებრ… არავინ მეხმაურება. ან როგორ მიპასუხებს მარადისობიდან?! 54 წლისა წავიდა ამ ქვეყნიდან. მაშინ 57 წლის ვიყავი. მას შემდეგ ცალხელა დავდივარ, არა მთლიანი, არამედ – ნახევარი. კაცის სხეულის ნაწილია ქალი, იგი ხდის კაცს მთლიანს – ეს ქალის ფენომენის გაცხადებული საიდუმლოებაა.

ახლად გამოჩეკილ ბარტყს რაღაც უჩვეულოდ დიდი ფრთები დაჰყვა, მის და-ძმებზე უფრო დიდი. მთელს მათ გვარტომში, ჭაობის ბინადარ ფრინველთა შორის, შლამისჩიტათა სახელით რომ იყვნენ ცნობილნი, არც ერთს არ ჰქონდა ასეთი დიდი ფრთები. პატარა, მოკლე ფრთები მიჰკროდათ მხრებზე, რაც მხოლოდ იმისთვის იყო საკმარისი, რათა ჭაობში კოლბოხიდან კოლბოხზე ეხტუნავათ. ჰაერში ფრენა არ შეეძლოთ და არც სჭირდებოდათ. ჭაობი საკვების დაულეველი წყარო იყო მათთვის, ამავე დროს საიმედოდ იცავდა ყოველგვარი ჯურის მტაცებელი ცხოველისაგან.

ეს პატარა მელია
წიწილების მტერია,
თავს დაესხა კრუხ-წიწილს,
აადინა მტვერია.