ქალი კი არა ფერია ხარ, ქალად
ნაქარგი,
ხარ სილამაზე_სალვადორის
ფუნჯით ნახატი!!!
ქალი კი არა, ცდუნება ხარ,
ამქვეყნიური,
ხარ ოკეანე_ტალღის ფსკერზე
ამოხეთქილი,
ოხ, ეს თვალები, შენი ტრფობით
გადაფეთქილი...

ღამე უძილობას ისე შეეჩვია,
ჰაერს შენს მაგივრად ისე ვეხუტები,
თითქოს მოვიგონე ყველა უშენობა
და რომ შეგირიგდე ისევ გებუტები.

წავიდეთ ჩემო პატარა ქალო,
გაზაფხულისკენ გავყვეთ თოლიებს...
ამ სიყვარულში არ დამეღალო,
როცა ტაძრისკენ გაგიყოლიებ...

წავიდეთ, ჩვენთვის ვიცხოვროთ მშვიდად,
არღუნის პირას გაგიშლი ნაბადს.
ფეხზე ჩაგაცმევ ხევსურულ წინდას,
ტანს შეგიმოსავს ჭრელ-ჭრულა კაბა.

ამბობენ, რომ უცნაური კაცი ვარ,
რაც ვარ, ეს ვარ...
გულს ვერ დავემალები...
ჩემს სიყვარულს სევდის კაბა აცვია
და მიღიმის ნისლისფერი თვალებით.

სოფლის შარაზე
ამღვრეული
ნისლი ბანცალებს
და მთვარის ჩრდილში
თეთრი კალმით
სტოვებს ავტოგრაფს...
დაბადებამდე
ერთი ნეკნი ამომაცალეს,
იმ ნეკნის ბედი გამახსენდა
ახლა რატომღაც...

როგორ მომენატრე
ჩემო ფერიაო,
როგორ სიყვარულით გელი...
შენი მონატრება
სევდისფერიაო,
რაღაც უცნაური ფერი...

სარძლოდ მიგიღებენ
ჩემი მთიელები...
მეც უკვე გნებდები,
შენი ვარ, ასე რომ,
მიყვარხარ,
გნატრობ და
მებედნიერები,
შენს თავს გეფიცები
დღეს შენით ვარსებობ...

ყვითელი ფოთლები თან მიაქვს ქარს
და აყრის ფიფქებად შენს სახლის კარს,
გეძახი არავინ არა მცემს ხმას,
ყვითელი ფოთლები სიჩუმეს გავს.

და მაინც ყვითელი ფოთლების მწამს,
ყვითელი ფოთლები სიჩუმეს გავს.