ჩემი პატარა პეკინელი საყვარელი ანუ ჩემი ცოლის ჩინური თმა
მე ამ ქალაქში ჩემი პატარა პეკინელი საყვარლის საფლავის საძებნელად დავბრუნდი. დავბრუნდი შვიდი წლის შემდეგ, რომ ვუთხრა, როგორ ძალიან მიყვარდა.
ვდგავარ თხუთმეტმილიონიანი ქალაქის ცენტრში და ამ უაზროდ ერთნაირ ადამიანებს შორის ვეძებ იმას, რომელიც ზუსტად შვიდი წლის წინ, ამ თხუთმეტმილიონიან ქალაქში ისე მოვკალი, გულიც კი არ ამჩქარებია.
სულ ტყუილად ვაცეცებ თვალებს. აქ ქუჩები შემაწუხებლად ფართოა. შენობები ზედმეტად დიდი. ადამიანები ზედმეტად პატარები. დადიან ჩქარი ნაბიჯებით, ოდნავ ბეჭებში მოხრილები და ზუსტად ისევ ისე იღიმიან უცხოელის დანახვაზე, როგორც შვიდი წლის წინ და აზრზეც ვერ მოდიან, რომ ამ უცხოელმა, ზუსტად შვიდი წლის წინ, მათი მეგობარი, მათი და, მათი შვილი, მათი მომავალი ცოლი, დედა ან ბებია ისე გამოასალმა სიცოცხლეს, თვალიც არ დაუხამხამებია. სამაგიეროდ, იმ პატარას ცოდვით, თხუთმეტმილიონიანი ქალაქის ყველა საათის წიკწიკი სულ რამდენიმე წუთის განმავლობაში აჩქარდა და სწორედ ამიტომ, ამ ქალაქის ყველა მცხოვრებს რამდენიმე წუთით ადრე მოუწევს სიკვდილი, თუმცა, ისინი ამას ვერასდროს მიხვდებიან. ამიტომ არც დარდობენ.
* * *
პეკინში პირველად შვიდი წლის წინ, სამსახურებრივი ვიზიტით მოვხვდი. სამშობლოში დავტოვე ნაჩქარევად ნაჭამი საუზმის ნარჩენები, თავმოხდილი პირის საპარსი ქაფი, უნიტაზის საჯდომზე შარდის წვეთები, კარადის სამი ამოცარიელებული უჯრა, ვიტამინების ნაკრების სტაფილოსფერი აბები, ნამძინარევი მწერალი ცოლი, ჩემი მწერალი ცოლის საჩუქრების სია და უბრალოდ სამშობლო.
პეკინში ჩასვლამდე უკვე ვიცოდი, რომ როგორც კი ტრაპზე გადმოვგამდი ფეხს, მაშინვე მყრალი სუნისგან უნდა ამწვოდა ცხვირი და თვალები. პეკინის საერთაშორისო აეროპორტში კი მხოლოდ დასრესილი ფოთლების თუ ბალახების და იაფფასიანი ვარდის საპნის სურნელი მეცა.
შვიდი წლის შემდეგ, როდესაც ამ ქალაქში მეორედ აღმოვჩნდი, მივხვდი, რომ პეკინი იყო ყველაზე უსუნო ქალაქი დედამიწის ზურგზე, რადგან იქ აღარ ცხოვრობდა ჩემი პატარა პეკინელი საყვარელი, რომელსაც თითებზე და მუხლებზე ყოველთვის დასრესილი ფოთლების თუ ბალახების, კისერსა და ლოყებზე კი იაფფასიანი ვარდის საპნის სურნელი ასდიოდა.
Loading...
მოგესალმებით!