მთელი ცხოვრება სიყვარულს გჩუქნი...
დაგეძებ,
დღემდე ბევრი ვითმინე...
ხან, მზე მათბობდა,
ხან, მთვარის შუქი...
ხანაც, ვებრძოდი ქარის წისქვილებს...
ხანდახან, ფიქრებს ვეღარ ვიოკებ...
დღეებიც ისე, მოსაწყენია...
მოვალ,
ლექსებით დაგაწიოკებ...
და მოხდეს ის, რაც მოსახდენია...
ეს თოვლი, შენთან ყოფნას მახსენებს...
არადა წლები,
სულ სხვაგან მრიყავს...
გახსოვს? გათოვდა,
მზე რომ მაჩვენე...
და ამიტომაც, ეს თოვლი მიყვარს...
როგორ ღელავდა ზღვა, ასე ჩუმი...
ჩვენ,
სიყვარულის თოვლით გვათოვდა...
მინდოდა მეთქვა,
შენ გამაჩუმე...
და მთელი ღამე, კოცნა მათბობდა...
ისე მიყვარხარ, აწმყოს ვართულებ...
მახსოვს,
გაყინულ თითებს გითბობდი...
ო, როგორ მინდა შენთან – გნატრულობ...
შენი ტუჩები, ახლაც მიხმობენ...
არ ვიცი, ზამთარს რა ემართება...
ან რა მოხდება,
შენ რომ გნახავდე...
მე ისევ,
ჩემი დამემართება...
და მაინც, შენით ვსუნთქავ აქამდე...
ზამთარს ვუმღერებ, მაინც ნისლიანს...
საგზლად მეყოფა,
მე თოვლის შუქი...
ვიცი მე,
წლები სადღაც მიცდიან...
და ზამთარს ისევ, ლექსებად გჩუქნი...
3.02.2012
Loading...
მოგესალმებით!