ubralod miyvarxar aranormalurad
ისევ ეცემა ფანჯრის მინას წვიმის წვეთები,

ისევ იწვიმა, იწვიმა და კვლავაც დარია,

გულმაც იტირა, იტირა და წვიმის წვეთივით

დაპატარავდა კიდევ უფრო მასზე ძალიან.

ცასაც გული აქვს, ისიც ტირის, ისიც განიცდის

და არ უხდება მარტოობა ღრუბელს ხალიანს,

რომ შემეკითხონ: რას ინატრებდი ყველაზე მეტად?

_მზეს ვინატრებდი, სიცოცხლეს და... შენს თავს ძალიან........

me gimtkicebdi
მე გიმტკიცებდი, რომ არ მიყვარდი,
შენც უარყოფდი გრძნობათა ღელვას,
დროს ჩვენ სხვა და სხვა გზებით მივყავდით,
დიდხანს ვცდილობდი შენს დავიწყებას...
თუკი ჩემდამი არაფერს გრძნობდი,
მაშ გული ასე რატომ ფეთქავდა?
თუკი ჩემს გამო შენ აღარ თრთოდი,
ალბათ სიცივემ თუ აგიტანა...

es siyvarulis wvima chemia
როცა პირველად შემახე ხელი,
როცა ოცნებამ ისევ გამათბო,
შენზე ფიქრებმა და მონატრებამ,
შენს სიყვარულში ჩუმად დამათრო...
როცა გაზაფხულს მოსვლა სწყურია,
როცა გულები გრძნობით ღელავენ,
შეხედე: ცაზე ბედის ვარსკვლავნი,
ოცნების ღამეს როგორ ელავენ....
როცა ფოთლები დასცვივა ხეებს,
მოგენატრება ჩემი ღიმილი,
და თუ წახვალ შორს არ დამიტოვო,
თბილი კოცნა და მწარე ტკივილი.
თუ მონატრებამ გული გაგიპო,
ჩემი ფიქრები მხოლოდ შენია,
წვიმა გასველებს? მიცანი?
მე ვარ... ეს სიყვარულის წვიმა ჩემია.

da es shexvedra iyo namdvili
ისინი შეხვდნენ ოდესღაც ცხადში,
სადაც არ არის დრო და მანძილი,
სადაც ცხოვრება თავისით გადის,
ასე მარტივი, ასე ნამდვილი.

სადაც არ არის ჟესტი თუ ფრაზა,
სადაც სათქმელი არ იყიდება,
სადაც მზე ჩადის უბრალოდ, ნაზად,
სად არც ომია და არც დიდება.

სადაც არასდროს არაფერს ცვლიან,
სადაც არ არის წვრილმანი საქმე,
სამყაროს კარი აქვთ მუდამ ღია,
რადგანაც უყვართ სიცოცხლე ასე.

სადაც ცხოვრება თავისით გადის,
რადგან არც დროა და არც მანძილი,
ისინი შეხვდნენ ოდესღაც ცხადში
და ეს შეხვედრა იყო ნამდვილი

marti
მე შევყურებდი ქარში
ნუშის ყვავილის თოვას.
ეს ყვავილთცვენა მაშინ
ჰგავდა ხეების გლოვას...

ნუშის თოვლისფერ ყვავილს
ქარი მიწაზე ჰფენდა
და მე არ ვიცი, რატომ
მომინდა ყოფნა შენთან!...

მე არც ის ვიცი, ხეებს
რატომ ვადარე თავი...
რად მომეჩვენა, თითქოს
ქარი მე მგლეჯდა ყვავილს...

რად მომეჩვენა, ქარი
სახეში შოლტით მცემდა
და მე არ ვიცი, რატომ
მომინდა ყოფნა შენთან!!!!...

bavshvs xom meti, asjer meti mofereba unda
„ბავშვი ხარო!“ – მეუბნები სიცილით.
თანახმა ვარ, ბავშვი ვიყო ისევ...
შემიყვარე, სიყვარულით დაღლილმა,
და ტკივილებს დაგიამებ მყისვე!...

გამიხსენე სხვებზე ზრუნვით დაცლილმა!...
(ჩემს ფიქრებში შენც ჩემთან ხარ მუდამ!)
მომეფერე, არ შეგაკრთოს მანძილმა, –
„ბავშვს ხომ მეტი მოფერება უნდა“!!!

shen modiodi iset tovashi
..შენ მოდიოდი ისეთ თოვაში...

...თითქოს ზამთარი... გაყრიდა სიცილს...

...ფიფქებს ჭაღარა... გაევლო თმაში..

...და... რა საოცრად... გშვენოდა იცი?!.

სიცივისაგან შეფაკლულ ღაწვებს..

...ვარდის ფურცელი ეფინა თითქოს..

...შენ მოდიოდი თოვლიან გზაზე..

..და ნაკვალევში... ტოვებდი... სითბოს.

abul-yasim firdousi
ჩააქრე ცეცხლი - ერიდე ხანძარს
თუ აბრიალდა ქვეყანას დაწვავს.

abul-yasim firdousi
გინდა მტვერში, გინდა ტახტზე დასვან,

არამზადა თვითონ გასცემს თავსა

abul-yasim firdousi
რაც არ უნდა მეთქვა იყო ფუჭი ჯაფა

რადგან იყო წყარო სათავიდან მღვრიე