ფურცლებს გავუმხილე
ჩემს გულში ნადები,
შენამდე ვერ მოვლენ,
იმედიც არამაქვს.
თაროზე შემოვდებ და
განვერიდები,
მცველად დავუყენე
დრო ზამთრის ამარა.

იადონო, ცისა სწორო!
ია დონია(ო).
გაიღვიძე, გენაცვალე!
მზე ამოსულა(ო).
ავი მთვარე წასულია
შეშინებულა(ო),
ვარსკვლავებიც დაუჩრდილავს,
მისსა ნათელსა(ო).

მეკითხებიან, რამდენის წლის ხართ?
რა ვუპასუხო?! ნაღდად არ ვიცი.
გუშინ, ვიყავი ალბათ ოცის და
დღეს უნდა ვიყო სადღაც ორმოცის.

...არა გაგიმხელთ! მე შვიდისა ვარ,
ჯერ არ მოსულან ჩემთან ალები,
მე ისევ მჯერა მეგობრობის და
ასევე მჯერა ლამაზ ზღაპრების.

ერი ეს არის სამშობლო,
სამშობლო არის ერთი.
ერთია როგორც უფალი,
წმინდაა როგორც ღმერთი.

ნუ უღალატებთ უფალს!
არ უღალატოთ ერს!
ნუ უღალატებთ სამშობლოს!
არ უღალატოთ ღმერთს!

იყო და არა იყო რა ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა,
იყო შაშვი მგალობელი ღმერთი ჩვენი მწყალობელი.
იყო ერთი მეფე*, ჰყავდა სამი ძე. გასაკვირი ისაა, რომ სამივე უფლისწული სახვადასხვა ქალწულიდან ჰყავდა.
პირველი ძე მიწის ქალწულმა - მაგდამ** აჩუქა ,
მეორე წყლის ქალწულმა - მთვარისამ***,
მესამე ჰაერს ქალწულმა - მზისამ****.

ჭეშმარიტებას ყველგან ვეძებთ და ყველადფერში, არადა სათვალეს გავს, იმდენად ახლოსაა ცვირწინ, რომ ყველაფერს ვხედავთ მის გარდა.
მისი პოვნისთვის საჭიროა სამი რამ:
პირველი - თვალების დახუჭვა.
მეორე - მუხლებზე დადგომა.
მესამე - თავის დახრა.
თუ ღირსი ხარ მის ხმას გაიგებ.

ნული, უსასრულობა, ერთი,
აი სად არის ღმერთი.
ბანალურია ვითომ
ნული და ერთი თვითონ.
...თუმცა მატრიცა ჩვენი,
არის ნული და ერთი.
საუკუნეა ციფრის:

ძველი თბილისის გადალეწილ მიდამოებში,
მოდის მედუქნე, წინ ცხენები შეუბამს არღანს,
ცალ ხელში თასი, ზურგზე ყანწით მოკიდებული,
დოლზე შემჯდარი ცდილობს ახლა ყორღანზე ასვლას.

გაზაფხული მომენატრა,
სილამაზე უხვი ფერის.
ტყემლის კვირტის აფეთქებას,
ისევ ველი გულის ძგერით.

“ისე არაფერი მაოცებს როგორც ნასწავლის, უცოდინრობა“

დანარჩენი იხილეთ სრულიადში

ოთხმოცი ზამთარი,
ოთხმოცი ზაფხული,
დიადი ოთხმოცი,
ოთხმოცი წელია!

******
მოძღვარო! იქნებ შენ მაინც მიხვდე,
შენ მაინც ჩასწვდე ამ სულის კივილს,
შენ მაინც გახსნა ეს დარაბები