დღესაც მესმის სამოთხის ვაშლის ხრაშუნი,
იმ ბალახის ხმა,გველმა რომ გადსწია ფაჩუნით..
დღესაც ვეძახი ევას,შეჩერდეს და ეს არ ქნას,..
მაგრამ მე განა მოვიმოქმედებდი სხვას?!

მე მენატრები..
მე მენატვრები.
მე მეფიქრები,მე მედარდები..
ჩემს სულის ძაფებს რატომ შეეხე ,
რად შემიფაკლე წითლად ღაწვები..

რას ვინატრებდი ამწამს?
მე ვინატრებდი ამ წამს.,.
არაფერს შევცვლი,არა.,.
დანაპირების არ მწამს.,.,.

ახ, ნეტავი, ძილი ვიყო,შენს წამწამზე დავწვებოდი.,.
თვალზე მოგეფერებოდი, შენი ცრემლით დავთვრებოდი

ნეტავი შენა,წერილო,მიხვალ გაგგზავნი სადაო.,.
მიუალერსებ წამკითხველს,ექცევი გულისთქმადაო.,.
ჩაეკონები იმასვე,ვისიც მე ცეცხლი მწვავდაო.,…..
ახ,ნეტავ, შენად მენა მქნა,ეს დარდი რადღა მკლავდაო.,.

ამ გულის ცეცხლის მიზეზად ეტყვი,რომ იგი მყავდაო,
ეტყვი,რომ ტუჩზედ ვეკონო,ვფიქრობ,გაბრაზდეს რადაო.,.
ახ,ნეტავ შენა წერილო,დამტევო გულისთქმათაო.,.,.,.,.

ღაღაც უცნაური მზეა ჩემს გულში. საოცარია,დამწვა , დამანელა,მაგრამ ვერ მერევა..მზე ჩადგა გულში
მთელი ჰაერი შენით აივსო..მზემ ყველაფერი გაათბო..
არსად ხარ და ყველგან ხარ,არ მწყალობ და მანებივრებ,არ გიყვარვარ და მაგიჟებ,რკინა ხარ და გულთბილი..
სადღაც მენახე..მას შემდეგ გეძებ..