შენ საუკუნის დედოფალი დაგერქმევა...
და შენ უკვდავი გახდები დედა!
შენში სიწმინდემ დაიმკვიდრა ადგილი და
თეთრი მტრედი მშვიდობის ხარ; მიწაზე ჩვენთან!

ისე მოიპარა გაზაფხული...
ზამთარს შევრჩი თითქოს დაზაფრული...
ისე აყვავილდა ყველაფერი;
ხეთა ტოტზე მღერის გაზაფხული.

წკაპი, წკუპი წკაპი, წკუპი,
ურცხვად მოდის წვიმა ციდან ,
ვწევარ ჩემთვის მიკაკუნებს
ჩემს სარკმელთან ერთი ციდა.

მოკვდა გვირილა, მეც მათთან ერთად...
ის ჩუმი სევდის დაღალა ფეთქვამ,
მაგრამ მან მაინც გაბედა ეთქვა;
როგორ უყვარდა ის ერთი ღმერთად!
ზოგჯერ ყვავილი უფრო გამძლეა,
ქალებს გვჯობია გამბედაობით,
მან მოახერხა ის რაც მე ვერ ვთქვი
და ვკვდები ისევ უთქმელი სევდით..

მე სხვანაირად ველოდი: გაზაფხულს თბილს და მზიანს.
დილის ნამს მარგალიტებით, ჩიტების ჟღურტულს ხმიანს...
და ყვავილების სურნელი; ისე მათრობს და მხიბლავს...

ეული ყაყაჩო მოწყვიტე ტბის პირას,
მე მაშინ ძვირფასო, სიცოცხლე მიღირდა.
მომართვი სინაზით; ყაყაჩო თავს ხრიდა...
მორცხვობდა, მის გამო-მთლიანად გაწითლდა.

ისე მოიპარა გაზაფხული...
ზამთარს შევრჩი თითქოს დაზაფრული...
ისე აყვავილდა ყველაფერი;
ხეთა ტოტზე მღერის გაზაფხული.

ედემის ბაღი და ევას ჩათვლით,
დასაბამიდან რომ იყო მაშინ.
ის რაც მინდოდა,ამოვთქვი აწი:
ქალი დიადი რამაა მაინც!...

შენ თუ გახდები ჩემი ცხოვრება,
ჩემი ჰაერი და ჩემი სუნთქვა.
შენა ხარ ჩემი თავდავიწყება
და ის სიტყვები რაც უნდა მეთქვა.

მე შენში მიყვარს სილაჟვარდე ცის...
სისპეტაკე თოვლის-რა ლამაზად ცრის...
მე შენში მიყვარს ეს სხივები მზის...
და მთვარის ნათელი, როგორ დაგვნათის...
მე შენში მიყვარს-დილის ნამი წყლის ...

მიწყალე, მიწყალე, მიწყალე ღმერთო!
ცისა და მიწის შემქმნელო-ერთო!
ცოდვით დაცემის აღმდგენო ჩვენო
და აღმაფრენის სიკეთის მქმნელო!

იასამნის ხეთა, დაღალულ რტოებით,
ეფინება ქარი, ესე განშტოებით...
ზედ აკვდება ნამი-ციურ განშორებით
და მთვარის ნათელი, სხივთა მარტოობით.
სურნელება მძაფრი; ესე მათრობელი...