"მოხევეს გულში სამშობლო სტკივა, რომელსაც ზოგი გროშებად ჰყიდის". ამ სიტყუვებით ყველაფერია ნათქვამი. მოხევე ის კაცი არაა, რომელიც თავის სავანეს, მთას, მიატოვებს გაჭირვების გარეშე და ბარად ჩავა. ქალაქში ხომ მოხევე გალიაში გამომწყვდეულ ჩიტს ემსგავსება, რომელსაც მხოლოდ საკენკს უყრიან და თავისუფლებას კი არ აძლევენ.
მოხევეს, როგორც იმ პატარა ჩიტს გალიაში რომ ჰყავთ გამომწყვდეული, თავისუფლება სწყურია და მზად არის ყველაფერი დათმოს, რათა ერთხელ კიდევ გაშალოს მხრები, კიდევ ჩისუნთქოს მთის ცივი და ამასთანავე სიყვარულით გამთბარი ჰაერი. კიდევ ერთხელ შეჰკივლოს როგორც წყალს მოწყურებულმა ირემმა, კიდევ ერთხელ დალიოს წყაროს ყინულივით ცივი წყალი. გაიაროს ცვრიალ ბალახზე ფეხშიშველმა, შეიგრძნოს კიდევ ერთხელ, იმ ერთი ლუკმა პურის გემო, რომელსაც სულ სხვა სუნი აქვს, სუნი თავისუფლებისა.
კიდევ ერთხელ გაიგონოს მთას შეფენილი ცხვრის ბღავილი.
მოხევეს სურს კიდევ ერთხელ გაიაროს ბანიან სახლზე, რომელზეც ბავშვობაში თამაშობდა. კიდევ ერთხელ შეიგრძნოს შიმშილი, სიცივე, წვიმაში ფეხშიშველს საქონლის მწყემსვა. და ... კიდევ მშობლების თბილი მზერა, მათი სიბრალულით აღსავსე გამოხედვა და მათი თვალები, რომლებიც ხედავენ და გრძნობენ შვილის ტკივილს და არშესწევთ ძალა დაეხმარონ მას.
კიდევ ენატრება მინდორში განავარდება, და კიდევ ერთხელ დიდი სიყვარული და უზომო ბედნიერება ...
ღმერთი, ხევი, მყინვარი, თერგი, სამება, მთა და რაღა თქმა უნდა თავისუფლება. სულ ესაა რაც სჭირდება მოხევეს. მოხევეს, რომელსაც ბატონი არასოდეს ჰყოლია.
აი ასეთია უბატონო მოხევე.
Loading...
თეგები: მეამაყება რომ ქართველი ვარ
მოგესალმებით!