ვცხოვრობდი წარსულით, დღეს ვცხოვრობ ხვალით...
დღისით თუ ღამით, წუთით თუ წამით,
სათქმელი მინდა გითხრა მე ამით,
დავწერე კალმით, რომ დავთვერი ქალით,

აქ სიბნელეა და მხოლოდ მკრთალად ფურცელს ანათებს შუქი სანთლისა,
კვლავ ვიღებ კალამს, რათა განვაგრძო წერა გრძნობისა და სიმართლისა,
ამ სიბნელეში შენზე ფიქრს მოაქვს ჩემს გონებაში სხივი ნათელი,
ამ ბნელ ოთახში შენზე ფიქრებში ჩვენ ორნი ვტირით - მე და სანთელი!

კვლავ აირია ჩემში ფერები,
ჩემი ლექსებით კვლავ გეფერები,
კვლავ დამიბნელდა მზე და ჩანს მთვარე,
კვლავ მიბრუნდება წუთები მწარე,

ცხელი ხარ, ცეცხლი ხარ - ხანდახან გველი ხარ,
ხანდახან ცივი ხარ, ხანდახან სველი ხარ,
ხან პატარა ხარ, ხანდახან დიდი ხარ,
ხანდახან ჩემთან ხარ - ხან ჩემგან მიდიხარ,

თეთრი ღრუბლები კვლავაც გაშავდა და კვლავ დაედო ცას შავი ბინდი,
კვლავ ვარ ფიქრებში გადაკარგული, აღელვებული? არა, ჯერ მშვიდი!
შვიდი სურვილი რომ მქონდეს ნეტა, რა იქნებოდა პირველი ნატვრა?
ჰმ, ალბათ იფიქრებთ: “ბაჩო გაგიჟდა” ალბათ იფიქრებთ: “ეს კაცი დათვრა,

მონატრებისაგან აღელვებული, კვლავ დავუბრუნდი მე ზღვის ნაპირებს,
თავჩაქინდრული ვუსმენ ზღვის შრიალს და იქვე მდგომი გემის საყვირებს,
ალბათ გაკვირვებს ჩემგან ეს ლექსი, სიტყვები რომელიც არასდროს მითქვამს,
ალბათ გაკვირვებს, მაგრამ სულ ვამბობ, მინდა სათქმელი ყოველთვის ითქვას,

როცა საქართელოს უტევდა მტერი, როცა ტიროდა ქართველი ერი,
როცა საქართველოს სდიოდა მტვერი, იხოცებოდა ბავშვი და ბერი,
როცა ბავშვების ისმოდა ტირილი და როცა შავებს იცვამდა დედა,
როცა ისმოდა სიმწრის ყვირილი, როცა სუფევდა ჩვენს ირგვლივ სევდა,

დამიწერია მრავალი ლექსი მრავალ თემაზე,
მითქვამს პირდაპირ მე ის სათქმელი, რაც მომდგომია ენაზე,
დამიწერია ლექსი ძმობაზე, დამიწერია დიდ სიყვარულზე,
დამიწერია მე ჩემს ტკივილზე, დამიწერია ჩემს სინანულზე,

მინდა დავწერო, გრძნობა ავღწერო, მაგრამ არ ვიცი დავიწყო რითი,
მინდა სიკვდილი, გრძნობას მივტირი, მინდა დავწერო - არ მომდის რითმი,
მე გული მტკივა, ვკანკალებ, მცივა, შენ კი არ იცი გამათბო როგორ,
“რად გამაჩინე?! მკლავ, ვერ მაცინებ” - ამას ვეუბნები მე დღეს ჩემს მომგონს,

იყო საღამო შემოდგომისა, ნიავის თბილი ჰაერი ჰქროდა,
მზე ზღვაში სწარაფად ესვენებოდა, თითქოს მას რამე სხვა საქმე ჰქონდა,
ზღვა შრიალებდა, თან ეკვრებოდა ცას ბნელი ჩრდილი,
ჩამოვარდნილი ხიდან ფოთოლი ძირს ეცემოდა ღონემიხდილი,

ისევ ავიღე დღეს მე კალამი, ისევ დავიწყე მე ლექსის წერა,
ოხ, რა რთულია მტრისთვის სალამი, ოხ, რა რთულია გრძნობის დაწერა,
მე გული მტკივა დღეს რასაც ვხედავ, მე გული მტკივა ვერ ვამბობ სიტყვას,
მე შეიძლება თქმასაც ვერ ვბედავ, მაგრამ სათქმელი მწამს უნდა ითქვას,

ფიქრებში როცა მომაწვა სევდა და როცა გულში ჰკიოდა ქარი,
თავჩახრილმა და სევდით აღვსილმა მე ეკლესიის შევაღე კარი,
ღვთისმშობლის ხატთან მკრთალად მოსჩანდა თითქოს ნათელი,
ნელი ნაბიჯით მივედი ხატთან და შენს სახელზე დავანთე სანთელი,