ფხოვი (იგივეა, რაც "ფხოეთი") - საქართველოს ისტორიული კუთხე აღმოსავლეთ მთიანეთში. ძირითადად, მოიცავს დღევანდელი ფშავისა და ხევსურეთის ტერიტორიებს.
ი. ჯავახიშვილი ფხოვის ისტორიულ ტერიტორას ასე ფარგლავს: "გუდამაყრის ხეობის აღმოსავლეთით ფხოელთა მთებზე არის ფხოეთი, რომელსაც აღმოსავლეთით დიდოეთი, ხოლო სამხრეთ-აღმოსავლეთით თუშეთი საზღვრავს".
"ფხოელები", ანუ ფხოველები პირველად იხსენიებიან "მოქცევაჲ ქართლისაჲ"-ში, სადაც ვკითხულობთ, რომ წმინდა ნინოს ქართლის მოქცევის და მცხეთაში ეკლესიის ორგანიზების შემდგომ (326 წ.), აღმოსავლეთ საქართველოს მთიანეთშიც უქადაგია: "წარიყვანა იაკობ მღდელი, საბერძნეთით მოსრული და ერის-თავი ერთი, წარვიდა და დადგა წობენს. და მოუწოდა, მთეულთა, ჭართალელთა და ფხოელთა, და წილკანელთა და უქადაგა სარწმუნოვებაჲ ქრისტჱსი. ხოლო მათ განუყარეს თავი და ერისთავმან მცირედ წარჰმართა მახჳლი და შიშით მოსცნეს კერპნი მათნი დალეწად".
შემდეგ საუკუნეებში ფხოელნი მოხსენიებულია კახეთის "ქორიკოზის" (ქორეპისკოპოსი) კვირიკე III დიდი დროს (1014 წ. ), როდესაც მან კახეთი ხელმეორედ დაიპყრო და ახალი საერისთავოები განაწესა, ნათქვამია: "... მეორე (ერისთავი) დასვა კვეტერისა და მიეცა უჯარმის ზემოთი ორთა მთათა შორის, რომელ არიან კახეთისა და კუხეთისა ვიდრე კავკასამდე და გარდაღმად. ესე არს ერწო-თიანეთი, ფხოველნი, ძურძუკი და ღლიღვი". ამ მოკლე ცნობიდან ირკვევა, რომ ფხოვი საშუალო საუკუნეებში კვეტერის საერისთავოში შედიოდა.
.