ioseb iarganashvili mdinare axalgazrda mwerlebi
მე დავიბადე სოფლის განაპირას. ქარი და ყინვა იყოფდა, თურმე, იმ თოვლიან ღამეს. დედა მძიმედ ყოფილა, ამიტომ ბებია-ქალი, რომელიც სოფლიდან მოუყვანიათ, მთელი ღამე დარჩენილა ჩვენთან.
ჩვენი სახლის უკან მდინარე გადიოდა. დიდი არ ეთქმოდა, არც — მცირე. დარსა და მშრალ ამინდში ანკარა იყო, სუფთა, როგორც ბავშვის თვალები. ავდარში კი აიმღვრეოდა: ტალახითა და ღრიანცელით მოდიოდა და სოფელში ისე იქცეოდა, როგორც განებივრებული ბავშვი ოჯახში.

ioseb iarganashvili satamasho axalgazrda mwerlebi
გაივლის დრო, მე აღარ ვიქნები!...
ერთხელაც გადახედავთ თქვენს წარსულს და მე ისე წამაწყდებით, როგორც ძველ ნივთებში შემთხვევით ნაპოვნ ბავშვობისდროინდელ სათამაშოს. ისეთი შენახული ვიქნები, როგორიც მეხსიერებაში მომისროლეთ. გაგეღიმებათ და ალბათ რაიმეს გაიხსენებთ — მხიარულს ან სევდიანს.

— საათს დავყურებ — ჯერ დრო საკმაოდ მაქვს! ვიდრე გაიმა თავს წესრიგში მოიყვანს, გასასვლელებში დავეხეტები. დღეს ორივე ადრე გავთავისუფლდით. საღამოს, ალბათ, ლამაზი სიზმარივით გავატარებთ. სიზმარზე გამახსენდა, ღამით სიზმარი ვნახე, საოცარი ფერადი სიზმარი...
...დროის უდაბნოში მოვხვდი! არ ვცდები — დროის უდაბნოში ვარ! ირგვლივ სიჩუმეა, ბგერაც არ ისმის. სიჩუმის ვაკუუმში ვიმყოფები. უკვე ქვიშაზე ვდგავარ. ქვიშა ყვითელია, ყვითელი ყვითელი. რაღაც მაკლია, რომ უდაბნო სრულად შევიგრძნო. აქ არ ცხელა. პირიქით, ცივა. რაღაც მაწუხებს...

ioseb iarganashvili ficari axalgazrda mwerlebi
ფიცარი არის ფართო და გრძელი, და ჰგავს სიზმარს, ფერადსა და მშფოთვარეს. ალბათ ამიტომ ჩემი ყურადღება ოთახში შემოსვლისთანავე ჩაეჭიდა სწორედ მას, და არა იმას, ვის გამოც აქ ვართ მოსულნი.
ფიცარი იწყება თეთრად. ნელ-ნელა სუფთა ფერი ორი დიდი თვალის უკან იკარგება. აქედან თეთრ ფონს ჭრელი ცვლის. თვალები იყურებიან გვერდზე, თეთრი ხისკენ, რომელსაც შავი ნაყოფი ასხია. შემდეგ არის ტუჩები, წითლად შეღებილნი, ამბორს რომ ელიან. მათკენ მიილტვის ჟირაფის თავი. მისი კისერი ქალის შიშველი მკერდიდან ამოდის. გრამაფონი, რომელსაც რუპორის ნაცვლად ადამიანის ყური აქვს, სისხლის ტბორში დგას. სისხლში იწყება ფეხიც (აშკარად ქალის).

Ioseb iarganashvili kaci da kaci axalgazrda mwerlebi
ღამე...
ქალაქში ის დრო საათობდა, როცა ძილი არათუ ჩვეულებრივი, არამედ აუცილებელი იყო. ცარიელ ქუჩაში ქარი წრიალებდა და ფოთლების შრიალი არღვევდა ყრუ მდუმარებას.
კაცი ღია ფანჯარასთან იჯდა, თეთრი პერანგის საკინძე შეეხსნა. პიჯაკი და ჰალსტუხი სკამის საზურგეზე გადაეკიდნა. ფოთლისფერი შუქი, ოთახს რომ მკრთალად ანათებდა, ყვავილის ფორმის მწვანე აბაჟურში იბადებოდა. კაცის გვერდით, მაგიდაზე ბანკნოტთა შეკვრები ელაგა, იდგა ბოთლი და ჭიქა, იდო პისტოლეტი.

(კულინარიული ნოველა)

მოსამზადებლად საჭიროა:
პერსონაჟები: ბიჭი — 15 წლის;
გოგო — 16 წლის;
მემანქანე — 51 წლის;

უკვე ოცდასამი წუთი იყო, რაც აეროპორტის მოსაცდელ დარბაზში ვლოდინებდი. გვერდით შუა ხანს მიტანებული კაცი სავარძელში ჩამბალიყო, ხელში ლუდის ბოთლი ეჭირა და გარშემო უსაქმო მზერას აფოთიალებდა. დროდადრო ჩემთვისაც იცლიდა და ისე შემომხედავდა, როგორც მძღოლი საგზაო ნიშანს, დარწმუნება რომ სურს ხომ სწორად მივდივარო. სხვა საქმე არც მე მქონდა — მგზავრებს ვათვალიერებდი: მოდიოდნენ, სხდებოდნენ, დგებოდნენ, მიდიოდნენ... რეპროდუქტორი გამუდმებით აცხადებდა რაღაცას. აქა-იქ თვითმფრინავების ხმაც სწვდებოდა სმენას.

შინ მთლად სველი დავბრუნდი. უკვე დაღამებულია, ისევ წვიმს. და კარში მეგებება, თან ჩურჩულით კითხულობს: ,,მოიტანე?!“, თუმცა, კარგად ხედავს, რომ პასუხი ხელში მიჭირავს. მისი კითხვა სიხარულს გამოხატავს მხოლოდ.
ბროწეულებს ფრთხილად მართმევს და სამზარეულოში სათუთად მიაქვს. მე კი, ჯერ ისევ სველი, მამასთან შევდივარ.