ioseb iarganashvili mdinare axalgazrda mwerlebi
მე დავიბადე სოფლის განაპირას. ქარი და ყინვა იყოფდა, თურმე, იმ თოვლიან ღამეს. დედა მძიმედ ყოფილა, ამიტომ ბებია-ქალი, რომელიც სოფლიდან მოუყვანიათ, მთელი ღამე დარჩენილა ჩვენთან.
ჩვენი სახლის უკან მდინარე გადიოდა. დიდი არ ეთქმოდა, არც — მცირე. დარსა და მშრალ ამინდში ანკარა იყო, სუფთა, როგორც ბავშვის თვალები. ავდარში კი აიმღვრეოდა: ტალახითა და ღრიანცელით მოდიოდა და სოფელში ისე იქცეოდა, როგორც განებივრებული ბავშვი ოჯახში.
მე დავიბადე სოფლის განაპირას. ქარი და ყინვა იყოფდა, თურმე, იმ თოვლიან ღამეს. დედა მძიმედ ყოფილა, ამიტომ ბებია-ქალი, რომელიც სოფლიდან მოუყვანიათ, მთელი ღამე დარჩენილა ჩვენთან.
ჩვენი სახლის უკან მდინარე გადიოდა. დიდი არ ეთქმოდა, არც — მცირე. დარსა და მშრალ ამინდში ანკარა იყო, სუფთა, როგორც ბავშვის თვალები. ავდარში კი აიმღვრეოდა: ტალახითა და ღრიანცელით მოდიოდა და სოფელში ისე იქცეოდა, როგორც განებივრებული ბავშვი ოჯახში.
