დილით ადრე გამეღვიძა,დიდი ხანია ასე ხდება... ასე 6 საათისთვის წამოვხტი საწოლიდან და ფანჯრიდან დავიწყე ყურება. აგვისტოსთვის უჩვეულოდ გრილოდა,ქარი სახეში მიფრიალებდა ფარდას სიგარეტის მომდევნო ღერი პირში "გავირჭვე" წავუკიდე და კვამლი ისე ძლიერად ჩავყლაპე,თითქოს წყალი მოვსვი. დიდხანს ვიდექი ფანჯარასთან,ვუყურებდი ხალხს ზემოდან და ვფიქრობდი...
-თუ მე-12 სართულიდან ხალხს პატარა კაცუნებად ვხედავდი,ღმერთი ციდან ყველა ჩვენთაგანს ასე კარგად როგორ გვხედავს?! არა,ღმერთობა არ არის ადვილი საქმე!
სიგარეტის ნამწვავი ფანჯრიდან გადავაგდე,გაცივებულ ჩაის რამოდენიმე ყლუპი მოვსვი,მანქნის გასაღები ავიღე და გარეთ გავედი. აღარ მინდოდა მარტო დარჩენა ჩემს ფიქრებთან, ალბათ ამიტომ მანქანაში რადიო ჩავრთე და ქალაქის ქუჩებს დავუყევი.
-არაა რაა ყველა ჩემს წინააღმდეგა. ვთქვი და რადიო გამოვრთე,მანქანა იქვე პარკთან გავაჩერე და გადავედი. ძალიან მინდოდა ტირილი,მაგრამ არ შემეძლო... როგორც ამბობენ ცრემლებიც შრება ადრე თუ გვიან. ხელები გავშალე და პარკის მწვანე ხელოვნურ საფარზე გავიშხლართე,თვალები მთელი ძალით დავხუჭე და ამ დროს
...ბრახ! ვისია ეგ ბურთი?! ოხ შენი...
ვიღაცამ თავზე ბურთი გამარტყა,რაკეტასავით ავიჭერი მიწიდან ჰაერში და აქეთ-იქით დავიწყე ყურება,ველოდი მას ვინც ბურთი გამარტყა. აიი ისიც პატარა, მწვანეთვალება, ძალიან თეთრი და ფუმფულა მრგვალი სახით. ვიღაც მომაგონდა, არაა არ მეშლებოდა მისი ბავშობის ფოტოს დღემდე ვინახავდი... აი ცრემლები ასე მშობლიური.
-ბურთი ჩემია. მითხრა მან და თვალები შემომიციცინა.დავიხარე და ბურთი მიწაზე დავდე.თავი ვეღარ შევიკავე, ხელები მკლავებზე მოვხვიე და თვალებში ჩავხედე... ბიჭუნა შეშინდა აკანკალებული ხმით მკითხა
-დეიდა რაღაც გატკინა ჩემმა ნასროლმა ბურთმა და ამიტომ ტირიხართ არაა?! თავი ჩახარა, -ბოდიში! ამ სიტყვებით დაამთავრა.
დავიბენი, მხოლოდ ბოლო სიტყვა გავიგე მისი ნათქვამიდან, რადგან არ ვუსმენდი. მე ხომ მისგან შორს, სადღაც ფიქრების კუნჭულში ვიყავი.
-არა არაფერი მტკენია, უბრალოდ ვიღაც გამახსენე. ვიღაც ვინც ჩემთვის ძალიან ძვირფასი იყო! შეიძლება ჩაგეხუტო?! ბიჭმა თითქოს ვერ გაიგო რა ვკითხე,ძალიან დაიბნა. არც კი უთქვამს და არც არა, მაინც მოვეხვიე, ვაკოცე და ვუთხარი
-თუ მეტყვი რა გქვია, მე ძალიან ბედნიერი გავხდები.
-მე ლუკა ვარ! მითხრა მან, ბურთი აიღო და შებრუნდა.
-ძალიან გავხარ მამაშენს. გადავილაპარაკე ჩუმად, თვალებში ვეღარ ვხედავდი, ცრემლები მახრჩობდა, გავიქეცი მთელი ძალით გავრბოდი... მანქნის კარი მძიმედ მივაჯახუნე, მანქანაში რადიოს ავუწიე,თავი საჭეს მივადე და ვგრძნობდი როგორ დამისველა ლოყები ცრემლმა.... ყვირილი მინდოდა შორიდან ვხედავდი რომ პატარა ლუკა მამამის იმ ადგილს უჩვენებდა სადაც ორი წუთის წინ მე და მისი შვილი ვიდექით.
მანქანა მთელი მისი სიჩქარით დავძარი ადგილიდან....
Loading...
მოგესალმებით!