ანდრო ბუაჩიძე - ლექსების კრებულიდან

შენ ალ­ბათ გიკ­ვირს: რა და­ა­შა­ვე,
შენს მყუდ­რო კუთხეს რომ ვერ მი­ა­გენ
და წყნე­თის ქვე­მოთ ქა­რი ნარ­შა­ვებს
სულ და­უ­დევ­რად აფ­ო­რი­ა­ქებს.

რა ვრცე­ლია და უკ­ი­დე­გა­ნო
სივ­რ­ცე, რომ­ლი­თაც მზე­რა ივ­სე­ბა,
ხსნა არ იქ­ნე­ბა თვი­თონ შენ­გა­ნაც,
ამ­ას ხომ ხვდე­ბი უკ­ვე ის­ე­დაც.

გა­დახ­ვალ ხიდ­ზე, სა­დაც მდი­ნა­რე
ვე­რე კვლავ ის­ევ ისე მი­ღე­ლავს,
და ხე­დავ მწუხ­რის მსუ­ბუქ მი­ნა­რევს,
შენ სა­ი­თაც კი არ გა­ი­ხე­დავ.

შენ სა­ი­თაც კი არ გა­ი­ხე­დავ
ყველ­გან იდ­გე­ბა წყნა­რი ფერ­დო­ბი
არ გენ­დო­ბი­ან, კა­რი იღ­ე­ბა
და იხ­უ­რე­ბა, შენც არ ენ­დო­ბი.

ცხოვ­რე­ბას მო­აქვს თა­ვის ზვირ­თე­ბი
მო­აქვს ფო­თო­ლი, ხავ­სი, ნა­ფო­ტი
და გა­ვიწყ­დე­ბა წყნა­რი კირ­თე­ბით
რა­საც ფიქ­რობ­დი და არ ამ­ბობ­დი.

და გა­ვიწყ­დე­ბა, დაგ­ვიწყე­ბია,
დაგ­ვიწყე­ბია უკ­ვე მწა­რე­დაც
რო­ცა ჩრდი­ლე­ბი წყნა­რად წვე­ბი­ან
ცხოვ­რე­ბაც წყნა­რი მო­ჩანს გა­რე­დან.

რა­ტომ და­დი­ხარ, რო­გორც სა­ლო­სი,
ზოგ­ჯერ ფხი­ზე­ლი, ზოგ­ჯერ ნას­ვა­მი
და ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის ტა­ნი­სა­მო­სი
რა­ტომ გაც­ვია შენც იმ­ათ­სა­ვით.

შენ ალ­ბათ გიკ­ვირს, რა და­ა­შა­ვე,
რა­საც ეძ­ებ­დი, რომ ვერ მი­ა­გენ,
ირგ­ვ­ლივ ლაყ­ბო­ბენ და ხორცს ხარ­შა­ვენ
და კითხუ­ლო­ბენ: პა­სუხს ვინ აგ­ებს?