თითქოს, პაწია უცხო ჩიტი ვარ,
ჩვილი ბავშვივით მჯერა სიკეთის,
ისევ ისეთი მიამიტი ვარ,
ისევ, ისეთი...
დრო ულმობელი, დრო სწრაფად მიჰრის,
ვერ დავეწევი, ვერა და ვერა,
რატომ ვირწმუნე ურწმუნო სიტყვის,
რამ დამაჯერა...
და ახლა ვნანობ, არ გადავფურცლე,
არ შევიძულე და რომ მიყვარდა,
რომ ყველაფერზე თვალი დავხუჭე,
რომ შემიყვარდა...
თითქოს და, იყო გამორჩეული,
თუმც სიმართლისთვის მანვე დამსაჯა
და სიმარტოვეს შევრჩი ეული,
ასე, ამგვარად...
თითქოს, მიყვარდა კაცი უბადლო,
სწორუპოვარი, ვინც სხვას არ ჰგავდა,
მე შეყვარება ვიცი, უბრალოდ,
ალბათ, სხვაგვარად...
Loading...
მოგესალმებით!